mércores, 28 de decembro de 2016




INTERVENCIÓN DO COLECTIVO NA DEPUTACIÓN.

Intervención 01:30h https://livestream.com/accounts/1699699/events/6817682/videos/145519365

TEXTO:

Dende o colectivo Stop-Desafiuzamentos Ourense agradecemos a oportunidade que se nos ofreceu dende o BNG para dar apoio a moción que hoxe presenta esta formación e que recolle propostas básicas para os colectivos que loitamos polo dereito efectivo a una vivenda digna e contra a pobreza enerxética.
Feito este agradecemento queremos remarcar o carácter apartidista do noso colectivo como un dos seus principios básicos.

Comezaremos expoñendo o caso dunha compañeira que estivo preto de ser desafiuzda por un organismo público, o I.G.V.S, que ten a obriga constitucional de velar polo cumprimento do dereito a unha vivenda digna, por ter a Xunta de Galicia a competencia exclusiva nesta materia, no territorio galego. Imaxinemos como pode ser a situación no caso de desafiuzamenos bancarios ou por impago de aluguer cando son as propias administracións as que desafiuzan sen dar opcións.
Meu nome é María José, no ano 1996 merquei una V.P.O Vivenda de Proteción Oficial o Instituto Galego de Vivenda e Solo, en réxime de gananciais, coa miña exparella. Estou legalmente divorciada dende o ano 2005 momento dende o que me teño que facer cargo en solitario dos pagos da hipoteca.
No ano 2000 a miña saúde comezara a deteriorarse chegando a estar intervida cirurxicamente en 10 ocasións, 4 destas intervencións son de espalda e desembocaron nunha discapacidade física dun 66%. Recoñecida no ano 2008 con una asignación dunha pensión non contributiva de 375€. Ante estas circunstancias estiven traballando en períodos discontínuos e tiven que deixar de facer fronte os pagos das cotas hipotecarias, acumulando una débeda de 23.900€.
Consecuencia dos impagos acumulados o IGVS inicia un procedemento de execución hipotecaria co obxectivo de despexarme desta Vivenda de Protección Oficial e tomar posesión da mesma. Teño que incidir no feito que a vivenda era de protección oficial e que sendo o IGVS coñecedor do meu estado de saúde, non se me fixo una oferta que me permitira asumir os pagos das cotas atrasadas. Máis aínda sendo o crédito inicial de 29.900€ e tendo recibos pagados por un importe de 20.000€ o IGVS reclámame, na liquidación do préstamo, 33.000€.
Resulta indignante que un organismo que representa a Xunta de Galicia, que ten competencia exclusiva en materia de vivenda e debe velar polo cumprimento efectivo diste dereito constitucional, teña esta maneira de actuar, máxime cando no mesmo edifico dou fe da existencia de Vivendas de Protección Oficial que se atopan deshabitadas.
Ante a imposibilidade de facer fronte o pago das cantidades reclamadas, coa angustia de verme na rúa ante un inminente despexo, no mes de xuño de 2016 diríxome o colectivo Stop-desafiuzamentos, do cal hoxe formo parte. Logo de estudar o caso presentamos escritos, no IGVS e no Xulgado que coñece diste Proceso, reclamando a suspensión do mesmo mentres non se alcance un acordo de aluguer social co IGVS ou, no seu caso, outra alternativa.
Si á incertidume de verme na rúa en calquera momento non era suficiente sufrimento; o longo diste tempo en varias ocasións vinme cos subminístros de auga e electricidade cortados por non dispor de recursos para poder facer fronte a tempo o pago dos mesmos.
No pouco tempo que levo neste colectivo coñecín casos semellantes, maioritariamente mulleres, algunhas delas vítimas de violencia machista, e familias que logo de acudir os servizos sociais e a organización privadas como Cruz Roxa ou Cáritas nos reenviaban estas mulleres e familias para que nos, que non dispomos de recursos, nin recibimos subvencións, lles arranxaramos un problema de falta de vivenda que debería estar garantido polas administración públicas.
Chegamos a vivir casos tan indignantes como o dunha compañeira, enviada o colectivo por Cruz Roxa, vítima de violencia machista cun menor con autismo, con grao III de dependencia, que subsistía 5 meses sen ningún tipo de axuda. Sendo coñecedor do caso os servizos sociais do Concello de Sancibrao das Viñas onde estaba censada.
Compañeiros con enfermidades graves como é una leucemia que ían a ser despexados por unha entidade financeira como é ABANCA que no seu momento fora rescatada con unha cantidade importante de diñeiro público. Todo acontecía ante a pasividade das diferentes administración.
Dende o ano 2011 pediron axuda o colectivo 98 familias con diferentes situacións, fora con entidades financeiras ou por impago de alugueres, como xa dixen, delas varios casos eran vítimas de violencia machista. O nexo común en todos estes casos era a falta de apios institucionais que estaban máis pendentes de rescatar bancos que de dar apoio e rescatar estas familias. Sentímonos orgullosos de non deixar de lado a ningunha persoa ou familia que nos pedirá axuda.
Debemos recordar que dende o comezo desta situación crítica os suicidios segundo datos do INE son a primeira causa de morte traumática por diante dos accidentes de circulación.
Todo este sufrimento non xurde da casualidade, é o resultado de políticas baseadas na ideoloxía neoliberal que avanza nun capitalismo que promove a ausencia absoluta de controis os mercados e capitais, producindo unha especie de anarco-capitalismo capaz de repartir os beneficios xerados en ciclos especulativos con produtos básicos para unha vida digna como alimentos non perecedoiros, vivenda ou enerxía. Mentres cando os seus cálculos e inversión resultan falidos socializan esas perdas tendo que ser rescatados con diñeiro público, alcanzando desta maneira un xeito de capitalismo perfecto para o inversor e que deixa gravemente mermado o estado de dereito, que entra a ser cómplice e garante do mesmo chegando así o Capital Estado.


Citamos a continuación unha serie de feitos que acreditan esta situación:


No ano 1998 coa reforma da lei do solo feita por José María Aznar comeza un ciclo de especulación inmobiliaria contraria o mandato constitucional do artigo 47 que prohibe a especulación e garante o dereito a unha vivenda digna. Por si alguén quere entender que se trata de dereitos non fundamentais a propia constitución no seu artigo 10.2 determina o xeito de interpretar este articulo e di : “ As normas relativas os dereitos fundamentais e as liberdades que a constitución recoñece interpretaranse de conformidade coa declaración universal de dereitos humanos e os tratados e acordos internacionais sobre a mesma materia ratificados polo Estado Español. Esta especulación non se podería entender sin o altísimo nivel de corrupción no que vive inmerso o Estado Español e que evidencia un Fallo do Estado de Dereito.
No ano 2008 remata este ciclo especulativo alimentado pola emisión de títulos de débeda subordinada e preferentes. Ante imposibilidade do Banco de España de emitir moeda as entidades financeiras acudían a Europa a busca de financiamento. Emitidos dende o 2003, mentres estes produtos foron rendibles vendíanse a clientes preferentes, cando houbo que saír con urxencia destes produtos, no comezo da situación crítica, ante a posibilidade de quedar o capital atrapado, prodúcese unha estafa en masa de persoas de avanzada idade con poucos coñecementos económicos e con capacidade de aforro. A ausencia de responsabilidades políticas e penais observase como outro Síntoma da debilidade do estado de dereito.
O Goberno do partido Popular reacciona rescatando os Bancos responsables desta situación crítica e coa complicidade do PSOE reforma o artigo 135 da Constitución priorizando o pago, con fondos públicos, dunha débeda evidentemente privada, polo tanto ilexítima e sen ningún tipo de auditoría.
No ano 2012 Crease a maior inmobiliaria de Europa a SAREB (Sociedade de Gestión de Activos Procedentes de la Restructuración Bancaria) tamén coñecida como Banco Malo. O obxetivo da mesma e maximizar a súa rendabilidade a 15 anos. Mentres inxectamos diñeiro público a entidades que están dando beneficios estas apalancan os seus activos tóxicos na SAREB a espera de que sexan rendibles impedindo unha regulación e caída natural dos presos da mesma. Chéganse a ver aberracións como que fondos voitres como Black Stone mercan paquetes de vivendas de protección oficial a mentres milleiros de familias son implacablemente desafiuzadas, sen opción, perden a vivenda e quedan con débedas de por vida.
Ante o número desproporcionado de Desafiuzamentos, sen opción, e vendo como se está a rescatar bancos con diñeiro público mentres se abandonan a súa sorte a familias que se van o paro e no poden facer fronte as súas obrigas hipotecarias ou de aluguer. A sociedade reacciona organizada na PAH (Plataforma de Afectados Pola Hipoteca). Levamos o Congreso 1.500.000 sinaturas solicitando a dación en pago e alugueres socias. O rodelo absolutista do Partido Popular esmaga esta iniciativa e trata a PAH de terroristas. Pola contra en Europa a PAH recibe recoñecementos pola súa labor social.
Debemos recordar un dos lemas da PAH e dos colectivos Stop-Desafiuzamentos “Nin xente sen casa nin casas sen xente” pois ben, no ano 2011 no conxunto do estado, segundo datos do INE había 3,5 millóns de vivendas Baleiras, delas 300.000 baleiras en Galiza, 15.ooo na cidade de Ourense.
Obsérvese o feito gravísimo que supón sacar unha lei que persigue a cidadanía, que reacciona a unha gran estafa inmobiliaria, mentres todos os altos executivos de bancos, caixas de aforro, construtoras e políticos corruptos, en cantidades incribles, nun estado de dereito evidentemente falido, campan as súas anchas sen que apenas se persigan de oficio pola Fiscalía e Avogacía do Estado. Parecía máis razoable mudar a lei para evitar que se volva a producir unha situación crítica como a actual no canto de perseguir e intentar calar o pobo.
Nun momento de altísima mobilización social o partido popular no canto de escoitar estas protestas e as demandas sociais que se solicitaban e mediante o dialogo alcanzar solucións razoables para todas as partes. Criminaliza as protestas e crea unha lei que dende a súa proposta foi tachada de antidemocrática pola ONU e Polo Consello de Europa, a Lei 4/2015 do 30 de marzo, coñecida como Lei Mordaza. Neste xeito de actuar antidemocrático e carente de dialogo, xunto co desmesurado número de casos de corrupción que aparecen nesta formación, evidencian que o Partido Popular protexe os que nos trouxeron esta situación crítica e non parece que teña intención de ofrecer solución razoables.
O rescate financeiro deseñado polo Partido Popular a base de transformar a elevadísima débeda privada das grandes construtoras, acredoras da banca, en débeda pública, pasando esta última do 34% do PIB non ano 2011 o actual 100% do PIB no 2016 que nos obriga a pagar 36.000 millóns de € en intereses dunha débeda ilexítima por no ter sido auditada. Rematando no seu mandato con 80.000 millóns de€ do fondo de pensións que o partido popular usou para mercar os propios bonos de débeda pública que se emitían e frear os ataques dos especuladores propios e foráneos evitando enfrontarse politicamente esta especulación. No canto de exercer a soberanía na defensa dos intereses xerais do país que goberna sigue engordando a besta neoliberal alimentándoa con recursos públicos.
Ante a pasividade, mellor dito, ante a complicidade do Goberno central e a Xunta cos responsables da quebra do sistema financeiro e ante a absoluta deixadez e ausencia de apoio as familias que padecen desafiuzamentos e pobreza enerxética. Varias comunidades autónomas promoveron leis por unha vivenda digna e contra a pobreza enerxética todas elas suspendidas polos recursos de inconstitucionalidade do Partido Popular que sigue facendo uso do seu rodelo absolutista no canto de dialogar e chegar a acordos que sexan aceptables e respeten o interese xeral e non solo os os privados.
Non se ven indicacións de que o goberno vaia mudar este xeito de actuar. A recente sentenza do TXUE (Tribuna de Xustiza Europeo) que obriga os bancos a declarar nulas as cláusulas chan e a que as devolucións teñan carácter retroactivo. Todo Indica que o custo dunha decisión privada será trasladada e asumida con recursos públicos. No caso das Caixas de Aforro Galegas valoradas en 75.000 millóns de € en activos no ano 2010, vendida apresuradamente no 2012 por 1000 millóns de €, sen esgotar o prazo que daba o memorando europeo que era de 5 anos.
Previamente saneada con 9000 millóns de € de fondos públicos. No ano 2013 xeraba uns beneficios de 1200 millóns de € que xa irían a a mans privadas. A día de hoxe sen devolver un euro do diñeiro público entregado para o saneamento. Na paxina 5 do prego de condicións de venda, asumido polo Presidente da Xunta Nuñez Feijoo, aceptouse que o FROB asumiría as reclamacións de contratos hipotecarios posteriores o 2008 incluídas as reclamacións por cláusulas chan. Estimase que no caso de ABANCA teremos que pagar con diñeiro público 500millóns de €.
Esta salvaxe especulación e asunción de inversión privadas con diñeiro público non se produciu solo no sector inmobiliario, tamén se se lexislou para favorecela no sector enerxético.
A reforma neoliberal feita por José María Aznar no ano 1997 que eliminou o Marco Legal Estable creado na crise do petróleo da década dos 70 do século pasado. Este marco xurídico consistía nun conxunto de normas destinadas a manter un equilibrio entre as amortizacións das inversión as ganancias e o prezo o consumidor. Con esta reforma comeza a privatización de empresas públicas enerxéticas que eran moi rendibles e nutrían de recursos as arcas públicas.
Dende a privatización do sector enerxético comeza unha subida continuada do prezo da enerxía e avandonándose o concepto de servizo público. Dende o ano 97 chegamos a destinar 90.000millóns, en pagos directos nos recibos, no suposto rescate destas multinacionais enerxéticas, nun suposto déficit tarifario e noutros conceptos totalmente opacos ante a falta de verdadeiras auditorías públicas que aclaren os mesmos.
Mentres nos din que hai un déficit tarifario. No pasado exercicio as tres grandes suministradoras IBERDROLA, GAS NATURAL FENOSA e ENDESA anuncian 56.000 millóns de € de beneficio. Destacando Endesa con 25.000millóns, case a metade do total. Hai que sinalar que cando se privatizou, no mandato de Aznar, pasou a mans de ENEL empresa Italiana con un 50% de capital público. Dedúcese diste feito que máis de 12.000millóns de € desta multinacional van a parar as arcas públicas Italianas mentres nós nos quedamos sen diñeiro para asegurar as pensións.
Todo isto acontece no marco perfecto da colaboración público privada. As chamadas portas xiratorias son determinantes nesta fusión de intereses, onde a cidadanía sempre perde os recursos, sexan económicos ou naturais, que por dereito lle pertencen. Vemos como altos cargos políticos terminan nos Consellos de Administracións destas empresas que eles mesmos privatizaron como é o caso de Felipe González en Gas Natural Fenosa ou José María Aznar en ENDESA.
Galiza e excedentaria nun 40% en produción enerxética que traslada o resto do estado sen obter nin o máis mínimo beneficio da explotanción dos seus recursos naturais. Por todas e coñecida a inmensa cantidade de centrais e minicentrais hidráulicas que están espalladas por todo o territorio galego todas elas amortizadas dende fai anos e con producións sen apenas custos, todo son beneficios privados obtidos da explotación dun recurso natural que é de todas as galegas.
Galiza tamén ocupa un posto destacado na xeración de enerxía eléctrica de orixe eólico. Durante o período do Goberno Bipartito estando a Consellería de industria dirixida polo BNG, isto son datos obxectivos non promoción de partidos. Obrigaba a que os inversores privados que optaran o reparto de megavatios deberían ceder un 10% do beneficio as arcas públicas galegas estamos a falar de 300millóns de€ anuais. A primeira medida tomada polo Presidente da Xunta no seu primeiro mandato foi eliminar este concurso eólico e con el a perda desta porcentaxe que pasaría a mans privadas.
Esta especulación deixa tras de si pobreza enerxética que supón un grave risco para a saúde das persoas. Os principais impactos son insuficiencias respiratorias, complicacións cardíacas,e maior risco de sufrir problemas mentais. Galiza ten elevadas taxas de mortalidade adicional de inverno segundo a asociación de ciencias ambientais (ACA)e o seu informe “Pobreza Vulnerabilidade e Desigualdade Enerxética. Novos enfoques de análise”. As cifras de mortes prematuras asociadas a pobreza enerxética estímanse para Galiza no período 1996-2013 entre 200 e 600 persoas.
Mentres coa especulación enerxética se xeneran esaxerados beneficios, obtidos de forma ilexítima, que logo reparten entre mans privadas; Moitas familias viven na angustia permanente que supón que lles corten os subminístros. Recentemente no barrio do Polvorín en Ourense finaba queimado un ancián e o seu irmán quedaba con queimaduras graves. Outra anciá de Reus finaba queimada polo lume dunhas velas que usaba para alumearse, logo de que Gas Natural Fenosa cortara o subministro eléctrico sen preocuparse da súa situación de precariedade económica.
E por todo iso que se fai imprescindible a paralización dos cortes de luz e subministros a familias con problemas económicos. Queremos poñer fin aos abusos que afectan a un servizo esencial, polo que esiximos ao Goberno que regule unha tarifa alcanzable e unha auténtica tarifa social para familias con baixos niveis de renda. Resulta urxente que o Estado Español respecte os compromisos adquiridos no marco internacional e que garanta o cumprimento do artigo 25 da Declaración Universal dos Dereitos Humanos e a observación xeral nº4 do Comité de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais, segundo a cal un nivel de vida digno require dunha vivenda adecuada con acceso a subministracións básicas como luz, auga e calefacción. Do mesmo xeito necesitamos que se cumpra a lexislación europea sobre subministración eléctrica, que obriga aos Estados membros a protexer aos usuarios vulnerables e a prohibir os cortes de luz en períodos críticos (artigo 3 da Directiva 2009/72/CE, de 13 de xullo de 2009).
O feitos citados pretenden contrastar o sufrimento das familias fronte os abusos dun sistema capitalista en fase neoliberal, promotor da eliminación de toda intervención do estado excepto cando se trata de asumir perdas . De seguir por este camiño de darwinismo económico máis cedo que tarde veremos as gravísimas consecuencias que traerá ó único sistema posible de convivencia racional, a democracia real.
Dicía Albert Camus no seu libro “O home Rebelde” “unha persoa con estreiteces e rebelde con fame é perigosa”
Dende o Colectivo Stop-Desafiuzamentos Ourense pedímoslles que apoien a iniciativa de mínimos presentada hoxe polo Bloque Nacionalista Galego.
Así tamén queremos aproveitar para darlles traslado e convidalos a reflexionar sobre as demandas da Plataforma de Afectados Pola Hipoteca e da Plataforma Contra os cortes de Luz. Pedímoslles que as analicen e se plantexen apoialas de xeito coordinado nos diferentes niveis administrativos ata facelas efectivas.
As 5 demandas de mínimos da PAH:
.-Dación en pago retroactiva
.-Aluguer alcanzable.
.-Stop Desafiuzamentos.
.-Vivenda Social .
.-Subministros garantidos.
As demandas da plataforma contra os cortes de luz:
.-Prohibición legal dos cortes de luz as familias con problemas económicos.
.-Fin os abusos tarifarios.
.-Creación dunha auténtica tarifa social.
.-Recoñecemento e devolución das grandes eléctricas dos 3.500 millóns de euros que cobraron indebidamente en conceptos de custos de Transición á Competencia (CTCs).
.-Auditoría o sistema eléctrico.
.-Aplicación do tipo de IVE superreducido á electricidade, pasando do 21% actual ao 4% por ser considerado un servizo esencial para a cidadanía.



Toda a a carne come o lobo, menos a súa que a lambe !!!
Una muller dando a coñecer a súa situación crítica nun país con recursos suficientes pero cheo de ladróns.

Para algúns dos presentes, a verdade, CONTRASTABLE, é un spich ideolóxico, iso si voto a favor porque os pobres hai que tratalos ben, non se vaia a saber como penso. Para outros sinxelamente ignorala; levan anos enchendo as súas barrigas sen dar pau a auga e vendendo os recursos do seu país o mellor ofertante . Pena dos que "representaban o Socialimo" e se abstiveron ante a POBREZA ENERXÉTICA.Toda unha declaración de intencións...¡ Non é Non !!!! ( e esta xente está en política).

Non nos enganaran ( Jacome vai por vostede) quen di estar favor da xente, honrada que padece os abusos do sistema neoliberal, mentres se mantén na equidistancia e incluso no "silencio cómplice "cando se está ROUBANDO o que é de todas.

Os menos comprenden o que é de sentido común. Gazas por cedernos o voso tempo e grazas por empatizar cos neguen, vos e nos hoxe fomos A SÚA VOZ !

Resumido: Bailade Malditos!

Nos pomos a música e a quen o mereza darémoslle un premio !!

Xa coñecen a Historia, non desafíen o Futuro.




Resultados da moción contra a pobreza enerxética:
A Favor: BNG e D.O.(tensa e inecesaria dialéctica con Jacome)
En Contra: Partido Popular.
Abstencións: Psoe. (increíble esta abstención A GRAN COALICIÓN existe de facto. Votar a favor desta proposta na Deputación non supuña ningún compromiso extremo) ABSTERSE ante a pobreza enerxética !!!!!!!!. A sombra de Felipe González, e o que representa en Gas Natural Fenosa, e moi moi longa.


martes, 13 de decembro de 2016

MOBILIZACIÓN ESTATAL, O DÍA 21 DE DECEMBRO, CONTRA A POBREZA ENERXÉTICA E OS CORTES DE SUMINISTROS.




O 21 DE DECEMBRO SAÍMOS A RÚA EN TODO O ESTADO!
https://nomascortesdeluz.org/movilizaciones.php  (listado de cidades)
https://nomascortesdeluz.org/
   
Varias organizacións sociais e políticas facemos un chamamento a cidadanía de Ourense a sair a rúa o mercores 21 de decembro a secundar a mobilización promovida pola Plataforma estal https://nomascortesdeluz.org/ . En Ourense dan apoio a mesma:
Amigos da Terra, C.G.T, C.I.G, C.U.T, Plataforma Feminista Galega, Stop-desafiuzamentos, S.T.E.G, Anova, B.N.G, Esquerda Unida, Ourense en Común, P.C.P.E, Podemos, Vamos (Podemos).
Logo da crise enerxética da década dos 70 do século pasado, creouse un Marco Legal Estable que consistía nun conxunto de normas legais que mantiñan un equilibrio entre as gananzas das produtoras e distribuidoras e o prezo os consumidores.
Foi no ano 1997 coa reforma neoliberal feita por José María Aznar que se comeza a privatizar o sector enerxético creando grandes corporacións abertas a busca de negocio de capitais privados. Dende este momento os consumidores vimos soportando subas continuadas dos recibos.
Dende a de a década dos 90 do pasado século levamos entregado preto de 80.000 millóns€, pagados nos recibos, en varios conceptos, un diles o chamado déficit tarifario, do cal intencionadamente non se nos informa. Mentres nos din que hai iste déficit, as grandes suministradoras estatais, Iberdrola, Gas Natural Fenosa e Endesa tiveron 56.000 millóns € de ganancias no pasado ano.
Cremos que xa vai sendo hora de comezar a por freno esta situación, mentres uns se inflan a gañar diñeiro, CON RECURSOS NATURAIS DE TODAS, moitas familias non teñen auga nin luz.
Chegan a producirse mortes directamente relacionadas coa falta diste recuros básicos, como os recentes caso veciño de Ourense que finou queimado, e o seu irmán que quedou con queimaduras graves pola mesma razón. En Reus unha anciá finaba queimada polo lume causado po unhas velas, logo de que Gas Natural Fenosa cortara o suministro eléctrico.
E por esto que se fai imprescindible a paralización dos cortes de luz e suministros a familias con problemas económicos. Queremos poñer fin aos abusos que afectan a un servizo esencial, polo que esiximos ao Goberno que regule unha tarifa alcanzable á que poidan acollerse todos os consumidores domésticos e unha auténtica tarifa social para familias con baixos niveis de renda.
Resulta urxente que España respecte os compromisos adquiridos no marco internacional e garanta o cumprimento do artigo 25 da Declaración Universal dos Dereitos Humanos e a Observación xeral Número 4 do Comité de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais, segundo as cales un nivel de vida digno require dunha vivenda adecuada con acceso a subministracións básicas como luz, auga e calefacción.

Do mesmo xeito necesitamos que se cumpra a lexislación europea sobre subministración eléctrica, que obriga aos Estados membros a protexer aos usuarios vulnerables e a prohibir os cortes de luz en períodos críticos (artigo 3 da Directiva 2009/72/CE, do 13 de xullo de 2009).
Polo exposto reclamamos:
1. Prohibición legal de todos os cortes de luz a familias con problemas económicos. As eléctricas deberán dirixirse á administración para comprobar a situación das familias que non abonen os seus recibos. Se sofren vulnerabilidade económica, non poderán cortarlles a subministración e o custo será asumido polas compañías.
2. Fin aos abusos tarifarios. Aprobación dunha tarifa alcanzable, regulada polo Goberno, á que poderán acollerse todos os consumidores domésticos na súa primeira residencia.
3. Creación dunha auténtica tarifa social. Substitución do actual bono social por unha tarifa de reducida contía dirixida ás familias con baixos niveis de renda, sufragada polas eléctricas.
4. Recoñecemento e devolución por parte das grandes eléctricas dos 3.500 millóns de euros que cobraron indebidamente en conceptos de Custos de Transición á Competencia (CTCs).
5. Auditoría ao sistema eléctrico. Realización dunha análise dos custos do sistema desde que se puxo en marcha a liberalización do sector, co obxectivo de determinar o prezo real das tarifas eléctricas.
6. Aplicación do tipo de IVE superreducido á electricidade, pasando do 21% actual ao 4% por ser considerado un servizo esencial para a cidadanía.
Do mesmo xeito necesitamos que se cumpra a lexislación europea sobre subministración eléctrica, que obriga aos Estados membros a protexer aos usuarios vulnerables e a prohibir os cortes de luz en períodos críticos (artigo 3 da Directiva 2009/72/CE, do 13 de xullo de 2009).






MANIFESTO: https://nomascortesdeluz.org/ (Ourense).

O 8 de novembro finaba queimado na cidade de Ourense un ancián de 87 e seu imán quedaba con queimaduras graves. Na cidade de Reus, en Catalunya, unha anciá finaba nun incendio causado polas velas que usaba para alumear a vivenda logo de que Gas Natural Fenosa cortara o suministro eléctrico, sin coñecemento previo, nos servizos sociais, da súa precariedade económica. Casos coma istes son os que nos alertan, pero son moitas as familias que viven na angustia permanente que produce a pobreza enerxética. A Situación crítica que vive unha boa parte da sociedade, logo da gran estafa financeira, eleva o numero de suicidios ata ser a primeira causa de morte por diante dos accidentes de circulación.

Todo iste sufrimento e un contexto social e económico como o que estamos a vivir obrígannos a todas a seguir a loitar e a reclamar... a paralización dos cortes de luz e suministros a familias con problemas económicos. Queremos poñer fin aos abusos que afectan a un servizo esencial, polo que esiximos ao Goberno que regule unha tarifa alcanzable á que poidan acollerse todos os consumidores domésticos e unha auténtica tarifa social para familias con baixos niveis de renda.

Desde o estalido da crise en 2007 a pobreza enerxética converteuse nun dos principais problemas sociais e económicos en todo o Estado, ao sumarse ao desemprego e á redución de salarios unha escandalosa subida da tarifa eléctrica.

7 millóns de persoas teñen dificultades para pagar a factura da luz e máis de 5 millóns quedarán sen calefacción durante este inverno. Aínda que cada ano morren en España máis persoas por falta de subministracións nos seus fogares que por accidentes de tráfico, os afectados pola pobreza enerxética seguen sendo invisibles.

Causa importante desta grave situación atópase nos aumentos indiscriminados das tarifas da luz. Tan só no últimos seis meses, o recibo encareceuse nun 25%. As grandes compañías néganse sistematicamente a realizar unha auditoría que permita determinar os custos reais da produción eléctrica e promoven un sistema que favorece a especulación. É imprescindible que haxa maior transparencia para poder acabar cos abusos na factura eléctrica.

As tres maiores eléctricas embolsáronse máis de 56.000 millóns de euros en beneficios desde o inicio da crise, mentres sosteñen unha débeda millonaria coa cidadanía. Entre 1998 e 2006, as grandes eléctricas cobraron ilegalmente máis de 3.500 millóns de diñeiro público en concepto de Custos de Transición á Competencia (CTCs).

As dúas sentenzas ditadas o pasado outubro polo Tribunal Supremo polas que se anula o sistema de financiamento do bono social evidencian o fracaso do actual modelo enerxético, obrigando aos usuarios para indemnizar ás eléctricas con máis de 500 millóns.

Ademais, o actual bono social non soluciona o problema da pobreza enerxética, xa que segue supoñendo unha tarifa moi elevada e nin sequera aplícase por criterios de renda. Trátase dunha medida meramente cosmética que deixou fóra a dúas terceiras partes das persoas afectadas, á vez que subvenciona a fogares con rendas altas.

Pola súa banda o oligopolio eléctrico abusou da súa situación de privilexio vulnerando os dereitos dos consumidores. Necesitamos acabar coa dramática situación de pobreza enerxética que viven millóns de persoas no noso país.

Resulta urxente que España respecte os compromisos adquiridos no marco internacional e garanta o cumprimento do artigo 25 da Declaración Universal dos Dereitos Humanos e a Observación xeral Número 4 do Comité de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais, segundo as cales un nivel de vida digno require dunha vivenda adecuada con acceso a subministracións básicas como luz, auga e calefacción.
Do mesmo xeito necesitamos que se cumpra a lexislación europea sobre subministración eléctrica, que obriga aos Estados membros a protexer aos usuarios vulnerables e a prohibir os cortes de luz en períodos críticos (artigo 3 da Directiva 2009/72/CE, do 13 de xullo de 2009).


Polo exposto reclamamos:

1. Prohibición legal de todos os cortes de luz a familias con problemas económicos. As eléctricas deberán dirixirse á administración para comprobar a situación das familias que non abonen os seus recibos. Se sofren vulnerabilidade económica, non poderán cortarlles a subministración e o custo será asumido polas compañías.

2. Fin aos abusos tarifarios. Aprobación dunha tarifa alcanzable, regulada polo Goberno, á que poderán acollerse todos os consumidores domésticos na súa primeira residencia.

3. Creación dunha auténtica tarifa social. Substitución do actual bono social por unha tarifa de reducida contía dirixida ás familias con baixos niveis de renda, sufragada polas eléctricas.

4. Recoñecemento e devolución por parte das grandes eléctricas dos 3.500 millóns de euros que cobraron indebidamente en conceptos de Custos de Transición á Competencia (CTCs).

5. Auditoría ao sistema eléctrico. Realización dunha análise dos custos do sistema desde que se puxo en marcha a liberalización do sector, co obxectivo de determinar o prezo real das tarifas eléctricas.

6. Aplicación do tipo de IVE superreducido á electricidade, pasando do 21% actual ao 4% por ser considerado un servizo esencial para a cidadanía.

mércores, 7 de decembro de 2016


Los Nadies 
Sueñan las pulgas con comprarse un perro
y sueñan los nadies con salir de pobres,
que algún mágico día
llueva de pronto la buena suerte,
que llueva a cántaros la buena suerte;
pero la buena suerte no llueve ayer, ni hoy,
ni mañana, ni nunca,
ni en lloviznita cae del cielo la buena suerte,
por mucho que los nadies la llamen
y aunque les pique la mano izquierda,
o se levanten con el pie derecho,
o empiecen el año cambiando de escoba.

Los nadies: los hijos de nadie,
los dueños de nada.
Los nadies: los ningunos, los ninguneados,
corriendo la liebre, muriendo la vida, jodidos,
rejodidos:

Que no son, aunque sean.
Que no hablan idiomas, sino dialectos.
Que no profesan religiones,
sino supersticiones.
Que no hacen arte, sino artesanía.
Que no practican cultura, sino folklore.
Que no son seres humanos,
sino recursos humanos.
Que no tienen cara, sino brazos.
Que no tienen nombre, sino número.
Que no figuran en la historia universal,
sino en la crónica roja de la prensa local.
Los nadies,
que cuestan menos
que la bala que los mata   

                                                

 Eduardo Galeano.

luns, 28 de novembro de 2016


"STOP POBREZA ENERXÉTICA, OS CORTES DE SUMINISTROS MATAN"




'Stop Desafiuzamentos' mobilízase na 

inauguración do alumeado de Nadal


A plataforma 'Stop Desafiuzamentos' convoca para mañá martes ás 20 horas unha protesta silenciosa ante a inauguración do alumeado navideño na Praza Maior de Ourense, animando aos cidadáns a sumarse cunha vela. 


O colectivo ‘Stop Desafiuzamentos’ explica que este martes se inaugura o alumeado navideño "mentras nas casas de moitas familias o único alumeado do que disporán será unha mísera vela por non ter os  recursos económicos para poder custearse este servizo".

Neste sentido, desde a plataforma din que non comprenden nin aceptan "
como desde unha administración pública como o Concello se fai tan pouco por loitar contra a pobreza enerxética, á que moitas familias ourensanas se están enfrontando namentres máis de 80.000 euros das arcas municipais vanse gastar no alumeado navideño". 
O recente pasamento dunha anciá de 80 anos en Reus, así como moitas outras mortes silenciadas estratexicamente polo sistema, son responsabilidade do Goberno do Partido Popular en anuencia coas grandes subministradoras, que na súa avaricia sen límites, converten os beneficios económicos nun fin en si mesmo, mentres abandonan a familias á súa sorte.
Nos últimos 18 anos o prezo da electricidade para os consumidores domésticos subiu un 80%, un incremento desmesurado por mor da liberalización do mercado eléctrico mediante a lei 54/1997 do Goberno de Aznar.
Ao Goberno Municipal, antes que a iluminación de Nadal, deberíalle preocupar moitísimo máis que a poboación de Ourense teña acceso a subministros básicos como a auga e a electricidade, e cando se solicita a súa actuación non dar a calada por resposta ou dicir que non é a súa competencia ou derivar o problema das familias a Ong.
Stop Desafiuzamentos pide a toda a sociedade ourensá que se implique na esixencia ás administracións responsables para que garantan unha vida digna para todas as familias.
Non podemos entender que mentres sigan sufrindo moitas familias, se malgaste na iluminación na rúa, queremos o nadal para todos, con emprego, vivenda digna con luz, auga e gas, educación e sanidade universal... Non queremos máis palabras nin mentiras, queremos solucións aos problemas que viven nestes mesmos momentos moitas familias cos seus maiores e fillos, con frío e sen poder quentarse nin facerse o xantar.”
Estamos a falar de dereitos humanos básicos que se lles negan a moitas familias día tras día, non podemos permanecer impasibles mentres vemos o sufrimento de moitas das nosas familias, hoxe seguimos a campaña co obxectivo de conseguir que non se sigan vulnerando os dereitos humanos destas familias, a VIVENDA DIGNA NON O É, SE NON TEN GARANTIDO A SUBMINISTRACIÓN DE LUZ, GAS E AUGA.


fotos mobil x Roberto Nonquebra.

Finou Fidel Castro. Venres 25 de novembro de 2015
Fillo de Ángel Castro Argiz, emigrante galego e de Lina Ruz González, foi educado nos xesuítas. En 1950 licenciouse en Dereito pola Universidade da Habana.

EN DIRECTO HOMENAXE INTERNACIONAL EN CUBA:
https://www.facebook.com/ActualidadRT/videos/10154988215928273/?__mref=message_bubble

Sangue galega enfrontada o Imperio

¡ Que descanse en paz !

'EL NECIO'

https://www.youtube.com/watch?v=bGQWU4UsUeA&app=desktop

Para no hacer de mi ícono pedazos,
para salvarme entre únicos e impares,
para cederme un lugar en su parnaso,
para darme un rinconcito en sus altares.
Me vienen a convidar a arrepentirme,
me vienen a convidar a que no pierda,
mi vienen a convidar a indefinirme,
me vienen a convidar a tanta mierda.
yo no se lo que es el destino,
caminando fui lo que fui.
allá dios, que será divino.
yo me muero como viví,
yo me muero como viví.
yo quiero seguir jugando a lo perdido,
yo quiero ser a la zurda más que diestro,
yo quiero hacer un congreso del unido,
yo quiero rezar a fondo un "hijo nuestro".
Dirán que pasó de moda la locura,
dirán que la gente es mala y no merece,
más yo seguiré soñando travesuras
(acaso multiplicar panes y peces).
yo no se lo que es el destino,
caminando fui lo que fui.
allá dios, que será divino.
yo me muero como viví,
yo me muero como viví.
yo me muero como viví,
como viví
yo me muero como viví.
Dicen que me arrastrarán po sobre rocas
cuando la revolución se venga abajo,
que machacarán mis manos y mi boca,
que me arrancarán los ojos y el badajo.
será que la necedad parió conmigo,
la necedad de lo que hoy resulta necio:
la necedad de asumir al enemigo,
la necedad de vivir sin tener precio.
yo no se lo que es el destino,
caminando fui lo que fui.
allá dios, que será divino.
yo me muero como viví.
yo me muero como viví.

Silvio Rodríguez


Condena unánime de las sanciones económicas de Estados Unidos contra Cuba. Por Salim Lamra

 *Doctor en Estudios Ibéricos y Latinoamericanos de la Universidad Paris Sorbonne-Paris IV, Salim Lamrani es profesor titular de la Universidad de La Reunión y periodista, especialista de las relaciones entre Cuba y Estados Unidos. Su último libro se titula Cuba, ¡palabra a la defensa!, Hondarribia, Editorial Hiru, 2016.

 

Por vigesimoquinto año consecutivo, la Asamblea General de las Naciones Unidas expresó su condena del bloqueo económico, comercial y financiero que Washington impone a Cuba desde hace más de medio siglo. Las sanciones obsoletas –se remontan a la Guerra Fría–, inmorales –afectan a las categorías más vulnerables de la población civil– e ilegales –por su alcance retroactivo y extraterritorial– constituyen el principal obstáculo al desarrollo de la isla.[1]
 De los 193 países presentes en el encuentro anual, 191 exhortaron a Estados Unidos a poner fin al castigo infligido a la población cubana y que afecta a todos los sectores de la sociedad. Por primera vez desde 1992, año de la presentación inicial por Cuba de la resolución que exige la eliminación de las medidas de retorsión económica impuestas desde 1960, Washington decidió abstenerse durante el voto, reconociendo así el fracaso de su política de hostilidad hacia los cubanos así como la realidad de su aislamiento en la escena internacional. Israel, que siempre siguió el voto de Estados Unidos, también optó por la abstención[2].

Samantha Power, representante de Estados Unidos en las Naciones Unidas, anunció durante su alocución la decisión de la Casa Blanca de no rechazar el texto de resolución como los años anteriores:
 “Durante más de 50 años, Estados Unidos ha aplicado una política destinada a aislar al Gobierno de Cuba. Desde hace más de un cuarto de siglo, los miembros de las Naciones Unidas han votado de modo unánime a favor de la resolución […] que condena el embargo de Estados Unidos. […] En vez de aislar a Cuba, […] nuestra política ha aislado a Estados Unidos, incluso en el seno de las Naciones Unidas. Hoy, Estados Unidas optará por la abstención. Es otro paso modesto y esperamos que habrá otros muchos para poner fin al embargo americano”.[3]

Esta votación histórica se enmarca en la continuidad de las medidas que ha adoptado Barack Obama desde el restablecimiento del diálogo con La Habana el 17 de diciembre de 2014. Desde esa fecha, la Casa Blanca procedió a la liberación de tres presos políticos cubanos y retiró a Cuba de la lista de países patrocinadores del terrorismo. También anunció varias veces –seis en total– parsimoniosas reducciones de las sanciones económicas, aunque su alcance sigue siendo muy limitado. Así, desde hace dos años, la administración demócrata reanudó las relaciones diplomáticas con Cuba, procedió a la reapertura de una embajada en La Habana, restableció los vuelos comerciales directos entre ambos países, amplió las categorías (12 en total) de ciudadanos estadounidenses autorizados a viajar a Cuba y dio su acuerdo para algunas inversiones estadounidenses en la isla, particularmente en el campo de las telecomunicaciones. La visita histórica de Barack Obama a Cuba en marzo de 2016 consagró esta nueva era para las relaciones entre La Habana y Washington.
Las últimas medidas se anunciaron el 14 de octubre de 2016, o sea dos semanas antes de la votación en las Naciones Unidas, y permiten, entre otros, a los ciudadanos estadounidenses autorizados a viajar a Cuba que traigan ron y tabaco cubanos sin límite de cantidad. No obstante, Washington prohíbe todavía la importación clásica de estos mismos productos en el mercado estadounidense. Del mismo modo, Barack Obama anunció en marzo de 2016 que en adelante Cuba podría usar el dólar para sus transacciones internacionales. Más de seis meses después de este anuncio, La Habana todavía no ha podido realizar intercambios en moneda estadounidense, por el temor de los bancos internacionales de ser sancionados por el Departamento del Tesoro de Estados Unidos.[4]

El Gobierno cubano, mediante su ministro de Relaciones Exteriores Bruno Rodríguez, saludó el gesto de Barack Obama. No obstante, recordó que las sanciones económicas aún seguían vigentes:
“Sin embargo, el bloqueo económico, comercial y financiero persiste, provoca daños al pueblo cubano y obstaculiza el desarrollo económico del país. […] No hay familia cubana ni sector en el país que no sufra sus efectos: en la salud, la educación, la alimentación, en los servicios, los precios de los productos, en los salarios y las pensiones. […] Por su marcado carácter extraterritorial, el bloqueo también afecta directamente a todos los Estados miembros de las Naciones Unidas”.[5]

Ninguna administración ha ido tan lejos en la normalización de las relaciones con Cuba como la de Barack Obama. No obstante, mientras que su último mandato llega a su fin, el presidente de Estados Unidos no ha usado sus prerrogativas como jefe del poder ejecutivo para desmantelar la red de sanciones económicas contra Cuba. En efecto, la Casa Blanca podría por ejemplo restablecer el comercio bilateral entre las empresas estadounidenses y cubanas, autorizar las inversiones estadounidenses en Cuba y permitir que Cuba adquiera productos no alimenticios a crédito en el mercado de Estados Unidos. Los sectores que dependen de una decisión del Congreso son limitados y pueden ser esquivados por el poder ejecutivo.
Desde su imposición desde hace más de medio siglo, las sanciones económicas han costado 125.000 millones de dólares a la economía cubana y constituyen el principal obstáculo al desarrollo de la isla. Representan una grave violación del Derecho Internacional y suscitan el oprobio de la comunidad internacional que expresó otra vez su oposición a las medidas de coerción impuestas a la población civil. Su levantamiento es indispensable a la normalización de las relaciones entre Cuba y Estados Unidos.

 


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

mércores, 16 de novembro de 2016


COMUNICADO:

https://www.diagonalperiodico.net/global/27846-rescate-encubierto-electricas.html

Stop-Desafiuzamentos Ourense sumase os compañeiros de Reus na denuncia da situación de pobreza enerxética que viven moitas cidadás e familias no conxunto do estado.
Íste domingo finaba unha anciá de 80 anos en Reus. O dramático desta morte e que finou queimada nun incendio provocado por unha velas que usaba para poder alumar a vivenda, logo de que a multinacional Gas Natural Fenosa cortara o suministro eléctrico sin asegurarse nos servizos sociais municipais da situación de precariedade económica que vivía esta muller.
Dende este colectivo aseguramos que esta morte, así como moitas outras silenciadas estratexicamente polo sistema, son responsabilidade do Goberno do Partido Popular en anuencia coas grandes suminitradoras, neste caso Gas Natural Fenosa, os que na súa avaricia sen límites, na procura de máis ganancias, totalmente deshumanizados, converten os beneficios económicos nun fin en si mesmo, mentres abandonan a familias a súa sorte.
Despois da crise enerxética da década dos 70 do pasado século XX, que desestabilizara os prezos da enerxía, creouse un Marco Legal Estable (M.L.E), que consistía nun conxunto de normas e leis que regularían o sector eléctrico do Estado Español dende o ano 1988 ata o ano 1997. Iste Marco deu estabilidade o sector eléctrico, garantindo as eléctricas uns beneficios aceptables e recuperación das inversións a longo prazo. Tamén establecía da forma transparente tarifas os consumidores en condicións de mínimo custo.
Foi no ano 1998, coa contrarreforma neoliberal do sector enerxético feita por José María Aznar, que comeza a privatización diste sector cos resultados que hoxe todas coñecemos, encarecemento da enerxía de xeito desproporcionado, con ausencia absoluta de transparencia. Veriamos enseguida como os xigantes xurdidos das privatizacións poñían a funcionar as portas xiratorias e os dous Ex-presidentes do Partido Popular e do PSOE pasaban a ocupar postos nos consellos de administración das eléctricas privatizadas. Non parece xusto nin razoable que dous Ex-presidentes do Goberno pasaran a ocupar postos de alta dirección naquelas empresas que recentemente privatizaran. Logo da eliminación do M.L.E priorízase o beneficio privado e abandónase o interese xeral.
O PP demostrou en reiteradas ocasións que un dos obxectivos principais dos seus gobernos e acción parlamentaria é protexer os intereses da banca e das grandes empresas do oligopolio enerxético por encima dos dereitos fundamentais da poboación, para conseguilo son capaces do que sexa necesario.


Bloquearon a I.L.P por unha lei hipotecaria da PAH no Congreso, que fora avalada con 1,5 millóns de sinaturas. Recorreron o Tribunal Constitucional, esixindo a súa suspensión, todas as normas impulsadas por gobernos autonómicos sobre vivenda digna e CONTRA A POBREZA ENERXÉTICA, En Xuño de 2013 Frearon a entrada no Parlamento Galego da ILP por unha “ Lei de Vivenda Digna e Contra a Pobreza enerxética” impulsada polas PAH-STOP galegas, o Decreto Lei 6/2013 de Andalucía sobre a función da vivenda, a Ley Foral 24/2013 de Navarra de medidas urxentes para garantir o dereito a vivenda, e a Lei 3/2015 de vivenda do País Vasco, Lei 24/2015 de 29 de xullo en Catalunya.
Posicionandose claramente na defensa dos intereses da Grandes suministradoras eléctricas e dos bancos, sin escoitar a cidadanía e con nula capacidade de dialogo. Deixan a familias sen recursos sin poder facer fronte as necesidades básicas de suministros, ou na rúa, mentres temos que soportar que fondos voitres, como o BlackEstone vinculado o fillo do ex-presidente Aznar, ou a mesma SAREB Sociedade de Gestión de Activos Procedentes da Reestructuración Bancaria (Banco Malo) especulen con Vivenda de Protección Oficial (V.P.O).
Mentres as 3 grandes eléctricas (Endesa, Iberdrola e Gas Natural) no período crítico xurdido tras a Gran Estafa Inmobiliaria (alcumada burbulla polo sistema, como si falaramos de xabón) levan gañado 56.624 millóns de €. Si tomamos os período 208-2015 o beneficio neto ascende a 20 millóns € diarios. No caso de ENDESA que deixa de pertencer o Estado en tempos de José María Aznar e que agora pertence a unha empresa sem-pública Italiana ENEL 25.398 millóns € casi a metade das ganancias conxuntas dos 3 xigantes. Ben poderían estar hoxe destinados a pagar os intereses da débeda creada no rescate da banca.
O caso desta anciá deuse a coñecer en parte pola labor de presión da PAH de Reus e rapidamente chamou a mobilización social para que non pasara desapercibido como unha anécdota. Hai moitas outras mortes atribuíbles os desafiuzamentos e a pobreza en xeral que pasan desapercibidos a unha sociedade acelerada e deshumanizada.
Para a Pah e os colectivos stop-desafiuzamentos o elevadísimos número de suicidios, 1ª causa de morte traumática por diante dos accidentes de tráfico, son asasinatos indirectos, perfectamente evitables. Estratexicamente as estatísticas non fan referencia detallada as causas destas mortes pois os sistema non lle interesa que se coñeza o escándalo que se esconde nas mesmas, mortes por problemas económicos.
Nunca debemos esquecer que o Goberno do Partido Popular que agora se converteu no estandarte do diálogo foi o mesmo que sacou a lei 4/2015 de seguridade cidadá coñecida como Lei Mordaza para perseguir e amordazar con elevadísimas multas, inicialmente impostas por cargos políticos, ós colectivos que saímos a rúa o longo destes case 6 anos para denunciar os abusos das elites económicas. A propia ONU e o Consello de Europa urxiron a retirada desta Lei por antidemocrática. Ausente de máis mínima capacidade para escoitar a unha cidadanía indignada e incluír parte das demandas distes colectivos o Partido Popular tachounos de terroristas. Mentres permite, aínda hoxe, e non lexisla para impedir que se volva a estafar en masa a cidadanía e todos os que quebraron a metade dos sistema financeiro do estado seguen, coa complicidade dun goberno podre de corrupción, na rúa a mofarse da cidadanía.
Queda sinalado diste xeito o Goberno do Partido Popular, co apoio do PSOE, que agora pretende dialogar. Un goberno cheo de corrupción e ausente da realidade social do seu país, que tanto di defender, ESTA É A SÚA MARCA ESPAÑA.
A Pah e os colectivos stop-desafiuzamentos aseguramos que calquera cousa que fagan, sen ternos en conta, antes ou despois caerá.
ESIXIMOS O RECEN ELIXIDO GOBERNO, CON APOIO DO PSOE, E A OPOSICIÓN MAIORITARIA as seguintes medidas:
- Unha auditoría do sector eléctrico que permita clarificar os custo reais da enerxía así como a actualización o Marco Legal Estable posterior a crise enerxética de 1970.
- A inmediata derrogación da ley 4/ 2015 de Seguridad Ciudadana (Lei Mordaza). Lei preventiva onde sancionan os cargos políticos Como Subdelegados do Goberno, Secretarios de Estado e incluso Alcaldes todos pertencentes o poder político. Por condutas que antes de ser tipificadas como tipos administrativos estaban tipificadas como faltas no código penal e eran xulgadas por xuíces dependente do poder xudicial. Estando mentres non se derrogue esta lei, gravemente danado o estado de dereito pola ausencia efectiva da separación de poderes.
- A derrogación e redacción dunha nova lei hipotecaria que substitúa a actual lei do século XIX, reformada en 1946 polo réxime franquista. Lei tipificada de abusiva polo Tribunal de Xustiza Europeo (TJUE).
Tamén seguimos adiante e non renuinciaremos as 5 demandas de mínimos da PAH:
1º) – Dación en Pago Retroactiva.
2º) – Alugueres alcanzables.
3º) – Stop-Desafiuzamentos.
4º) – Vivenda Social Suficiente.
5º) – Suministros básicos garantido.

Texto:
Roberto "Nonquebra Nunca"

sábado, 15 de outubro de 2016

Non hai ben algún que nos deleite si non o compartimos!
 Séneca


O Concello de Ourense non presenta proxectos para acollerse o plan DUSI  (Desenrolo Urbán Sostible e Integrado), programa financiado con fondos europeos (FEDER).


Dende a Plataforma Stop Desafiuzamentos, atópamonos con infinidade de problemas e trabas burocráticas que, as distintas Administracións Públicas xustifican pola falla de medios, cara a paliar certas necesidades sociais, como a necesidade fundamental da vivenda.

Aínda que nos non nos decantamos por ninguna opción política e eludimos as manifestacións partidistas, non somos apolíticos. Temos, como non, opinión sobre as políticas públicas que se están a aplicar.

Por elo, e por ser un tema de plena actualidade pola súa resolución recente, temos que referirnos á aplicación en Galicia do Plan DUSI (Desenrolo Urbán Sostible e Integrado), programa financiado con fondos europeos (FEDER) cuia convocatoria foi establecida a nivel do Estado polo Ministerio de Facenda e que tiña destinados para Galicia un total de 118.768.000 euros, resolvéndose a primeira convocatoria coa asignación de 83.138.000 euros. Este programa DUSI ten tal contido de obxectivos que sen esaxerar poderíamos sinalar que se podería financiar calquera equipamento ou servizo municipal (dende vivendas sociais ata recollida de lixo), ademáis da importante cantidade á que se podía optar que ascendía aos 15.000.000 de euros para as ciudades de máis de 20.000 habitantes. Quen teña curiosidade por ver a adxudicación correspondente a Galicia, non ten máis que consultar o Boletín Oficial do Estado do pasado día 3 de outubro.

Pois ben, chámanos grandemente a atención, que o Concello de Ourense no se acolleu o plan DUSI , que permitiría aplicar estas axudas, dende á recuperación do Casco Histórico, coa corresponde rehabilitación das súas vivendas, ata a solución do problema da recollida de lixo (que xa é hoxe un perigo para a saúde pública), pasando por mellorar a eficiencia enerxética do alumeado ou ampliar os servizos sociais. Pero dende esta Plataforma temos que facer fincapé en que cunha pequena coantía desta axuda, poderíase dar solución habitacional ás persoas que están a sufrir con máis rigor as inclemencias da crise económica, coa rehabilitación ou construcción de vivendas sociais.

Queremos recalcar, que salvar as necesidades das persoas en situación máis vulnerable é a primeira obriga de calquera Administración Pública, e polo tanto é totalmente reprobable que non se aproveiten os recursos dispoñibles no que son necesidades sociais claras e obxectivas como é a vivenda.

Non podemos explicarnos como se deixou pasar esta oportunidade… Será porque teñen fondos suficientes ou será porque no lles importan en absoluto os problemas que están a sufrir moitos cidadáns.

Por Marta Seoane.

mércores, 14 de setembro de 2016


COMUNICADO  SOBRE ORDENANZA MUNICIPAL DE VIVENDAS DE EMERXENCIA E PROGRMA DE VIVENDAS BALEIRAS.


O estatuto de autonomía de Galicia non seu articulo 27.3 determina que corresponde a Comunidade Autónoma Galega a competencia exclusiva en materia de Vivenda.

As maiorías absolutas do partido popular levan 7 anos facendo oídos xordos a cidadanía organizanda reclamando o cumprimento efectivo do dereito a vivenda.

7anos vendo despexos inxustos mentas a SAREB ( Banco Malo) sigue a especular coa vivenda e chega a vender vivendas sociais a fondos voitres.

7 anos vendo como se sacan leis inxustas como a lei mordaza para perseguir a quen clama contra inxustiza de ver como se destinan os recursos públicos a rescatar bancos mentres, familias perden as súas casas e se quedan con débedas de por vida.

7 anos vendo como en Galiza o 18% das vivendas, 246.000, están baleiras mentres hai xente sin casa.
7 anos de corrupción institucional despilfarrando recursos públicos.

Agora, en período electoral, o Partido Popular como xa ten feito en outras ocasións, saca o convenio da Xunta e a FEGAMP para o Programa de Vivenda Baleiras e venden que o Concello de Ourense e o Primeiro en acollerse o mesmo.

Así mesmo o Concello de Ourense saca a Ordenanza Municipal de Vivendas de Emerxencia.
O Colectivo Stop-desafiuzamentos Ourense considera que o dereito a vivenda se debería interpretar de xeito amplo, a longo prazo e dende a perspectiva do dereitos fundamentais.

Nada que se analice a exposición de motivos da Ordenanza Municipal de Vivenda de emerxencia amosase con claridade o posicionamento ideolóxico-político do Partido Popular.
O noso colectivo considera que o dereito a vivenda se debería afrontar dende a perspectiva do Titulo Primeiro da Constitución “Dos dereitos de Deberes fundamentais” Titulo iste que abrangue a retorta interpretación neoliberal da que parte o PP citando o Capitulo III “ Dos principios reitores da política social e económica”.

Así o articulo 10.2 da Constitución encamiña a interpretación que se debe facer do articulado recollido niste Titulo I e di:
“ As normas relativas a los dereitos fundamentais e ás liberdades que a C.E recoñece interpretaranse de conformidade coa Declaración universal dos Dereitos humanos e cos tratados e acordos internacionais sobre la mesma materia ratificados polo Estado Español.

Tamén entendemos que na declaración e intencións se debería ter citado algo que é intrínseco a natureza de toda administración pública.

Neste sentido o articulo 39.1 da Constitución di os poderes públicos asegurarán a protección social económica e xurídica da familia.

O articulo 47 da C.E garante o dereito a vivenda.
Todos os españois teñen dereito a gozar dunha vivenda digna e adecuada. Os poderes públicos promoverán as condicións necesarias e establecerán as normas pertinentes para facer efectivo este dereito, regulando a utilización do chan de acordo co interese xeral para impedir a especulación. A comunidade participará nas plusvalías que xere a acción urbanística dos entes públicos.

Cando o partido popular parte a súa interpretación do Capitulo III está omitindo a interpretación que indica o artigo 10.2 conforme a os dereitos fundamentais. Polo tanto entendese que está declarando a súa intención de actuar baixo os criterios do mercado da vivenda deixando nun segundo plano a garantía dun dereito básico.

O colectivo Stop-Desafiuzamentos tacha de electoralista e cortoplacista tanto o Programa de Vivenda s Baleiras como a Ordenanza Municipal de Vivenda de Emerxencia.

Iste convenio vai encamiñado a garantir os cobros dos propietarios chegando ofrecerlles seguros de impago de aluguer mentres non fai propostas para aquelas familias que non dispoñan dos recursos básicos necesarios esixidos no propio convenio.

O colectivo considera imprescindible a creación dun observatorio galego da vivenda así como observatorios municipais nas cidade e vilas de maior tamaño. O obxectivo do mesmo sería o coñecemento detallado dos demandantes de vivenda e a determinación das posibles ofertas os servizos sociais de cara a afondar no cumprimento efectivo do dereito a vivenda.

Stop-Desafiuzamentos ven de solicitar a todas as formacións políticas o cxompromisoi coas 5 demandas de mínimos da Plataforma de Afectados pola Hipoteca.
-Dación en Pago Retroactiva.
-Aluguer alcanzable.
-Stop Desafiuzamentos.
-Vivenda Social.
- Suministros garantidos.