sábado, 30 de novembro de 2019

CONCENTRACIÓN O DÍA 2 DE DECEMBRO ÁS 12:00, NA DELEGACIÓN DE VIVENDA DA XUNTA (I.G.V.S) Senz Diez nº1, PARA DENUNCIAR A ACTUAL POLÍTICA DE VIVENDA.


Acude  apoiar  esta parella con 2 menores de 6 e 7 anos que será despexada iste luns 2 de decembro.

PAREMOS OS ESPECULADORES PARA PODER GARANTIR O DEREITO A VIVENDA !!!

Dende Stop-desafiuzamentos Ourense denunciamos que a actual política de vivenda do Concello e da Xunta de Galicia está encamiñada prestar axudas económicas dirixidas a circuítos de rentismo que solo contribúen a manter elevado o prezo do alugueiro. Resultando ser parches de todo insuficientes para manter unhas condicións básicas vitais de estabilidade e dignidade .

Consideramos que é imprescindible a creación dun parque de vivenda de emerxencia e vivendas sociais suficiente, encamiñado a proporcionar alternativa habitacional urxentes en casos de despexos e no seu caso a estabilidade vital básica para calquera individuo ou familia. Para logo poder afrontar outras necesidades vitais como atopar un traballo, que lles permita por si mesmos saír diste circulo de exclusión.

Dende a PAH E OS COLECTIVOS STOP-DESAFIUZAMENTOS levamos unha década defendendo o dereito á vivenda e a súa función social, propoñendo cambios lexislativos e estruturais que os garantan. Logramos avances a nivel municipal, gañar leis autonómicas e rexistrar unha Lei de vivenda integral no Congreso que non avanzou polo bloqueo crónico de PP e Cidadáns.

As mobilizacións e presión social foron o suficiente potentes e sostidas no tempo como para lograr pequenos avances, como a reforma da LAU e as que se incluíron na lei hipotecaria, insuficientes debido á falta de contundencia do PSOE, que deixou pasar unha oportunidade histórica de frear a emerxencia habitacional e rebentar as burbullas de aluguer e de hipotecas. Unhas reformas que en ningún momento recollían medidas que atacasen o problema de raíz, para seguir sendo medidas de favor á banca e aos fondos de investimento. En resumo, seguir tratando un dereito fundamental, a vivenda, como unha mercadoría coa que especular a beneficio duns poucos.

A especulción primeiro coa compra venda e agora co aluguer levounos a unha situación que afecta á totalidade das inquilinas e inquilinos, xa non é unha cuestión do sector máis vulnerable da sociedade.
Cos soldos de hoxe e os prezos do aluguer cada vez máis altos, nalgunhas zonas xa superiores a un salario medio, o manter o aluguer ou o poder acceder a el para formar un proxecto de vida, converteuse nun luxo, que ataca directamente ao dereito a unha vivenda digna.

Desde a estafa mal chamada crise, que deixou sen fogar a máis de 800.000 familias vía execución hipotecaria á burbulla do aluguer, causa do 66% dos 162 desafiuzamentos diarios que seguen producíndose a día de hoxe, falamos dunha emerxencia e drama social que non pasou da noite para a mañá.

A pésima xestión política en materia de vivenda da Xunta e dos gobernos centrais, máis interesados en defender o benestar do sistema financeiro que o das familias,o investimento 0 en vivenda social e a alfombra vermella aos fondos voitre, patrocinaron a especulación dun dereito tan básico como a vivenda. Iso provocou a inexistencia de alugueres alcanzables, a inestabilidade dos contratos, a inexistencia dun parque público de vivenda.

Non podemos permitir que se sigan producindo 60.000 desafiuzamentos ao ano, que non se fomente a creación de vivenda pública e social, que a vivenda baleira en mans da banca sígase vendendo a fondos voitre ou que non se regule o prezo dos alugueres, mentres miles de familias están angustiadas pola falta de horizonte habitacional.

Por iso na reunións mantidas por Pedro Sanchez con moventos sociais o pasado verán a PAH esixiu as seguintes medidas :

­->>A suspensión temporal dos desafiuzamentos ata que as Administracións Públicas poida garantir o acceso a unha vivenda adecuada.

->>O cumprimento de Tratados Internacionais, e a súa prevalencia sobre a lexislación nacional que desafiuza sen alternativa habitacional. Débense aprobar urxentemente medidas que obriguen ao acatamento xudicial/estatal das peticións de suspensión de desafiuzamentos emitidas polo Comité DESC de Nacións Unidas.

->>A anulación total dos desafiuzamentos con data aberta. É necesaria unha revisión da LEC que evite a reinterpretación dalgúns xuíces, aumentando a angustia e evitando a defensa da vivenda.
->>Ampliación da moratoria de desafiuzamentos, que finaliza en maio do 2020, e mellora dos seus protocolos de acceso.

->>Renovación obrigatoria dos contratos de aluguer social se a familia segue estando en situación de vulnerabilidade.

->>Regulación e limitación dos prezos do aluguer, en consonancia cos ingresos da unidade familiar, outorgando aos concellos a capacidade de establecer prezos vinculantes.

->>Incremento crecente nos Orzamentos Xerais do Estado para vivenda, ata alcanzar o 3,5% do PIB, en investimentos que garantan a súa función social de forma permanente.

Impedir a venda de vivenda pública por norma legal.

->>Medidas legais que outorguen á administracións públicas o dereito de tenteo e retracto sobre as vendas de lotes de vivenda que realicen os bancos, e que normalmente, acaban en mans de fondos voitre.

->>Cesión obrigatoria das vivendas baleiras que posúa a banca rescatada, con especial fincapé a Bankia e á SAREB. Facelo de forma inmediata en zonas tensionadas.

->>Que a todos os grandes pouidores de vivenda que obtivesen fondos públicos, ben por rescate, ben por axudas ou exencións fiscais reclámeselles a súa débeda en vivenda.

->>Que as SOCIMIS e fondos voitre paguen o seu correspondente imposto de sociedades e estúdense medidas para modular/evitar os efectos especulativos das súas prácticas.

->>Penalizacións á vivenda baleira en mans de grandes puseidores.

->>Que se determine dunha vez por todas a ilegalidade das cláusulas abusivas como ditan as sentenzas do Tribunal europeo.

->>A limitación da responsabilidade ao ben hipotecado e a dación en pago como fórmula natural de resolución de falta de pagamentos por causas demostrables e alleas á vontade do debedor. Por unha lei de segunda oportunidade que supoña a integración social fronte á morte civil que supón o sobreendeudamento para sempre.

->>Unha Lei Estatal de Vivenda baseada na Lei Vivenda PAH e a Lei 24/2015 catalá, froito dunha ILP aprobada por unanimidade no Parlament.

Estas son as nosas solucións agora falta a vontade política para levalas a cabo.

Acabar con esta especulación que xa provoca o 66% dos desafiuzamentos diarios só depende da mobilización da sociedade para acabar obrigando a Xunta e o Goberno reformas que freen os especuladores.

Queremos facer un chamamento a todas as inquilinas, que se acheguen á nosas asembleas, só de forma colectiva e organizada seremos máis fortes.

Non poder pagar o aluguer non é un capricho, non te sintas culpable por iso. Os culpables son os que fixeron da vivenda un negocio. Bancos, fondos voitre e o sistema político e xudicial.

En Stop Desafiuzamentos levamos 10 anos pelexando contra estas inxustizas e para reverter a situación. Sabemos que xuntas e organizadas conseguirémolo. Por isto, se non podes pagar o teu aluguer, acábase o teu contrato, queren facerche unha subida inasumible, ou directamente non queren renovarche, Non te quedes na casa ou quedarás sen ela! Ven e infórmate.


 PRENSA:
 https://www.farodevigo.es/…/urgen-viviendas-em…/2211846.html
https://www.laregion.es/…/desahuc…/20191202175113910390.html







domingo, 24 de novembro de 2019


    INMINENTE DESAFIUZAMENTO DUNHA PARELLA CON 2 FILLOS DE 6 E 7 ANOS !! 



 


O 20 de novembro acudiu unha familia a perdinos axuda. Ante o inminente despexo, sinalado por decreto xudicial, para o 2 de decembro ás 10:00h, stop-desafiuzamentos ourense pono en coñecemento da cidadanía !!

Tendo ben claro que a nosa loita e polo dereito a unha vivenda digna. Queremos remarcar a posición do colectivo Stop-Desafiuzamentos Ourense cando se confronta o dereito a propiedade dun particular e o dereito a vivenda digna dunha familia ou un particular. Tratouse no seu momento en asemblea e acordouse que dado que vivimos nun estado de dereito e que a Constitución establece no articulo 33 o dereito a propiedade e a súa vez garante o dereito a vivenda no articulo 47. NON CORRESPONDE A UN PARTICULAR GARANTIR ESTE DEREITO SI NON AS ADMINISTRACIÓNS PÚBLICAS CONFORME ESTABLECE A CONSTITUCIÓN. E por isto que non nos opomos o despexo desta familia que leva varias mensualidades sen pagar, pois no sería lexitimo. Pero si ESIXIREMOS UNHA ALTERNATIVA HABITACIONAL DIGNA PREVIA ás administracións implicadas. Unha  saídade emerxencia o Concello e unha vivenda social estable o Instituto Galego de Vivenda e Solo.


Esta parella no mes de marzo de 2018 formalizan un contrato de aluguer. Neste momento non tiñan ingresos estables, soamente dispuñan de algúns aforros e de algúns ingresos de traballos sen contrato. Rematados eses aforros, e con gastos extraordinarios dos menores no colexio, comezan a ter serios problemas para facer fronte o pago do aluguer, véndose obrigados a escoller entre a manutención familiar ou o pago do mesmo. Neste intre acoden os servizos sociais que lles conceden unha axuda de emerxencia e van pagando con dificultade as seguintes mensualidades ata xaneiro de 2019. Non atopando un emprego estable acoden a Caritas e danlles vales de alimentación.



Nesta circunstancias van subsistindo e pagando alternativamente algunha mensualidade. No mes de maio de 2019 concédeselles unha Renda de Inserción Social (RISGA) de 597€, que sigue sen alcanzar para a manutención familiar. Dado que xa tiñan mensualidades atrasadas buscan desesperadamente un aluguer económico para deixar libre esta habitación. Resulta imposible atopar un aluguer sen presentar unha nómina e dúas mensualidades por anticipado.
e emerxencia o Concello e unha vivenda social estable o Instituto Galego de Vivenda e Solo.

Dende Stop-desafiuzamentos Ourense denunciamos que a actual política de vivenda do Concello e da Xunta de Galicia está encamiñada prestar axudas económicas dirixidas a circuítos de rentismo, que solo contribúen a manter elevado o prezo do alugueiro, resultando ser parches de todo insuficientes para manter unhas condicións básicas vitais de estabilidade e dignidade . Consideramos que é imprescindible a creación dun parque de vivenda de emerxencia e vivendas sociais suficiente, encamiñado a proporcionar alternativa habitacional urxentes en casos de despexos, e no seu caso a estabilidade vital básica para calquera individuo ou familia. Para logo poder afrontar outras necesidades vitais, como atopar un traballo que lles permita por si mesmos saír diste circulo de exclusión.

O recente Real Decreto Ley 7/2019 de 1 de Marzo de medidas urgentes en materia de vivenda y alquiler establece un protocolo previo o despexo por impago de aluguer para que os Xulgados de oficio advirtan os servizos sociais dos procedementos abertos por esta materia, por si houbera situación de vulnerabilidade social .
Con todo seguimos a vivir despexos sin alternativa habitacional e sin que as administracións públicas cumpran coas súas obrigas constitucionais.

Unha lectura sistemática da Constitución obriga a interpretar o dereito á vivenda e á 
prohibición de desaloxos arbitrarios da forma máis garantista posible.

  Isto supón facelo, por unha banda, en conexión con outros dereitos e principios constitucionais que permitan delimitar o seu contido, como o principio do Estado social e democrático de dereito (art. 1.1 CE), o da dignidade da persoa e o dereito ao seu libre desenvolvemento (art. 10.1 CE), a integridade física (artigo 15) ou a intimidade persoal e familiar e a inviolabilidade de domicilio (art. 18 CE). E por outro, co establecido polos tratados internacionais sobre dereitos humanos. Algúns destes tratados, como o Pacto Internacional de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais ( PIDESC), recoñecen o dereito a unha vivenda adecuada de maneira explícita (artigo 11.1). Outros, como o Convenio Europeo de Dereitos Humanos ( CEDH), non o fan de maneira directa, pero recoñecen outros dereitos que gardan unha estreita conexión con este, como o dereito a non padecer tratos inhumanos e degradantes (artigo 3) ou ao respecto da vida privada e familiar e do domicilio (artigo 8).

O Tribunal Constitucional tamén sostivo que a obrigación de interpretar os dereitos recoñecidos no Título I da CE de conformidade cos tratados e acordos internacionais ratificados por España non pode prescindir da que, á súa vez, levan a cabo os órganos de garantía establecidos por eses tratados e acordos internacionais ( STC 61/2013 do 14 de marzo, FJ 5).

Así, o Comité de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais (Comité DESC) de Nacións Unidas, órgano de interpretación e garantía do PIDESC, entendeu que a prohibición de desaloxos arbitrarios forma parte do dereito de toda persoa a un nivel de vida adecuado para si e a súa familia, mesmo alimentación, vestido e vivenda adecuados, e a unha mellora continua das condicións da súa existencia (art.11.1). Segundo o Comité, os desaloxos forzosos consisten en “o feito de facer saír a persoas, familias e/ou comunidades dos fogares e/ou as terras que ocupan, en forma permanente ou provisional, sen ofrecerlles medios apropiados de protección legal ou doutra índole nin permitirlles o seu acceso a eles”, e só poden xustificarse en circunstancias excepcionais e de conformidade cos principios pertinentes do dereito internacional.

Na Observación Xeral Nº 7 ao artigo 11.1 do PIDESC, o Comité DESC establece que “os desaloxos non deberían dar lugar a que haxa persoas que queden sen vivenda ou expostas a violacións doutros dereitos humanos. E que cando os afectados polo desaloxo non dispoñan de recursos, o Estado Parte deberá adoptar todas as medidas necesarias, na maior medida que permitan os seus recursos, para que se proporcione outra vivenda, reasentamiento ou acceso a terras produtivas, segundo proceda” ( parraf. 16).
“Ademais de infrinxir claramente os dereitos consagrados no PIDESC, a práctica dos desaloxos forzosos tamén pode dar lugar a violacións de dereitos civís e políticos, tales como o dereito á vida, o dereito á seguridade persoal, o dereito á non inxerencia na vida privada, a familia e o fogar, e o dereito para gozar en paz dos bens propios ( OG Nº 7, parraf.5)”, dereitos que a CE recoñece no título dos dereitos fundamentais de todas as persoas.

A RESPONSABILIADE DO ESTADO EN VIRTUDE DA XURISPRUDENCIA
INTERNACIONAL.

O TEDH cualificou os desaloxos como a forma máis extrema de inxerencia no dereito á protección do domicilio, condenando a ausencia de condicións mínimas de habitabilidade e a obrigación de prover un realoxamento adecuado a partir de devanditos dereitos. Ratificado que o Estado é sempre responsable e garante do dereito á vivenda e por tanto, quen debe procurar unha solución habitacional fronte aos desaloxos forzosos, en especial cando se afecta a colectivos vulnerables, como os nenos, que como consecuencia do desaloxo

quedarán expostos á violación dos dereitos tutelados nos artigos 3 e 8 do Convenio, intimamente relacionados co dereito á vivenda adecuada.
Doutra banda, o TEDH lembrou ao Estado español que o incumprimento dun estado membro de acatar unha medida ordenada de acordo ao art. 39 pode determinar un incumprimento do artigo 34 de Convenio, no sentido de que as Altas Partes Contratantes comprométense a non poñer traba algunha ao exercicio eficaz deste dereito (Sentenza da Gran Sala do 4 de febreiro de 2005 no caso Mamatkulov e Askarov v. Turquía - demandas nos. 46827/99 e 46951/99).
En consecuencia, a xurisprudencia do TEDH vén garantir uns contidos mínimos en relación cos dereitos fundamentais a partir dos cales se determinará na orde interna o contido asegurado polo dereito propio, sen que en ningún caso poida ser obxecto de rebaixa ese contido mínimo garantido polas normas do CEDH.

Así, unha orde de lanzamento que non se acompañe dun realojamiento adecuado desatende abertamente as declaracións do TEDH cando valora a necesidade e proporcionalidade das medidas de desaloxo, violando as garantías mínimas que o Estado debe atender fronte á vulneración de dereitos fundamentais.

Nun sentido similar, o Comité DESC sostivo que cando o desaloxo afecte a un colectivo vulnerable, onde residen fillos menores de idade, as autoridades están obrigadas a facer todo o que estea ao seu alcance para impedir toda forma de discriminación e evitar prácticas desproporcionadas de desaloxos forzosos ( OG Nº 7 parraf. 11). Por outra banda, España recoñeceu na súa norma fundamental e de conformidade coa Convención dos Dereitos do Neno de Nacións Unidas que os menores gozasen de todos os dereitos nelas contemplados sen discriminación algunha por razón de nacemento, nacionalidade, raza, sexo, deficiencia ou enfermidade, relixión, lingua, cultura, opinión ou calquera outra circunstancia persoal, familiar ou social.

sí mesmo, o art. 27.1 da Convención dos Dereitos do Neno establece que os Estados partes recoñecen o dereito de todo neno a un nivel de vida adecuado para o seu desenvolvemento físico, mental, espiritual, moral e social. E nese sentido, é ineludible que o dereito ao goce dunha vivenda digna e adecuada recoñecido no art. 47 CE forma parte do nivel de vida adecuado que os Estados se han obrigado a garantir.

É inmoral que as administracións #ante unha situación crítica como a actual provocada por un abuso crediticio de entidades financeiras na procura de negocio inmobiliario especulando cun ben básico e alterando o prezo da vivenda, dificultando máis o acceso á mesma, poñan todo o empeño no desafiuzamento de familias sen ofertar alternativa habitacional, mentres o goberno dedica desde o comezo da crise 200.000 millóns de € ao rescate destas entidades financeiras sen esixirlles ningunha contraprestación social, xerando beneficios, tras ser saneadas con diñeiro público.
Na actualidade Fondos Vuitres Internacionais acoden á SAREB a comprar vivendas a prezo de saldo para dedicalas á especulación rentista probocando unha suba inasumible dúas alugueres.

Acentúa esta inmoralidade o feito de que en Ourense haxa 15.000 vivendas bacías en Galicia 300.000 e no conxunto do estado 3,5 millóns mentres as administracións están impasibles e carentes de imaxinación para buscar fórmulas adecuadas que palien esta inxustiza social.

Nos países da nosa contorna antes de producirse un desafiuzamento a administración debe actuar como garantía de que as familias desafiuzadas dispoñan dunha alternativa habitacional.
O goberno do estado asino un convenio para a creación dun fondo social de vivendas, con 36 entidades financeiras, o 17 de xaneiro de 2013.

O presidente da Xunta de Galicia, sendo vivenda competencia autonómica, asinou outro convenio co Consello Xeral do Poder Xudicial, a Xunta de Galicia e a Federación Galega de Municipios e Provincias (FEGAMP) “Sobre a detección de supostos de vulnerabilidade con ocasión de vivenda familiar e medidas de carácter social” do 8 de abril de 2013.

O recente “Real Decreto Ley 7/2019 de 1 de Marzo de medidas urgentes en materia de vivenda y alquiler” establece un protocolo previo o despexo por impago de aluguer para que os Xulgado de oficio advirtan os servizos sociais dos procedementos por si houbera situación de vulnerabilidade social .

Con todo seguimos a vivir despexos sen alternativa habitacional e sen que as administracións públicas cumpran coas súas obrigas constitucionais.

A PAH E O COLECTIVO STOPDESAFIUZAMENTOS-OURENSE seguirá a demandar vivenda social suficiente como única saía posible a actual situación de especulación cos alugueiros, sinalando e freando os desafiuzamentos cando o crea convinte ata que as administracións asuman as súas responsabilidades legais.


xoves, 14 de novembro de 2019

Rebentemos as burbullas para poder garantir o dereito á vivenda !!!
 


 Goberne quen goberne garantir o dereito á vivenda e aplicar as medidas necesarias para acabar coa emerxencia habitacional e os desafiuzamentos debe ser unha prioridade.

Logo dunha nova campaña de eleccións xerais, a cuarta en catro anos, que non fai máis que reafirmar o que realmente preocupa á clase dominante, manter o seu estado de benestar sen importarlles o do resto da cidadanía á vez que son incapaces de formar un Goberno e polo camiño témonos que seguir enfrontando a unha vulneración sistemática dos nosos dereitos e a reformas de maquillaxe puramente electorais.

Desde a PAH levamos unha década defendendo o dereito á vivenda e a súa función social, propoñendo cambios lexislativos e estruturais que os garantan. Logramos avances a nivel municipal, gañar leis autonómicas e rexistrar unha Lei de vivenda integral no Congreso que non avanzou polo bloqueo crónico de PP e Cidadáns. As mobilizacións e presión social foron o suficiente potentes e sostidas no tempo como para lograr pequenos avances, como a reforma da LAU e as que se incluíron na lei hipotecaria, insuficientes debido á falta de contundencia do PSOE, que deixou pasar unha oportunidade histórica de frear a emerxencia habitacional e rebentar as burbullas de aluguer e de hipotecas. Unhas reformas que en ningún momento recollían medidas que atacasen o problema de raíz, para seguir sendo medidas de favor á banca e aos fondos de investimento. En resumo, seguir tratando un dereito fundamental, a vivenda, como unha mercadoría coa que especular a beneficio duns poucos.

Este verán, Pedro Sánchez protagonizou unha quenda de lavado de fronte reuníndose con actores sociais para tratar distintas problemáticas e recoller propostas expostas nesas reunións. A PAH foi convidada a unha destas sesións e presentamos o noso plan de choque con propostas para enfrontar urxentemente a grave crise de emerxencia habitacional, así como o Dereito de acceso á Vivenda en España.

Non podemos permitir que se sigan producindo 60.000 desafiuzamentos ao ano, que non se fomente a creación de vivenda pública e social, que a vivenda baleira en mans da banca sígase vendendo a fondos voitre ou que non se regule o prezo dos alugueres, mentres miles de familias están angustiadas pola falta de horizonte habitacional.

Por iso esiximos medidas como:

-A suspensión temporal dos desafiuzamentos ata que as Administracións Públicas poida garantir o acceso a unha vivenda adecuada.

-O cumprimento de Tratados Internacionais, e a súa prevalencia sobre a lexislación nacional que desafiuza sen alternativa habitacional. Débense aprobar urxentemente medidas que obriguen ao acatamento xudicial/estatal das peticións de suspensión de desafiuzamentos emitidas polo Comité DESC de Nacións Unidas.

-A anulación total dos desafiuzamentos con data aberta. É necesaria unha revisión da LAC que evite a reinterpretación dalgúns xuíces, aumentando a angustia e evitando a defensa da vivenda.

-Ampliación da moratoria de desafiuzamentos, que finaliza en maio do 2020, e mellora dos seus protocolos de acceso.
Renovación obrigatoria dos contratos de aluguer social se a familia segue estando en situación de vulnerabilidade.

-Regulación e limitación dos prezos do aluguer, en consonancia cos ingresos da unidade familiar, outorgando aos concellos a capacidade de establecer prezos vinculantes.

-Incremento crecente nos Orzamentos Xerais do Estado para vivenda, ata alcanzar o 3,5% do PIB, en investimentos que garantan a súa función social de forma permanente.
Impedir a venda de vivenda pública por norma legal.

-Medidas legais que outorguen á administracións públicas o dereito de tenteo e retracto sobre as vendas de lotes de vivenda que realicen os bancos, e que normalmente, acaban en mans de fondos voitre.

-Cesión obrigatoria das vivendas baleiras que posúa a banca rescatada, con especial fincapé a Bankia e á SAREB. Facelo de forma inmediata en zonas tensionadas.

-Que a todos os grandes garfos de vivenda que obtivesen fondos públicos, ben por rescate, ben por axudas ou exencións fiscais reclámeselles a súa débeda en vivenda.

-Que as SOCIMIS e fondos voitre paguen o seu correspondente imposto de sociedades e estúdense medidas para modular/evitar os efectos especulativos das súas prácticas.

-Penalizacións á vivenda baleira en mans de grandes puseidores.

-Que se determine dunha vez por todas a ilegalidade das cláusulas abusivas como ditan as sentenzas do Tribunal europeo.

-A limitación da responsabilidade ao ben hipotecado e a dación en pago como fórmula natural de resolución de falta de pagamentos por causas demostrables e alleas á vontade do debedor. Por unha lei de segunda oportunidade que supoña a integración social fronte á morte civil que supón o sobreendeudamiento para sempre.

-Unha Lei Estatal de Vivenda baseada na Lei Vivenda PAH e a Lei 24/2015 catalá, froito dunha ILP aprobada por unanimidade no Parlament.

Basta de escusas. Basta de burbullas especulativas que nos afogan e negan o noso dereito para vivir dignamente.

Chegou o momento de cambiar as regras do xogo e goberne quen goberne lograr unha lexislación que nos ampare e garanta unha vivenda digna, alcanzable e estable á que todas podamos acceder e manter.


Hai que facer xustiza ás familias que perderon o seu fogar desde 2008, que non se siga repetindo a situación, facilitar que os nosos mozos poidan independizarse e crear os seus proxectos de vida ou que os nosos maiores non vexan como perden o seu fogar tras anos de sacrificio.

domingo, 13 de outubro de 2019


ESTA É A PROBA DEFINITIVA QUE NOS DA A RAZÓN A 10 ANOS DE LOITA e 24 ANOS DE VULNERACIÓN SISTÉMICA DO ESTADO DE DEREITO !

En atención a todo lo expuesto, el Tribunal Constitucional, POR LA AUTORIDAD QUE LE CONFIERE LA CONSTITUCIÓN DE LA NACIÓN ESPAÑOLA,
Ha decidido:



SENTENZA COMPLETA PUBLICADA NO BOE:
ttps://www.boe.es/diario_boe/txt.php?id=BOE-A-2019-4446

A Gravidade e de tal magnitude que DEBERÍA ABRIR TODOS OS XORNAIS DO REINO DE ESPAÑA dende o momento da súa publicación. Nunca van a descubrir esta gran estafa, son cómplices, son parte da plutocracia. Por isto vos pedimos que difundades para que a cidadanía comprenda A GRAN ESTAFA que se cometeu coa anuencia dunha parte do poder xudicial e do conxunto do poder lexislativo que coñecendo non fixo ren.

POR FAVOR PEDIMOS, SUPLICAMOS, QUE VOS PAREDES A LER E COMPRENDER O QUE HOXE COMPARTIMOS E QUE O FAGADES CHEGAR E COMPRENDER A CADA UNHA DAS VOSAS AMIZADES. Si vades asinar un crédito hipotecarios asesorádevos, van estafarvos, case seguro, e non vos daredes conta.


 Pleno. Sentencia 31/2019, de 28 de febrero de 2019. Recurso de amparo 1086-2018. Promovido por doña Cruz Ximena Gaiborquiroz respecto de las resoluciones dictadas por un juzgado de primera instancia de Madrid en procedimiento de ejecución hipotecaria. Vulneración del derecho a la tutela judicial efectiva (motivación): ausencia de control judicial de las cláusulas abusivas que desconoce la primacía del Derecho de la Unión Europea y la jurisprudencia del Tribunal de Justicia. Voto particular.


FALLO

En atención a todo lo expuesto, el Tribunal Constitucional, POR LA AUTORIDAD QUE LE CONFIERE LA CONSTITUCIÓN DE LA NACIÓN ESPAÑOLA,
Ha decidido:

Estimar el recurso de amparo interpuesto por doña Cruz Ximena Gaiborquiroz y, en su virtud:
1.º Declarar que ha sido vulnerado el derecho fundamental de la demandante de amparo a la tutela judicial efectiva sin indefensión (art. 24.1 CE).
2.º Restablecerla en su derecho y, en consecuencia, declarar la nulidad de la providencia de 16 de enero de 2018 dictada por el Juzgado de Primera Instancia núm. 32 de Madrid, en el procedimiento de ejecución hipotecaria núm. 1134-2013.
3.º Retrotraer las actuaciones al momento inmediatamente anterior al pronunciamiento de la citada resolución para que el órgano judicial dicte una nueva respetuosa con el derecho fundamental vulnerado.
Publíquese esta sentencia en el «Boletín Oficial del Estado».
Vense vulnerando o Dereito a Tutela Xudicial efectiva Recoñecido no articulo 24.1 da C.E dende o ano 1995.  http://www.congreso.es/…/cons…/indice/titulos/articulos.jsp…

No ano 1995 que se tiña que adaptar a lexislación Española a DIRECTIVA EUROPEA 93/13 DE PROTECCIÓN O CONSUMIDOR QUE É A QUE NOS AMPARA, todos os procedementos de execución hipotecaria e desafiuzamentos se inicaron coa CLÁUSULA DE VENCEMENTO ANTICIPADO.

Dende o ano 1995 a o ano 2019 van 24 ANOS que os BANCOS PRACTICARON A USURA, EXPULSARON FAMILIAS E DEIXÁRONAS NA RÚA CON DÉBEDA DE POR VIDA para que unha PLUTOCRACIA CORRUPTA FIXERA NEGOCIO VULNERANDO VARIOS PRECEPTOS CONSTITUCIONALES sen que o PODER LEXISLATIVO NIN O XUDICIAL FIXERAN REN.
É fundamental facer dúas puntualizacións:

No ano 1996 chega o poder José María Aznar que no canto de adaptar o ordenamento xurídico do Estado Español a directiva europea 93/13 de protección o consumidor como obriga o artigo 10.2 da Constitución, http://www.congreso.es/…/cons…/indice/titulos/articulos.jsp…, o que fixo foi reformar a Lei do Chan e abrila a especulación, contraria o articulo 47 http://www.congreso.es/…/cons…/indice/titulos/articulos.jsp…. O PSOE tampouco foi contundente aínda que pinchou a burbulla no ano 2006 non adaptou a lexislación hipotecaria a directiva 93/13 nin escoitou as demandas da PAH e os colectivos Stop-Desafiuzamentos.

Sen estenderme demasiado e para que se asuma a que e a quen nos estamos enfrontando solo dicir que AGORA VEÑEN POLOS ALUGUERES.

No ano 2014 Rajoy reformou as SOCIMI e abriu os alugueres a especulación dos fondos VOITRES, capitales foráneos que mercan vivenda na SAREB, (Banco Malo, a maior inmobiliaria de Europa), sostida con diñeiro público, que se usa para equilibrar os balances dos bancos adscritos a SAREB, e frear a caída do prezo da vivenda. Mentres que nos mercamos para vivir 1 vivenda a prezo de mercado, intervido con diñeiro público para soltelo en alza, iles mercan edificios enteiros a prezo de Saldo para alugalos. Tamén foi Rajoy que Reformou a LAU Lei de Arrendamentos Urbanos que reduciría a duración dos contratos de 5 a tres anos para expulsar as familias que vivían nestas vivendas e subirlles o aluguer un 100% ou máis. Negocio con unha altísima rendibilidade avalado con diñeiro público. O PSOE non se lle ve valor para lexislar a favor de que se cumpla co mandato constitucional dos articulos 10.1,10.2 e 47 da Constitución afrontando a vivenda como un dereito básico, obrigando as entidades financeiras intervidas a a proporcionar vivenda para uso social, construíndo vivenda social onde sexa preciso e regulando os prezos para frear a especulación desmedrada.

Feitas estas puntualizacións sigo coa SENTENCIA DO TRIBUNAL CONSTITUCIONAL
O 26 de xaneiro de 2017 o TXUE declara abusiva a CLÁUSULA DE VENCEMENTO ANTICIPADO conforme a directiva 93/13. Todos os contratos hipotecarios do Estado Español, que son de adhesión (modelos que aceptas sen negociar) teñen esta cláusula que permite o banco reclamar a totalidade do prestado por unha sola cota impagada. Nisto consiste o abuso que lle asegura un cru negocio. Cando xa pagaches os intereses expúlsante da casa COMETENDO UNHA ILEGALIDADE quédanse con ela e volven a vendela. Recomezando o negocio éo abuso con outra familia. Todo baixo a mirada pasiva dos poderes lexislativo o poder xudicial.

O supremo sempre con tantas dúbidas cando se molesta o sistema financeiro elevou cuestión prexudicial oTXUE sobre esta sentenza.

En marzo de 2017 nunha acción conxunta en todo o Estado a PAH e os colectivos Stop-desafiuzamentos presentamos escritos dirixidos o Consello Xeral do Poder Xudicial, O xuíces Decanos, e a execucións e embargos de todos os xulgados do Estado. Solicitamos tiveran en conta esta sentenza do TEXU, suspenderan todos os desafiuzamentos e LEXISLARASE en concordancia coa directiva europea de protección o consumidor do ano 1993. Niste momento demos un gran salto para forzar o recoñecemento da estafal. No caso de Ourense respostounos o Decano que a xustiza se execía caso a caso , como si non o soubéramos, que ises escritos non servian para ren. É de xustiza recoñecer que outros decanatos si ordenaron esa suspensión.

Foi o TXUE Tribunal de Xustiza da Unión Europea que nos ven dando a razón en todo.
POIS AGORA, LOGO DE, PRETO DE UN MILLÓN DE FAMILIAS DESAFIUZADAS, DE SUICIDIOS. DUNHA LEI MORDAZA CREADA POLO PARTIDO POPULAR PARA CALARNOS, PARA QUE O POBO NON SAIBA A VERDADE, NON DEROGADA POLO PSOE. LEI QUE FOI DURAMENTE CRITICADA POLA ONU E POLO CONSELLO DE EUROPA PARA. AGORA, POR FIN, LOGO DE QUE O PODER XUDICIAL, NA FORMA QUE FOSE, NON TIVESE REN QUE DICIR EN 24 ANOS.
AGORA O CONSTITUCIONAL RECOÑECE QUE TEMOS RAZÓN, NESTA SENTENZA, CONFORME A XURISPRUDENCIA DO TXUE.

****>>>>>>Conforme a sentenza do TXUE de 26 de xaneiro de 2017 o COSTITUCIONAL RESOLVE EN AMPARO QUE Os xuíces DE OFICIO ou a petición de parte INCLUSO nos procedementos que adquirisen a forza de COUSA XULGADA, deberan revisar as cláusulas para comprobar si son abusivas*****<<<<<<<. FACÉDESVOS IDEA DA TRASCENDECIA ?

RECOÑECEN QUE SE SENTENCIOU DENDE O ANO 1993 SEN TER EN CONTA A LEXISLACIÓN EUROPEA E QUE SE VULNEROU O DEREITO A TUTELA XUDICIAL EFECTIVA DURANTE 24 ANOS.

Debería ou non ter repercusión mediática ?

E AGORA QUÉN ASUME TODO O ABUSO, A USURA, O SUFRIMENTO E AS VIDAS DESFEITAS NESTES 24 ANOS, EXECUTADA INCUMPRINDO A CONSTITUCIÓN E ORDENAMENTO XURÍDICO QUE GARANTE A PAZ SOCIAL NUN ESTADO DE DEREITO?

QUÉN SE DEBE FACER CARGO DUNHA DÉBEDA PÚBLICA, ILEXÍTIMA, DO 100% DO PIB ? DÉBEDA CONTRAÍDA CUN SISTEMA CREDITICIO INTENCIONADAMENTE DESAZTUALIZADO DENDE O ANO 1995 E CONTRARIO A CONSTITUCIÓN E A DIRECTIVA DE PROTECCIÓN O CONSUMIDOR DO ANO 1993. ESA DÉBEDA ERA DO 34% do PIB ANTES DO RESCATE FINANCEIRO E CONSTRUCTORAS. AGORA PAGAMOS 36.000 MILLÓNS DE € ANUAIS SOLO DE INTERESES.

Pleno. Sentencia 31/2019, de 28 de febrero de 2019. Recurso de amparo 1086-2018. Promovido por doña Cruz Ximena Gaiborquiroz respecto de las resoluciones dictadas por un juzgado de primera instancia de Madrid en procedimiento de ejecución hipotecaria. Vulneración del derecho a la tutela judicial efectiva (motivación): ausencia de control judicial de las cláusulas abusivas que desconoce la primacía del Derecho de la Unión Europea y la jurisprudencia del Tribunal de Justicia. Voto particular.
FALLO
En atención a todo lo expuesto, el Tribunal Constitucional, POR LA AUTORIDAD QUE LE CONFIERE LA CONSTITUCIÓN DE LA NACIÓN ESPAÑOLA,
Ha decidido
Estimar el recurso de amparo interpuesto por doña Cruz Ximena Gaiborquiroz y, en su virtud:
1.º Declarar que ha sido vulnerado el derecho fundamental de la demandante de amparo a la tutela judicial efectiva sin indefensión (art. 24.1 CE).
2.º Restablecerla en su derecho y, en consecuencia, declarar la nulidad de la providencia de 16 de enero de 2018 dictada por el Juzgado de Primera Instancia núm. 32 de Madrid, en el procedimiento de ejecución hipotecaria núm. 1134-2013.
3.º Retrotraer las actuaciones al momento inmediatamente anterior al pronunciamiento de la citada resolución para que el órgano judicial dicte una nueva respetuosa con el derecho fundamental vulnerado.
Publíquese esta sentencia en el «Boletín Oficial del Estado».
Dada en Madrid, a veintiocho de febrero de dos mil diecinueve.–Juan José González Rivas.–Encarnación Roca Trías.–Andrés Ollero Tassara.–Santiago Martínez-Vares García.–Juan Antonio Xiol Ríos.–Pedro José González-Trevijano Sánchez.–Antonio Narváez Rodríguez.–Alfredo Montoya Melgar.–Ricardo Enríquez Sancho.–Cándido Conde-Pumpido Tourón.–María Luisa Balaguer Callejón.–Firmado y rubricado.
Voto particular que formula el magistrado don Ricardo Enríquez Sancho a la sentencia dictada en el recurso de amparo núm.
https://www.boe.es/diario_boe/txt.php?id=BOE-A-2019-4446

mércores, 9 de outubro de 2019

 O TXUE rectifica ao Supremo: O consumidor pode elixir entre o vencemento anticipado do TS ou o procedemento ordinario,



 https://confilegal.com/20191007-el-tjue-rectifica-al-supremo-el-consumidor-puede-elegir-entre-el-vencimiento-anticipado-del-ts-o-el-procedimiento-ordinario/?fbclid=IwAR0VLwu7AfMM568HFwnEj1K05aIcfl6xESVrQ4VAmogVZ9l1WGZNBSKRPYk

È DEMOLEDOR !

Situa o Consumidor porriba do Supremo !

Ningún sector, tampouco o financeiro, pode basar a súa subsistencia nunha cláusula abusiva !
Cuestiòn prexudicial feita por xuiz, Polaco a petición do avogado do cliente, , nunha hipoteca multidivisa.

Afecta directamente o Reino de España.

Dásenos unha vez máis a razòn !

Dende o ano 1995 o ano 2019 todos os desafiuzamentos do Reino de España son CONTRARIOS A DEREITO polo tanto ILEGAIS !

USADE A IMAXINACIÒN para comprender a magnitude, do que podo asegurar, e transformade a ira en RESISTENCIA e seremos imparables !

Xa temos aplicación práctica en varios casos en Ourense !

Silencio en prensa, GUERRA ABERTA NOS XULGADOS !

Non Esquecemos, Non perdoamos, Somos Anonimos !
https://confilegal.com/20191007-el-tjue-rectifica-al-supr…/…


ANALISE FEITA por   Jose Maria Erausquin:

NUEVO VARAPALO DEL TJUE AL TRIBUNAL SUPREMO ESPAÑOL
LA SENTENCIA C-260/17, DE 3 DE OCTUBRE DE 2019 DA UN GIRO A LAS PRETENSIONES DEL TRIBUNAL SUPREMO EN MATERIA DE NULIDAD DE VENCIMIENTO ANTICIPADO Y A LO QUE PUDIERA PRETENDER EN RELACION CON LA CLAUSULA RELATIVA AL IRPH

1º.- Es conocida, por reiterada, la Doctrina del TJUE en el sentido de que la abusividad de una cláusula supone su expulsión del contrato, tenida por no puesta, con reintegro al consumidor de las cantidades que por su aplicación se le hubieran detraído.

2º.- No obstante lo dicho, el TJUE contempla una posibilidad excepcional de integración cuando la nulidad de la cláusula supone la nulidad del contrato entero, y ésta opera en perjuicio del consumidor. En este caso, el juez nacional está facultado para sustituir la cláusula abusiva y evitar así el perjuicio que pudiera suponer al consumidor la nulidad.

3º.- Nuestro Tribunal Supremo ha entendido que declarada abusiva la cláusula de vencimiento anticipado, el contrato no puede subsistir, y por tanto, y para evitar una nulidad del contrato que según dice perjudicaría al consumidor, sustituye la cláusula de vencimiento anticipado por la norma nacional del artículo 24 de la Ley de Crédito Inmobiliario, de tal manera que si se han producido 12 impagos continúa la ejecución.

4º.- Nuestro Tribunal Supremo, considerando que los consumidores ejecutados son menores de edad o discapacitados, decide lo que es mejor para ellos sin tener en cuenta su opinión, y decide, en bien de ellos pero sin contar con ellos, integrar todas las cláusulas abusivas de vencimiento anticipado partiendo de la base de que la nulidad del contrato sería peor para el ejecutado que la continuación de la ejecución. FALSO.

5º.- Con el mismo argumento, no me cabe duda de que nuestro Tribunal Supremo, si se declara abusiva la cláusula del tipo de interés IRPH, entenderá que el contrato de préstamo hipotecario no puede subsistir sin la cláusula del tipo de interés y pretenderá, por el bien del consumidor, sustituirla por otro tipo de interés.

6º.- Ahora bien, eso de que la nulidad del contrato opera en perjuicio del consumidor y por tanto resulta necesario, por su bien, sustituir la cláusula, es una FALSEDAD. Depende del caso, pues la mayor de las veces, a quien favorece la integración es a la entidad.
7º.- Vamos a ver, la nulidad del contrato de préstamo supone que éste nunca existió, y obliga al ejecutado a devolver a la entidad la totalidad de lo que le prestaron, pero SIN INTERESES REMUNERATORIOS, ni INTERESES MORATORIOS, ni COMISIONES, NI GASTOS, NI COSTAS, ni nada.

Por otro lado, la entidad deberá devolver al ejecutado todo lo que este abonó por cualquier concepto en razón de un préstamo que nunca existió.

8º.- Si nos damos cuenta, la continuación de la ejecución supone que la entidad reclame todo lo que se debe, con intereses, comisiones y gastos, en tanto que la nulidad del contrato supone que la entidad únicamente pueda reclamar el principal de la deuda.

Qué es mejor para el ejecutado?.
A mi no me cabe duda que es mejor deber la diferencia entre el capital recibido y todo lo pagado, que la diferencia entre el principal recibido, más intereses, comisiones y gastos menos todo lo pagado.
9º.- Pero, además, la nulidad del contrato de préstamo hipotecario supone la liberación de la hipoteca, la LIBERACIONES DE LOS HIPOTECANTES NO DEUDORES Y LA LIBERACION DE LOS FIADORES.

10º.- Qué cuento es este de que la nulidad del contrato perjudica al consumidor y por su bien se integra la cláusula de vencimiento anticipado?.

11º.- Y en cuanto a la cláusula del IRPH, si el contrato no puede subsistir sin la cláusula se deberá anular, y eso no siempre es perjudicial par el consumidor, pues si lleva 20 años pagando y el préstamo es a 30 años, el reintegro recíproco de lo que las partes intercambiaron sale favorable al consumidor, a quien la entidad tendrá que devolver dinero una vez nulo el contrato de préstamo.

12º.- Qué cuento es ese de que la nulidad del contrato perjudica al consumidor y por su bien se hace necesario integrar la cláusula de tipo de interés?.

13º.- El día 3 de octubre de 2019, el TJUE ha dictado Sentencia C-260/2017 por la que en relación con una cuestión prejudicial elevada desde Polonia, responde diciendo que es el consumidor quien decide si el contrato se anula o se integra la cláusula, y esto, que lo venimos repitiendo hace tiempo, es la bomba, pues permite que sea el consumidor quien atendiendo a sus circusntancias al momento del litigio, y así se dice expresamente, decide si opta por la nulidad o por la integración de la cláusula.
14º.- Nosotros ya hemos planteado hace unos días, antes de dictarse esta sentencia, que el juzgador, declarada nula la cláusula de vencimiento anticipado, anulara el contrato entero, con lo que esta resolución nos da la razón.

15º.- Sres. del Tribunal Supremo, si ustedes entienden que un contrato de préstamo hipotecario no puede subsistir sin la cláusula de vencimiento anticipado o de tipo de interés, declárenlo nulo salvo que el consumidor les pida que usen la facultad excepcional de integrar la cláusula por resultar esta integración más beneficiosa que la nulidad, o pregunten al consumidor a fin de que éste consienta la integración.

En este sentido os cuelgo las respuestas del TJUE a las cuestiones que se le plantean, y donde dice que a la hora de integrar la cláusula resulta deteminante la voluntad del consumidor, y que para integrar la cláusula abusiva se requiere del consentimiento del consumidor.
Esta es la parte dispositiva de la sentencia del TJUE ...

En virtud de todo lo expuesto, el Tribunal de Justicia (Sala Tercera) declara:
1) El artículo 6, apartado 1, de la Directiva 93/13/CEE del Consejo, de 5 de abril de 1993, sobre las cláusulas abusivas en los contratos celebrados con consumidores, debe interpretarse en el sentido de que no se opone a que un órgano jurisdiccional nacional, tras haber constatado el carácter abusivo de determinadas cláusulas de un contrato de préstamo indexado a una moneda extranjera y con un tipo de interés directamente vinculado al tipo interbancario de la moneda de que se trate, considere, conforme a su Derecho interno, que ese contrato no puede subsistir sin tales cláusulas debido a que su supresión tendría como consecuencia modificar la naturaleza del objeto principal del contrato.

2) El artículo 6, apartado 1, de la Directiva 93/13 debe interpretarse en el sentido de que, por una parte, las consecuencias sobre la situación del consumidor provocadas por la anulación de un contrato en su totalidad, tal como se contemplan en la sentencia de 30 de abril de 2014, Kásler y Káslerné Rábai (C‑26/13, EU:C:2014:282), deben apreciarse a la luz de las circunstancias existentes o previsibles en el momento del litigio, y de que, por otra parte, a efectos de tal apreciación, la voluntad que el consumidor haya expresado a este respecto es determinante.

3) El artículo 6, apartado 1, de la Directiva 93/13 debe interpretarse en el sentido de que se opone a que se puedan suplir las lagunas de un contrato, provocadas por la supresión de las cláusulas abusivas que figuran en este, sobre la única base de disposiciones nacionales de carácter general que dispongan que los efectos expresados en un acto jurídico son completados, en particular, por los efectos dimanantes del principio de equidad o de los usos, que no son disposiciones supletorias ni disposiciones aplicables en caso de acuerdo entre las partes del contrato.

4) El artículo 6, apartado 1, de la Directiva 93/13 debe interpretarse en el sentido de que se opone al mantenimiento de las cláusulas abusivas que figuran en un contrato cuando su supresión llevaría a la anulación del contrato y el juez estima que esta anulación causaría efectos desfavorables para el consumidor, si este no ha consentido tal mantenimiento.

xoves, 19 de setembro de 2019


HOXE TEMOS MOITO QUE CELEBRAR !!

NON SEMPRE GAÑA A BANCA !

Evitamos de momento, pois pode recurrir, que ABANCA se quedara coa vivenda dunha muller (chamarémoslle Esperanza) con unha fIlla de 12 anos a seu cargo por deixar de pagarlle 996€, 3 cotas de 360, dun crédito de 63.000€ a devolver en 30 anos.

O xulgado de Primeira Instancia Nº1 de Ourense sobresé un procedemento de execución hipotecaria e condena a costas a ABANCA.

Esperanza acudiu a stop-desafiuzamentos Ourense o 14 de febreiro do presente ano 2019.
Estaba na fase final EN SUBASTA dun procedemento de execución hipotecaria iniciado por ABANCA o10 de febreiro de 2014.

Este caso viña de un despacho de avogados que se opuxera por 2 cláusulas abusivas a cláusula chan e os intereses de demora abusivos. En primeira instancia déronlle a razón ABANCA apelou e a AUDIENCIA PROVINCIAL confirmou o abuso desas dúas cláusulas.

Cando esta muller chega a Stop-desafiuzamentos o avogado que coñecera do caso polo quenda de oficio xa non levaba o a caso e xa estaba apunto de perder a vivenda.

Contactamos Con Josema Erauskin que rapidamente nos dixo que se facía il cargo do caso. Josemaría Erauskin e Maite Ortiz de ABOGADOS RES https://abogadosres.com/ (Son eles que expuxeron no TEXUE O ABUSO DO IRPH) colaboran dende Euskadi con Stop-Desafiuzamentos Ourense. Neste momento a súa colaboración resulta imprescindible pois a maioría das persoas que acoden o noso colectivo dispoñen de poucos recursos e no quenda de oficio non todos os avogados coñecen a xurisprudencia emanada de 10 anos de loita en Europa. E poucos están dispostos a chegar ata a ultima consecuencia como fan Maite e Josema.

Pois en fase de subasta ( si chegara a adxudicarse a un terceiro xa non se podería facer ren) presentamos oposición por abuso da cláusula de vencemento anticipado en base a cal se inicia este e todos os procedementos hipotecarios.

Esta cláusula foi declarada abusiva poloTEXUE o 26 de xaneiro de 2017 por incumprir a Directiva de Protección o Consumidor 93/13 de obrigado cimplimento por mandato constitucional articulo 10.2 da Constitución Española.

O 7 de marzo de 2017 nunha acción conxunta en todo o estado promovida pola PAH presentamos escritos dirixidos o Consello Xeral do Poder Xudicial, os xuíces e o servizo de execucións en embargos, solicitando a suspensión de todos os procedementos. Nos consideramos que dende o ano 1995 que se tiña que aplicar a directiva 93/13 todos os desafiuzamentos son contrarios a dereito, TODOS. Pero AZNAR chegou o poder reformou a lei do chan e o resto xa o coñecedes CRÉDITO HIPOTECARIO A LO LOCO ESTAFA MASIVA, SITUACIÓN CRÍTICA E PRIVATIZACIÓN DAS CAIXAS DE AFORRO.

Lembro faciana altiva do Xuíz Decano, cando entregamos o escrito, dicíndonos que ises escritos non servían de ren que a xustiza actuaba caso a caso. Respostounos negativamente por escrito o 20 de xaneiro de 2017.

Pois señor aí o ten caso a caso, sobresido, como vimos dicindo dende fai 10 anos. Todos os procedementos de execución dende o ano 1995 son ilegais.

Quen CORRIXE SEMELLANTE ABUSO si sabemos que pola falta de dilixencia da xustiza do Reino de España preto de 1 millón de familias foron desafiuzadas perderon as súas vivendas e quedaron con unha débeda usureira, e incluso houbo suicidios.

Déusenos a razón en primeira Instancia sobresese o Procedemento polo tanto hai que retraer todos os actos o momento en que Debía 996€. Como xa tiña gañado o abuso dos intereses de mora e posible que ABANACA lle deba algún diñeiro a Esperanza. Temos que estudar a situación e ver como actuamos.

É Reino de España un Estado de Dereito ou está todo na mans de Banqueiros e plutócratas ?
De momento "caso a caso" seguiremos nesta loita silenciada nos medios. Nunca deixedes de loitar non sempre gana A BANCA !

EXTRACTOS DO AUTO:

XDO. PRIMEIRA INSTANCIA N. 1 OURENSE

A U T O
En la ciudad de Ourense, a dieciocho de septiembre de 2019

Si la cantidad cobrada en exceso por la entidad ejecutante es superior a la cantidad que se indica en el acto de fijación de saldo como adeudada. Es decir, a fecha 03.01.2014 la cuenta asociada al préstamo hipotecario arrojaba un saldo favorable a la ejecutada, de al menos de 902,46 €.

Por todo lo expuesto procede el sobreseimiento de las actuaciones.

CUARTO.- Las costas de la oposición se imponen a la entidad ejecutante en aplicación de lo dispuesto en el artículo 561.2 de la LEC y teniendo en cuenta además que tras la reliquicación ordenada por la resolución de la A.P., la entidad ejecutante ya advirtió que no existía incumplimiento que autorizase el vencimiento anticipado del contrato.
Vistos los preceptos legales citados y demás de general y pertinente aplicación.


PARTE DISPOSITIVA

Se estima la oposición deducida por la procuradora Doña Mónica Vázquez Blanco en representación de DOÑA TERESA IGLESIAS VERDEAL a la Ejecución Hipotecaria contra ella promovida por ABANCA CORPORACIÓN BANCARIA, S.A. y se acuerda el sobreseimiento de la ejecución, dejando sin efecto el despacho de ejecución y dejando sin efecto todas las medidas de garantía de la afección que se hubieran adoptado y reintegrándose a la ejecutada en la situación anterior al despacho de ejecución.



Las costas se imponen a la entidad ejecutante.

Notifíquese esta resolución a las partes, haciéndoles saber que la misma no es firme y contra ella puede interponerse recurso de apelación

mércores, 11 de setembro de 2019

O Tribunal Supremo pronúnciase sobre os efectos da nulidade das cláusulas de vencemento anticipado tras as sentenzas e autos do TJUE:


 Directiva vixente desde 1993.
 As resolucións do TJUE sobre cláusulas abusivas (cláusulas chan, vencemento anticipado, etc) que leva ditando desde 2009 aplican o Dereito Europeo. Máis en concreto baséanse na Directiva 93/13/CEE do Consello, do 5 de abril de 1993, sobre as cláusulas abusivas nos contratos celebrados con consumidores.Dita Diretiva está vixente en España desde 1993. 

https://www.publico.es/economia/supremo-banca-no-podra-ejecutar-12-cuotas-impago-hipotecas-firmadas-2019.html
 
 
É o Reino de España un estado de dereito ?
Si desde o ano 1993 se ven incumprindo a directiva 93/13 de protección o consumidor que pasa con todo o sufrimento causado a todas as familias que xa perderon as súas vivendas, cómo se repara ?

No ano 1996 reformou a lei do Chan José María Aznar. Abriuna a especulación. Dende esta reforma ata hoxe entramos nun vórtice de especulación inmobiliaria- hipotecaria, xamais visto, primeiro na compravenda, xa coñecemos os resultados. Agora, dende a reforma das SOCIMI feita por Rajoy en 2014 a especulación encamiñouse os alugueres. Si non hai un goberno que deteña isto o aluguer será inalcanzable para unha boa parte da poboación !

O articulo 10.2 da Constitución obriga a interpretar os articúlos do titulo primeiro conforme a carta de dereitos humanos e os tratados internacionais asinados polo Reino de España. Este mandato alcanza o dereito a vivenda recollido no articulo 47 da CE.

Título I. De los derechos y deberes fundamentales
Artículo 10:

1. La dignidad de la persona, los derechos inviolables que le son inherentes, el libre desarrollo de la personalidad, el respeto a la ley y a los derechos de los demás son fundamento del orden político y de la paz social.

2. Las normas relativas a los derechos fundamentales y a las libertades que la Constitución reconoce se interpretarán de conformidad con la Declaración Universal de Derechos Humanos y los tratados y acuerdos internacionales sobre las mismas materias ratificados por España.

O Reino de España asinou o Tratado da Unión Europea e no marco diste tratado está a
Directiva do ano 1993 de protección o consumidor Directiva 93/13 da UE que nos ven dando a razón e contradicindo a plutocracia do Reino de España, que parece alcanzar a unha boa parte do poder xudicial.


WEB PODER XUDICIAL:
http://www.poderjudicial.es/cgpj/es/Poder-Judicial/Noticias-Judiciales/El-Tribunal-Supremo-se-pronuncia-sobre-los-efectos-de-la-nulidad-de-las-clausulas-de-vencimiento-anticipado-tras-las-sentencias-y-autos-del-TJUE

 O Tribunal Supremo pronúnciase sobre os efectos da nulidade das cláusulas de vencemento anticipado tras as sentenzas e autos do TJUE

O Pleno da Sala Primeira do Tribunal Supremo notifivou hoxe a sentenza, acordada por unanimidade, na que se pronuncia acerca dos efectos derivados da nulidade das cláusulas de vencemento anticipado de préstamos hipotecarios, en liña co exposto no seu día ao Tribunal de Xustiza da Unión Europea e o resolvido por este. En aplicación dos criterios facilitados polo TJUE –na STJUE do 26 de marzo de 2019 e os autos do 3 de xullo de 2019.
 para determinar se é posible a subsistencia do contrato, a Sala entende que o préstamo hipotecario é un negocio xurídico complexo, cuxo fundamento común para as partes é a obtención dun crédito máis barato (consumidor) a cambio dunha garantía eficaz en caso de falta de pagamento (banco).
 Deste xeito, non pode subsistir un contrato de préstamo hipotecario de longa duración se a execución da garantía resulta ilusoria, polo que, en principio, a supresión da cláusula que sustenta esa garantía causaría a nulidade total do contrato. Agora ben, esa nulidade total expoñería ao consumidor a consecuencias especialmente prexudiciais, como a obrigación de devolver a totalidade do saldo vivo do préstamo, a perda das vantaxes legalmente previstas para a execución hipotecaria ou o risco da execución dunha sentenza declarativa. 
 Para evitar estas consecuencias, o TJUE admitiu que a cláusula abusiva substitúase pola disposición legal que inspirou as cláusulas de vencemento anticipado, en referencia ao art. 693.2 LAC na súa redacción do ano 2013. Con todo, a Sala considerou máis lóxico, no momento actual, ter en conta a nova Lei 5/2019, do 15 de marzo, reguladora dos contratos de crédito inmobiliario ( LCCI), como norma imperativa máis beneficiosa para o consumidor. 
 Por último, a Sala facilita as seguintes orientacións xurisprudenciais para os procedementos de execución hipotecaria en curso, nos que non se produciu aínda a entrega da posesión ao adquirente: 
1.- Os procesos en que o préstamo se deu por vencido antes da entrada en vigor da Lei 1/2013, por aplicación dunha cláusula contractual reputada nula, deberían ser sobreseídos sen máis trámite.
 2.- Os procesos en que o préstamo se deu vencido despois da entrada en vigor da Lei 1/2013, por aplicación dunha cláusula contractual reputada nula, se o incumprimento do debedor non reúne os requisitos de gravidade e proporcionalidade esixidos pola xurisprudencia, @teniendo en cuenta como criterio orientador o art. 24 LCCI, deberían ser igualmente sobreseídos. Pola contra, se o incumprimento do debedor reviste a gravidade prevista na LCCI, poderán continuar a súa tramitación.
 3.- O sobresemento dos procesos non impedirá unha nova demanda executiva baseada, non no vencemento anticipado por previsión contractual, senón na aplicación de LCCI.