INMINENTE DESAFIUZAMENTO DUNHA PARELLA CON 2 FILLOS DE 6 E 7 ANOS !! 

 

O 20 de novembro acudiu unha familia a perdinos axuda. Ante o inminente despexo, sinalado por decreto xudicial, para o 2 de decembro ás 10:00h, stop-desafiuzamentos ourense pono en coñecemento da cidadanía !!

Tendo ben claro que a nosa loita e polo dereito a unha vivenda digna. Queremos remarcar a posición do colectivo Stop-Desafiuzamentos Ourense cando se confronta o dereito a propiedade dun particular e o dereito a vivenda digna dunha familia ou un particular. Tratouse no seu momento en asemblea e acordouse que dado que vivimos nun estado de dereito e que a Constitución establece no articulo 33 o dereito a propiedade e a súa vez garante o dereito a vivenda no articulo 47. NON CORRESPONDE A UN PARTICULAR GARANTIR ESTE DEREITO SI NON AS ADMINISTRACIÓNS PÚBLICAS CONFORME ESTABLECE A CONSTITUCIÓN. E por isto que non nos opomos o despexo desta familia que leva varias mensualidades sen pagar, pois no sería lexitimo. Pero si ESIXIREMOS UNHA ALTERNATIVA HABITACIONAL DIGNA PREVIA ás administracións implicadas. Unha  saídade emerxencia o Concello e unha vivenda social estable o Instituto Galego de Vivenda e Solo.

Esta parella no mes de marzo de 2018 formalizan un contrato de aluguer. Neste momento non tiñan ingresos estables, soamente dispuñan de algúns aforros e de algúns ingresos de traballos sen contrato. Rematados eses aforros, e con gastos extraordinarios dos menores no colexio, comezan a ter serios problemas para facer fronte o pago do aluguer, véndose obrigados a escoller entre a manutención familiar ou o pago do mesmo. Neste intre acoden os servizos sociais que lles conceden unha axuda de emerxencia e van pagando con dificultade as seguintes mensualidades ata xaneiro de 2019. Non atopando un emprego estable acoden a Caritas e danlles vales de alimentación.

Nesta circunstancias van subsistindo e pagando alternativamente algunha mensualidade. No mes de maio de 2019 concédeselles unha Renda de Inserción Social (RISGA) de 597€, que sigue sen alcanzar para a manutención familiar. Dado que xa tiñan mensualidades atrasadas buscan desesperadamente un aluguer económico para deixar libre esta habitación. Resulta imposible atopar un aluguer sen presentar unha nómina e dúas mensualidades por anticipado.

e emerxencia o Concello e unha vivenda social estable o Instituto Galego de Vivenda e Solo.

Dende Stop-desafiuzamentos Ourense denunciamos que a actual política de vivenda do Concello e da Xunta de Galicia está encamiñada prestar axudas económicas dirixidas a circuítos de rentismo, que solo contribúen a manter elevado o prezo do alugueiro, resultando ser parches de todo insuficientes para manter unhas condicións básicas vitais de estabilidade e dignidade . Consideramos que é imprescindible a creación dun parque de vivenda de emerxencia e vivendas sociais suficiente, encamiñado a proporcionar alternativa habitacional urxentes en casos de despexos, e no seu caso a estabilidade vital básica para calquera individuo ou familia. Para logo poder afrontar outras necesidades vitais, como atopar un traballo que lles permita por si mesmos saír diste circulo de exclusión.

O recente Real Decreto Ley 7/2019 de 1 de Marzo de medidas urgentes en materia de vivenda y alquiler establece un protocolo previo o despexo por impago de aluguer para que os Xulgados de oficio advirtan os servizos sociais dos procedementos abertos por esta materia, por si houbera situación de vulnerabilidade social .

Con todo seguimos a vivir despexos sin alternativa habitacional e sin que as administracións públicas cumpran coas súas obrigas constitucionais.

Unha lectura sistemática da Constitución obriga a interpretar o dereito á vivenda e á 
prohibición de desaloxos arbitrarios da forma máis garantista posible.

  Isto supón facelo, por unha banda, en conexión con outros dereitos e principios constitucionais que permitan delimitar o seu contido, como o principio do Estado social e democrático de dereito (art. 1.1 CE), o da dignidade da persoa e o dereito ao seu libre desenvolvemento (art. 10.1 CE), a integridade física (artigo 15) ou a intimidade persoal e familiar e a inviolabilidade de domicilio (art. 18 CE). E por outro, co establecido polos tratados internacionais sobre dereitos humanos. Algúns destes tratados, como o Pacto Internacional de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais ( PIDESC), recoñecen o dereito a unha vivenda adecuada de maneira explícita (artigo 11.1). Outros, como o Convenio Europeo de Dereitos Humanos ( CEDH), non o fan de maneira directa, pero recoñecen outros dereitos que gardan unha estreita conexión con este, como o dereito a non padecer tratos inhumanos e degradantes (artigo 3) ou ao respecto da vida privada e familiar e do domicilio (artigo 8).

O Tribunal Constitucional tamén sostivo que a obrigación de interpretar os dereitos recoñecidos no Título I da CE de conformidade cos tratados e acordos internacionais ratificados por España non pode prescindir da que, á súa vez, levan a cabo os órganos de garantía establecidos por eses tratados e acordos internacionais ( STC 61/2013 do 14 de marzo, FJ 5).

Así, o Comité de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais (Comité DESC) de Nacións Unidas, órgano de interpretación e garantía do PIDESC, entendeu que a prohibición de desaloxos arbitrarios forma parte do dereito de toda persoa a un nivel de vida adecuado para si e a súa familia, mesmo alimentación, vestido e vivenda adecuados, e a unha mellora continua das condicións da súa existencia (art.11.1). Segundo o Comité, os desaloxos forzosos consisten en “o feito de facer saír a persoas, familias e/ou comunidades dos fogares e/ou as terras que ocupan, en forma permanente ou provisional, sen ofrecerlles medios apropiados de protección legal ou doutra índole nin permitirlles o seu acceso a eles”, e só poden xustificarse en circunstancias excepcionais e de conformidade cos principios pertinentes do dereito internacional.

Na Observación Xeral Nº 7 ao artigo 11.1 do PIDESC, o Comité DESC establece que “os desaloxos non deberían dar lugar a que haxa persoas que queden sen vivenda ou expostas a violacións doutros dereitos humanos. E que cando os afectados polo desaloxo non dispoñan de recursos, o Estado Parte deberá adoptar todas as medidas necesarias, na maior medida que permitan os seus recursos, para que se proporcione outra vivenda, reasentamiento ou acceso a terras produtivas, segundo proceda” ( parraf. 16).

“Ademais de infrinxir claramente os dereitos consagrados no PIDESC, a práctica dos desaloxos forzosos tamén pode dar lugar a violacións de dereitos civís e políticos, tales como o dereito á vida, o dereito á seguridade persoal, o dereito á non inxerencia na vida privada, a familia e o fogar, e o dereito para gozar en paz dos bens propios ( OG Nº 7, parraf.5)”, dereitos que a CE recoñece no título dos dereitos fundamentais de todas as persoas.

A RESPONSABILIADE DO ESTADO EN VIRTUDE DA XURISPRUDENCIA
INTERNACIONAL.

O TEDH cualificou os desaloxos como a forma máis extrema de inxerencia no dereito á protección do domicilio, condenando a ausencia de condicións mínimas de habitabilidade e a obrigación de prover un realoxamento adecuado a partir de devanditos dereitos. Ratificado que o Estado é sempre responsable e garante do dereito á vivenda e por tanto, quen debe procurar unha solución habitacional fronte aos desaloxos forzosos, en especial cando se afecta a colectivos vulnerables, como os nenos, que como consecuencia do desaloxo

quedarán expostos á violación dos dereitos tutelados nos artigos 3 e 8 do Convenio, intimamente relacionados co dereito á vivenda adecuada.

Doutra banda, o TEDH lembrou ao Estado español que o incumprimento dun estado membro de acatar unha medida ordenada de acordo ao art. 39 pode determinar un incumprimento do artigo 34 de Convenio, no sentido de que as Altas Partes Contratantes comprométense a non poñer traba algunha ao exercicio eficaz deste dereito (Sentenza da Gran Sala do 4 de febreiro de 2005 no caso Mamatkulov e Askarov v. Turquía - demandas nos. 46827/99 e 46951/99).

En consecuencia, a xurisprudencia do TEDH vén garantir uns contidos mínimos en relación cos dereitos fundamentais a partir dos cales se determinará na orde interna o contido asegurado polo dereito propio, sen que en ningún caso poida ser obxecto de rebaixa ese contido mínimo garantido polas normas do CEDH.

Así, unha orde de lanzamento que non se acompañe dun realojamiento adecuado desatende abertamente as declaracións do TEDH cando valora a necesidade e proporcionalidade das medidas de desaloxo, violando as garantías mínimas que o Estado debe atender fronte á vulneración de dereitos fundamentais.

Nun sentido similar, o Comité DESC sostivo que cando o desaloxo afecte a un colectivo vulnerable, onde residen fillos menores de idade, as autoridades están obrigadas a facer todo o que estea ao seu alcance para impedir toda forma de discriminación e evitar prácticas desproporcionadas de desaloxos forzosos ( OG Nº 7 parraf. 11). Por outra banda, España recoñeceu na súa norma fundamental e de conformidade coa Convención dos Dereitos do Neno de Nacións Unidas que os menores gozasen de todos os dereitos nelas contemplados sen discriminación algunha por razón de nacemento, nacionalidade, raza, sexo, deficiencia ou enfermidade, relixión, lingua, cultura, opinión ou calquera outra circunstancia persoal, familiar ou social.

sí mesmo, o art. 27.1 da Convención dos Dereitos do Neno establece que os Estados partes recoñecen o dereito de todo neno a un nivel de vida adecuado para o seu desenvolvemento físico, mental, espiritual, moral e social. E nese sentido, é ineludible que o dereito ao goce dunha vivenda digna e adecuada recoñecido no art. 47 CE forma parte do nivel de vida adecuado que os Estados se han obrigado a garantir.

É inmoral que as administracións #ante unha situación crítica como a actual provocada por un abuso crediticio de entidades financeiras na procura de negocio inmobiliario especulando cun ben básico e alterando o prezo da vivenda, dificultando máis o acceso á mesma, poñan todo o empeño no desafiuzamento de familias sen ofertar alternativa habitacional, mentres o goberno dedica desde o comezo da crise 200.000 millóns de € ao rescate destas entidades financeiras sen esixirlles ningunha contraprestación social, xerando beneficios, tras ser saneadas con diñeiro público.

Na actualidade Fondos Vuitres Internacionais acoden á SAREB a comprar vivendas a prezo de saldo para dedicalas á especulación rentista probocando unha suba inasumible dúas alugueres.

Acentúa esta inmoralidade o feito de que en Ourense haxa 15.000 vivendas bacías en Galicia 300.000 e no conxunto do estado 3,5 millóns mentres as administracións están impasibles e carentes de imaxinación para buscar fórmulas adecuadas que palien esta inxustiza social.

Nos países da nosa contorna antes de producirse un desafiuzamento a administración debe actuar como garantía de que as familias desafiuzadas dispoñan dunha alternativa habitacional.

O goberno do estado asino un convenio para a creación dun fondo social de vivendas, con 36 entidades financeiras, o 17 de xaneiro de 2013.

O presidente da Xunta de Galicia, sendo vivenda competencia autonómica, asinou outro convenio co Consello Xeral do Poder Xudicial, a Xunta de Galicia e a Federación Galega de Municipios e Provincias (FEGAMP) “Sobre a detección de supostos de vulnerabilidade con ocasión de vivenda familiar e medidas de carácter social” do 8 de abril de 2013.

O recente “Real Decreto Ley 7/2019 de 1 de Marzo de medidas urgentes en materia de vivenda y alquiler” establece un protocolo previo o despexo por impago de aluguer para que os Xulgado de oficio advirtan os servizos sociais dos procedementos por si houbera situación de vulnerabilidade social .

Con todo seguimos a vivir despexos sen alternativa habitacional e sen que as administracións públicas cumpran coas súas obrigas constitucionais.

A PAH E O COLECTIVO STOPDESAFIUZAMENTOS-OURENSE seguirá a demandar vivenda social suficiente como única saía posible a actual situación de especulación cos alugueiros, sinalando e freando os desafiuzamentos cando o crea convinte ata que as administracións asuman as súas responsabilidades legais.