Aínda non terminaron de pasar os que fai dez anos arrasaron con todo e xa os voitres volven con fame de máis. Esta vez veñen a por os alugueres, pero en realidade sempre veñen a por a nosa vida. Veñen a por ti. O 6 de outubro, ás 6 da tarde, é a hora de dicir que xa é suficiente, que non van enriquecerse máis á conta do noso acubillo e o noso futuro. Nos parlamentos como na rúa, é a hora de picar a súa burbulla.

MANIFESTO 6 OUTUBRO

 Á onda de case un millón de desafiuzamentos no últimos dez anos, súmase agora unha subida desmedida dos alugueres. Isto foi e será unha catástrofe tan calculada como desexada. O mesmo efecto que logrou o decreto Boyer, está a conseguir a lei que fai cinco anos o noso goberno aprobou, onde se decidiu acurtar o tempo máximo que podiamos vivir de aluguer nas nosas casas: baixando o prazo de 5 a 3 anos, pechábase así a operación de implante das SOCIMIS.

 Xa en 2012, deixouse practicamente libres de impostos un tipo particular de sociedades especulativas creadas en 2009 e inoperativas ata a súa exección de impostos: as SOCIMIS; ou, como preferimos chamalas, fondos voitre. Uns beneficios libres de impostos e un mercado máis rápido, depredador: todo estaba listo para a especulación do capital estranxeiro e nacional, deixando nunha posición de monopolio no mercado de aluguer a estas empresas .

Este tipo de fondos voitres especializados na compra a moi baixo prezo de vivendas da Banca, proceden de Execucións Hipotecarias na súa gran maioría ,para daquela ser alugadas e posteriormente vendidas. Lanzáronse a por o seu carroña de millóns de vivendas baleiras e habitadas e os investimentos en vivenda disparáronse, ocasionando unha subida de prezos da vivenda en compra a un ritmo que case triplica o do PIB, 40% nas grandes capitais (mentres que o PIB faio a un 16%) claro signo de que a burbulla está instalada permanentemente no país .

 Cinco anos despois, o seu impacto está en todas as noticias: subidas de aluguer do 40% e do 50% nas principais cidades do noso país, sendo estes prezos moi superiores aos das cotas hipotecarias actuais. Hoxe, quen vive de aluguer destinan de media un terzo dos seus ingresos para pagarse un teito. En cidades como Madrid ou Barcelona, case a metade.

 Os desafiuzamentos de vivendas de aluguer, naturalmente, non se fixeron esperar. Cos datos de hai uns meses e sabendo que hoxe en día os indicadores empeoraron, no noso país se desahucia cada hora a 4 familias por aluguer e a 3 por hipoteca. 

Quen resiste nas súas casas enfróntanse á usura das empresas de subministracións, que ameazan en todo momento con deixalas sen luz, sen calefacción ou mesmo sen auga. É o que se chama comunmente pobreza enerxética.

 Nin a PAH, nin os sindicatos de inquilinos, nin todos os demais colectivos que loitan polo dereito á vivenda, quedámonos de brazos cruzados. Seguimos negociando, organizándonos e impedindo que nos boten das nosas casas. O máis duro da nosa loita está de madrugada nos portais, esperando a autómatas que din que só fan o seu traballo, botando a persoas á rúa e enriquecendo aos de sempre fronte á inacción total das Administracións. 

Son tanto o Concello como a Comunidad de Madrid, cuxa politica de vivenda é inexistente, e sen que ata a data fosen capaces de garantir un parque público de vivenda social, entre outros moitos motivos porque foi malvendido a fondos voitre. Pero tamén loitamos nos tribunais e nos parlamentos. Desde a nosa Iniciativa Lexislativa de 2013, feita trizas no Congreso, presentamos proxectos de lei en practicamente todas as Comunidades Autónomas. En Madrid, fai menos dun ano, a Asemblea de Madrid rexeitou debater unha lei presentada con máis de 76.000 firmas. 

Hai tan só uns días, o Congreso dos Deputados aceptou debater a nosa última proposta, articulada nas 5 da PAH: 

1. Dación en pago retroactiva, para que todas as persoas que perderon a súa casa hipotecada ou que están a piques de perdela poidan, polo menos, non quedar endebedados para sempre, ademais de sen teito. Necesitamos mecanismos de segunda oportunidade para conceder a dación en pago e a condonación da débeda para acabar coa asfixia de todas as famlias ás que os bancos enganaron nos últimos anos. Queremos eliminar as claúsulas abusivas e lograr que se compense economicamente a quen foi estafados. 

2. Un aluguer alcanzable e seguro, que volva protexer ao inquilino durante polo menos 5 anos cuns prezos regulados do aluguer, como en Alemaña, e acordes aos ingresos, para que acabe esta especulación que se ceba coas nosas vidas. 

3. Fin dos desafiuzamentos de primeira e única vivenda. Os bancos e os grandes garfos de vivenda terán que ofrecer un aluguer social ás familias antes de deixalas na rúa. Cando o propietario sexa un pequeno propietario, o Estado facilitará axudas para o aluguer. A Administración Pública terá que ofrecer realojos, mesmo fronte a casos de ocupación. No noso país hai máis de 3,5 millóns de vivendas baleiras. Si hai casas para todos e todos temos dereito a dispoñer dun teito.

 4. Vivivenda Social: Toda esa vivenda baleira ten que mobilizarse a través dunha cesión obrigatoria dos grandes propietarios e uns alugueres sociais nunca superiores ao 30% dos ingresos, para incrementar o parque público de vivenda e frear de paso a burbulla especulativa. É o modelo que existe en moitas cidades de Austria e que ten os prezos do aluguer baixo control. 

5. Subministracións garantidas para todos. Porque é inxustificable que corten a luz ou a calefacción a unha familia, defendemos que ten que primar o Principio de Precaución –unha garantía de non cortar as subministracións básicas de auga, luz e gas sen antes ter información sobre a situación das afectadas– e a existencia dun Bono Social –un pago en función da capacidade adquisitiva. As compañías enerxéticas do noso país son das máis caras e as máis rendibles de Europa e teñen que facerse cargo, en lugar da administración, do custo das familias que non poidan pagar. 

Aínda non terminaron de pasar os que fai dez anos arrasaron con todo e xa os voitres volven con fame de máis. Esta vez veñen a por os alugueres, pero en realidade sempre veñen a por a nosa vida. Veñen a por ti. O 6 de outubro, ás 6 da tarde, é a hora de dicir que xa é suficiente, que non van enriquecerse máis á conta do noso acubillo e o noso futuro. Nos parlamentos como na rúa, é a hora de picar a súa burbulla.

 https://viviendaporderecho.info/manifiesto-6-octubre/