http://cadtm.org/Zoe-Konstantopoulou-NO-a-los
http://auditoriaciudadana.net/tag/pacd/
http://www.auditamosgrecia.org/es/
O discurso pronunciado a mañá do 11 de xullo de 2015 por ZoeKonstantopoulou, presidente do Parlamento grego, sobre a proposta do goberno aos acredores:
Señoras e señores, estimados colegas,
En momentos como estes, debemos actuar e falar con sinceridade
institucional e coraxe política. Debemos asumir a responsabilidade que
recae en todos e cada un de nós.
Debemos defender, de acordo aos ditados da nosa conciencia, as causas
xustas e os dereitos sagrados, inviolables e non negociables do noso
pobo e da nosa sociedade. Debemos protexer o legado daqueles que deron
as súas vidas e a súa liberdade para que hoxe poidamos vivir como
persoas libres. Debemos preservar a herdanza das novas xeracións e das
futuras, así como a da civilización humana. Tamén debemos preservar eses
valores irrenunciables que definen e alentan a nosa existencia persoal e
colectiva.
Como elixe e decide actuar cada persoa pode variar e ninguén ten o dereito de
trivializar as decisións que toman a partir dun xuízo persoal e existencial, para denigralas ou explotalas politicamente.
Todos e cada un de nós
somos xulgados e seremos xulgados polas nosas actitudes e as nosas
decisións, por noso si e por noso non, polas nosas accións e omisións,
pola nosa coherencia e as nosas resistencias, pola nosa abnegación e
xenerosidade.
Dende hai cinco meses, o Goberno, tendo á esquerda como a súa
corrente principal e coas forzas anti-memorandos no seu núcleo, estivo a
librar unha batalla desigual en condicións de asfixia e chantaxe,
contra unha Europa que traizoou os seus principios fundacionais, o
benestar dos seus pobos e sociedades. Dentro dunha Europa que utiliza a
moeda común, o euro, non como un medio para alcanzar o benestar social,
senón como unha panca e unha ferramenta para a coerción e a humillación
dos pobos rebeldes e os seus líderes. Dentro dunha Europa que se está a
transformar nunha prisión de pesadelo para os seus pobos, a pesar de que
foi construída para ser un fogar común e hospitalario.
O pobo grego confiou a este Goberno a gran causa da súa liberación
das cadeas do Memorando, da vixilancia e supervisión imposta á sociedade
baixo o pretexto da débeda. Esa débeda ilegal, ilexítima, odiosa e
insostible, cuxa natureza, como se demostra nos resultados preliminares
do Comité para a Verdade sobre a Débeda Pública, xa era coñecida polos
acredores dende 2010.
Esa débeda que non xurdiu como un fenómeno meteorolóxico, senón que foi
creada polos gobernos anteriores a través da corrupción na contratación,
os subornos, cláusulas leoninas, e tipos de interese astronómicos, todo
en beneficio dos bancos e das empresas estranxeiras.
Unha débeda que a Troika,
xunto cos gobernos gregos anteriores, converteu en forma fraudulenta de
débeda privada a pública, rescatando aos bancos privados franceses e
alemáns, así como aos gregos, condenado ao pobo grego a vivir en
condicións de crise humanitaria. E ademais, utilizou aos órganos da
corrupción mediática para aterrorizar e enganar á cidadanía.
Esa débeda nin se creou nin se incrementou polo pobo ou polo Goberno
actual. Durante cinco anos utilizouse como unha ferramenta para
escravizar a xente, polas forzas que operan en Europa baixo as regras do
totalitarismo económico.
No desprezo á moral e ao dereito, Alemaña aínda non pagou as súas débedas (
N.de T.:
correspondente á ocupación alemá) á pequena Grecia da época da
resistencia, da que a historia recoñece o seu heroísmo. Esas débedas
superan o valor da actual débeda pública grega. Segundo os cálculos
moderados da Comisión do Tribunal de Contas creada polo goberno
precedente, a débeda de Alemaña representa uns 340.000 millóns de euros,
mentres que a pretendida débeda pública actual de Grecia se estima en
325.000 millóns de euros.
Despois da Segunda Guerra Mundial, Alemaña gozou da maior condonación
da débeda da historia, para permitirlle volver empezar de cero. Isto
fíxose coa xenerosa colaboración de Grecia. Non obstante, agora Alemaña
protexeu os responsables de actos de corrupción cos gobernos gregos
anteriores e os seus partidos políticos, como é o caso de
Siemens, e lles deu protección evitándolles enfrontarse á xustiza grega.
Non obstante, Alemaña estase a comportar coma se a historia e o pobo
grego estivesen en débeda con ela, coma se quixese tomar unha revancha
histórica polas súas propias atrocidades. Alemaña está a aplicar e impón
unha política que constitúe un crime, non só contra o pobo grego, senón
un crime contra a humanidade. No sentido penal do termo xa que se trata
dunha agresión sistemática e de grande envergadura contra unha
poboación co obxectivo ben premeditado de lograr a súa destrución
parcial ou total.
E, por desgracia, os gobernos e as institucións que deberían cumprir
coas súas responsabilidades, e estar á altura do momento histórico,
volvéronse cómplices desta agresión.
Señoras e señores, estimados colegas,
Someter ao pobo e ao goberno en condicións de asfixia e baixo a
ameaza dunha quebra caótica, pola creación artificial e premeditada
dunhas condicións de catástrofe humanitaria, constitúe unha violación
directa de todos os tratados internacionais de protección dos dereitos
humanos, incluída a Carta das Nacións Unidas, os tratados europeos, e
mesmo os estatutos do Tribunal Penal Internacional.
A chantaxe non é unha fatalidade. E a creación e a implantación de
condicións cuxo obxectivo é suprimir o libre arbitrio, non permite a
ninguén falar da liberdade de «elección».
Os prestamistas están a chantaxear o goberno. Eles están a actuar de
xeito fraudulento, xa que saben dende 2010 que esta débeda é insostible.
Están a actuar conscientemente, xa que nas súas declaracións anticipan a
necesidade de conceder unha axuda humanitaria a Grecia. Unha axuda
humanitaria para que? Para un desastre natural inesperado e accidental?
Por un terremoto imprevisto, unha inundación, un incendio?
Non. Unha axuda humanitaria que é a consecuencia dunha elección
consciente e calculada para privar ao pobo dos seus medios de
subsistencia, pechando a billa da liquidez en represalia pola decisión
democrática do goberno e do parlamento de chamar a un referendo e deixar
ás persoas decidir o seu propio futuro.
O pobo grego honrou ao
Goberno que confiou nel, e ao Parlamento que lles permitiu o dereito a
tomar as súas vidas e os seus destinos nas súas propias mans. Con
valentía e orgullo dixo No.
NON á chantaxe
NON a ningún ultimato
NON aos Memorandos de servidume
NON ao pagamento dunha débeda que o pobo non creou e da que non é responsable
NON ás novas medidas de miseria e submisión
Os prestamistas insistiron obstinadamente na transformación dese NON
nun SE, coa complicidade pérfida daqueles responsables dos memorandos e
que se beneficiaron deles, dos que crearon a débeda.
Este NON do pobo
transcéndenos a todos e obríganos a defender o seu dereito a loitar
polas súas vidas, loitar para non vivir unha media vida ou unha vida de
xeonllos. Para estar orgullosos do que legamos ás xeracións seguintes e á
humanidade.
Hoxe o Goberno está a ser chantaxeado para que do seu consentimento
ás condicións que non lle representan, que non proveñen del, e que
combate. O Primeiro Ministro falou con honestidade, valentía, coraxe e
abnegación. El é o Primeiro Ministro máis novo que houbo en Grecia e
loitou como ningún dos seus predecesores polos dereitos democráticos e
sociais das persoas e das xeracións máis novas, que representou e
representa a nosa xeración, e dános esperanzas. Eu hónroo e honrareino
sempre pola súa firmeza e as súas opcións. E ao mesmo tempo, considero
que é a miña responsabilidade institucional, como presidenta do
Parlamento, non pechar os ollos e non finxir que non entendo a chantaxe.
Eu nunca poderei votar e lexitimar o contido deste acordo. Creo que o
mesmo vale e valerá para o Primeiro Ministro, quen hoxe é chantaxeado
cunha arma que ameaza a supervivencia do seu pobo. Creo que o mesmo vale
para o Goberno e para os grupos parlamentarios que o apoian.
Vou asumir a miña responsabilidade vinculante coa historia desta
institución dicindo «presente», no debate e a votación de hoxe. Creo que
deste xeito me fago máis útil á xente, ao Goberno e ao Primeiro
Ministro, ás xeracións futuras e ás sociedades europeas, ao expoñer
publicamente as verdadeiras condicións nas que o Parlamento grego debe
tomar decisións, rexeitando a chantaxe, de acordo ao parágrafo 4 do
artigo 120 da Constitución.
O pobo grego é o segundo en sufrir esta forma de guerra na zona euro,
precedido por Chipre en marzo de 2013. Este intento de impoñer medidas
rexeitadas polo pobo nun referendo, mediante a chantaxe dos bancos
pechados e a ameaza de quebra, constitúe unha violación brutal da
Constitución grega e priva o Parlamento da autoridade que lle outorga
esa mesma Constitución.
Toda persoa ten o dereito e a obriga de resistir. Non hai resistencia
na historia que fose doada. Pero pedimos o voto e a confianza do pobo
para afrontar as dificultades, e é fronte a estas dificultades que agora
debemos saír adiante. E sen temores.
Publicado en Novas
|
