xoves, 26 de marzo de 2020



   
DESAFIUZAMENTOS DATOS E GRÁFICOS ACTUALIZADOS A 9DE MARZO DE 2020.

https://www.epdata.es/datos/desahucios-estadisticas-datos-hoy-graficos-cgpj/230/espana/106?fbclid=IwAR3xntAlFNQxl5bl9nd7mC4YkHG-Js5-FdeKp_DfOccfKOYQ4AQWCfeVF-Y



En Galicia o número de lanzamentos practicados polos xulgados, tanto os derivados da aplicación da Lei de Arrendamentos Urbanos ( LAU) como os derivados das execucións hipotecarias, no trimestre 4 de 2019 situouse en 521, o que implica unha variación do -19,22 por cento respecto ao mesmo trimestre do ano anterior, segundo o estudo 'Os efectos da crise económica nos órganos xudiciais' publicado este luns pola Sección Estatística do Consello Xeral do Poder Xudicial ( CGPJ).

No conxunto do Estado o número de lanzamentos practicados polos xulgados, tanto os derivados da aplicación da Lei de Arrendamentos Urbanos ( LAU) como os derivados das execucións hipotecarias, no trimestre 4 de 2019 situouse en 13.612, o que supón unha variación do -9,64% respecto ao mesmo período do ano anterior, segundo o estudo os 'Efectos da crise económica nos órganos xudiciais' que publicou a Sección de Estatística do Consello Xeral do Poder Xudicial ( CGPJ).


mércores, 25 de marzo de 2020

SENTENCIA TXUE  CASO IRPH ASUNTO C-125/18  <>  NOTA DE PRENSA DO TXUE

Grazas no nome de Stop-Desafiuzamentos Ourense !!!


Unha vez máis se nos da a razón !!

De terroristas nos tratou o Partido Popular por saír as rúas contra os desahucios ilegais. El negocio no se toca, toma lei mordaza !!!!

Todos ilegais dende 1995, dende a primeira a última cláusula, contratos de adscrición. Por non estar adaptada a lexislación do Estado Español a Directiva Europea de Protección o Consumidor do ano 1993, Directiva 93/13.

E as familias que perderon as súas vivendas por este índice IRPH e por todas as outras cláusulas abusivas ???

El.negocio es el negocio, pero nos sabemos o que fixestes e como o fixestes e non perdoamos !!!

Agora virán despachos de avogados a FACER NEGOCIO pero Foi Avogados Res colaboradores de Stop-Guipúscoa, un despacho humilde, quen o levaron o TXUE e pasaron o traballo para investigar este índice e a Estafa que supuxo !

SOLO POR QUE ERA UN ABUSO, POR XUSTIZA !

Esta è a diferencia entre uns seres humanos e outros, uns ven negocio en todo, outros móvense por valores como a simple necesidade de facer xustiza, resistindo custe o tempo e o esforzo que custe !!!

Agora queda que o Tribunal Supremo volva a facer das súas, pero estaremos atentos e Josema xa traballa para que levar a Comisión Europea as "supostas" prevaricacións do Tribunal Supremo. Parece que cando a Banca sae danada en vez de xuíces no Tribunal Supremo hai Banqueiros, como se viu na retroactividade das cláusulas chan ou no imposto de actos xurídicos Documentados. Estaremos atentos !!

Gracias Josema e Maite !!
Gracias non solo por conseguir esta outra Vitoria, grazas no nome de todas as familias, as que axudades en todo o Estado, contra outros abusos bancarios, que non perderán os seus fogares !!

ABOGADOS RES:
https://abogadosres.com/servicios/

 Nuevas herramientas contra el IRPH: calculadora, modelo de reclamación y respuestas a preguntas frecuentes:

http://www.irphstop.eus/es/irpharen-aurkako-tresna-berriak-kalkulagailua-erreklamazio-eredua-eta-ohiko-galderei-erantzunak/?fbclid=IwAR3lqj3K1_-s-hVzvcwDIOWPPLUvPOz6TfY1HGe0t--KiKQPzm9Wya06jHg 



NOTA DE PRENSA DO TXUE SOBRE A SENTENCIA DO CASO IRPH ASUNTO C-125/18
https://curia.europa.eu/jcms/upload/docs/application/pdf/2020-03/cp200023es.pdf


                                            SENTENCIA TXUE      ASUNTO C-125/18

                                            EL TRIBUNAL DE JUSTICIA (Gran Sala)

Integrado por el Sr. K. Lenaerts, Presidente, la Sra. R. Silva de Lapuerta, Vicepresidenta, los Sres. J.‑C. Bonichot, A. Arabadjiev, E. Regan, M. Safjan y S. Rodin (Ponente), Presidentes de Sala, y los Sres. L. Bay Larsen, T. von Danwitz, D. Šváby y F. Biltgen, la Sra. K. Jürimäe y el Sr. C. Lycourgos, Jueces;

Abogado General: Sr. M. Szpunar;

Secretaria: Sra. L. Carrasco Marco, administradora;
habiendo considerado los escritos obrantes en autos y celebrada la vista el 25 de febrero de 2019;
consideradas las observaciones presentadas:

–        en nombre del Sr. Gómez del Moral Guasch, por los Sres. J. M. Erausquin Vázquez y A. Benavente Antolín y las Sras. M. Ortiz Pérez y S. Moreno de Lamo, abogados;

–        en nombre de Bankia, S. A., por los Sres. R. Fernández-Aceytuno Sáenz de Santamaría, F. Manzanedo González, M. Muñoz García-Liñán, V. Rodríguez de Vera Casado, L. Briones Bori y A. Fernández García, abogados;

–        en nombre del Gobierno español, por la Sra. M. J. García-Valdecasas Dorrego y el Sr. J. Rodríguez de la Rúa Puig, en calidad de agentes;

–        en nombre del Gobierno del Reino Unido, por el Sr. S. Brandon, en calidad de agente, asistido por la Sra. A. Howard, Barrister;

–        en nombre de la Comisión Europea, por los Sres. N. Ruiz García y J. Baquero Cruz y por la Sra. C. Valero, en calidad de agentes;

oídas las conclusiones del Abogado General, presentadas en audiencia pública el 10 de septiembre de 2019;
dicta la siguiente
                                                                      Sentencia


PRENSA:

 La sentencia del Tribunal de Justicia de la Unión Europea (TJUE), por más que la banca haya querido adulterar su contenido, ha sido una primera gran victoria para los afectados del IRPH. La contundencia del dictamen del alto tribunal europeo ha sido tal que la primera reacción a nivel Estado se ha producido desde el Defensor del Pueblo quien ha tomado la iniciativa.



Después de casi ocho años de lucha constante contra la tiranía bancaria, a la que legislación y judicatura de España someten a los consumidores, el Tribunal de Justicia de la Unión Europea, el TJUE,  ha dado la razón a los abogados que se atrevieron a llevar la cláusula del IRPH hasta allí, José María Erausquin y Maite Ortiz. No ha sido sólo una batalla contra la banca, sino también contra sus más firmes aliados, Gobiernos y jueces. Y a todos ellos el TJUE les han gritado que no tienen razón. ¿Dónde queda la Abogada del Reino de España, María José García-Valdecasas, solicitando que la banca no tuviera que devolver el dinero porque eso sería una catástrofe?

El Tribunal de Justicia europeo sentenció, el pasado martes día 3 de marzo,  que el Índice de Referencia de Préstamos Hipotecarios (IRPH), utilizado para fijar el tipo de interés de casi un millón de créditos hipotecarios, a los que ha costado entre 18.000 y 35.000 euros más por préstamo,  puede ser considerado abusivo y, por tanto, sometido a anulación por parte de los jueces españoles en contra de lo dictado por el Tribunal Supremo. La sentencia traerá aparejadas demandas que costarán a la banca española una cantidad que aún no podemos definir, pero que sin duda sumará muchos miles de millones de euros.

mércores, 5 de febreiro de 2020

MENTRES ABANCA PRESENTA BENEFICIOS A CONTA DA PRIVATIZACIÓN DAS CAIXAS DE AFORRO, ENCUBERTA COMO QUEBRA E RESCATE, UNHA MULLER CON UNHA MENOR SIGUE BAIXO AMEAZA DE DESAFIUZAMENTO !

 Tes 24 horas para abandonar a vivenda lle dixo, no ano 2014, un mediador hipotecario de ABANCA a esta muller de Ourense. Divorciada, con un fillo e unha filla, menores os dous nesta data , sen recibir a aportación de manutención da súa parella. Sempre Brillante o Patriarcado Capitalista !!!!


Abanca, la caja gallega rescatada con 9.000 millones y comprada por 1.000, suma ya 2.600 en beneficio 

https://www.infolibre.es/noticias/economia/2019/01/29/abanca_caja_gallega_rescatada_con_000_milllones_comprada_por_000_suma_600_beneficios_91289_1011.html 


O presidente da Xunta de Galicia reclámalle o goberno o pago atrasado de 200 millóns do IVA do gobenro de Rajoy pero amosa un silencio vergoñento cos 9000 millóns que ABANCA debe a sociedade pola PRIVATIZACIÓN, mal chamada rescate. Eses beneficios irán a parar a mans de seus amigos non a quens lles pertence por dereito.

Vexamos que hai detrás do beneficio da ABANCA e do sistema financeiro xenocida, sostido polas políticas económicas neoliberais.

FACEMOS PÚBLICA ESTA SITUACIÓN PARA QUE A CIDADANÍA OURENSÁ E GALEGA FAGA CHEGAR ESTE CASO A TODA A SOCIEDADE E POIDA AVALIAR O COMPORTAMENTO DESTA ENTIDADE (Sentir común?) PRIVATIZADA CON DIÑEIRO PÚBLICO.

Tamén vos pedimos que refelexionedes, si tedes os vosos aforros nesta entidade, si se merecene a vosa confianza ou si sería mellor mudar a Caixa Rural Galega ou a outra entidade que cando menos non fora rescatada.

Pregámosvos que difundades este escrito entre as vosas amizades e coñecidas e que estendes pendentes. ABANCA parece non aceptar un auto xudicial de setembro de 2019 que lle da a razón a unha compañeira do noso colectivo. Reclámalle 17.000€ para reiniciar o pago dun crédito. Reclamos a vosa axuda e atención ante unha posible mobilización !!

O 14 de febreiro de 2019 esta compañeira pediu axuda o colectivo Stop Desafiuzamentos Ourense. Un avogado de oficio fixérase cargo da defensa desta muller. Seguira unha estratexia razoable detectando a abusividade na cláusula chan e nos intereses de demora. 5 anos, dende o 2014 ata o 2019, durante os cales na rúa a nos xulgados fomos conseguindo que o Tribunal de Xustiza da Unión Europea fora dándonos a razón as nosas demandas por abusos sistemáticos nos contratos hipotecarios. Este avogado deixou o caso e esta compañeira xa ía a ser despexada, cando chegou a nos xa ía a ser subastada a vivenda.

GRAZAS o imprescindible apoio de José María Erauskin e Maite Ortiz, de avogados RES colaboradores de Stop-Guipuzkoa Presentamos demanda de oposición por abusividade da cláusula de rescisión anticipada o 20 de xuño de 2019 que foi admitida a. A 18 de setembro de 2019 o Xuíza do Xulgado Primeira Instancia nº1 de Ourense ditou auto dándonos a razón, sobresendo o procedemento de execución hipotecaria. Isto con leva, conforme o articulo 561.2 da LEC, citado no auto de sobresemento, que se retraia o crédito o inicio da demanda de execución, liquidando 902,46€ a favor desta compañeira e correndo ABANCA co pago das costas procesais. Isto permite que esta compañeira non perda a vivenda e siga pagando o crédito. Nunca se debería ter chegado esta situación si o estado de dereito funcionara.

Pasado o tempo legal sin que ABANCA recurrira en apelación, a pasada semana impelamos por escrito no xulgado e en persoa o mediador de ABANCA na central da Rúa do Paseo ( na Leiteira) para que cumpla o auto ditado en setembro.

Articulo 561.2 L.EC:

  1. Si se estimara la oposición a la ejecución, se dejará ésta sin efecto y se mandará alzar los embargos y las medidas de garantía de la afección que se hubieren adoptado, reintegrándose al ejecutado a la situación anterior al despacho de la ejecución, conforme a lo dispuesto en los artículos 533 y 534. También se condenará al ejecutante a pagar las costas de la oposición.

Mentres fago este escrito infórmame esta compañeira que ABANCA xa esta facendo movementos sospeitosos na súa conta que puideran estar encamiñados a cargarlle a ela o diñeiro das costas procesais, isto sería ilegal pois correspóndelle a ABANCA sufragalas.

Tras o seu divorcio esta muller faise cargo de dous menores e vese obrigada a escoller entre comer ou seguir pagando un crédito hipotecario de 63.000€ que solicitara a parella no ano 2005. ABANCA sumouse o código de boas practicas, coñecido co nome Decreto Guindos. ´´Real decreto 6/12 de 9 de marzo de medidas urgentes de protección de deudores hipotecarios sin recursos´´ pero non lle ofreceron as posibilidades que oferta iste real decreto que non obriga legalmente. Esta é a trampa que nos colou Rajoy. Parece que fago algo pero deixo todo como está, solo enumera unha serie de boas prácticas bancarias. Os bancos non estaban obrigados a sumarse este código e moito menos os obriga legalmente a ofertalo o deudor e cumprilo.

Debemos lembrar o escenario social no que a sociedade civil organizada na PAH e os colectivos STOP-DESAFIUZAMENTOS arrancaron ise Real Decreto. Despexos en masa, suicidios, bombeiros como Roberto, da Coruña, negándose a desafiuzar a Persoas ancias. Un lavado de imaxen antes os medios, sin consecuencias legais para os bancos. Un partido popular que nos calificaba como terroristas e o ano seguinte no 2013 aprobaba a, aínda hoxe en vigor, “Ley 4/2015 de 30 de marzo, de protección dela seguridada ciudadana”, coñecida como “LEI MORDAZA”, para amederentar a sociedade civil auto-organizada e silenciar as noas demandas, todas elas validadas no Tribunal de Xustiza da Unión Europea. Calificada polo Consello de Europa e por Nacións Unidas como antidemocrática.

E tan inxusto, tan grave, esconde tal abuso que deixa o ESTADO DE DEREITO OS PES DOS CABALOS. De facto vivimos unha DITADURA FINANCEIRA camuflada nunha suposta democracia.

O procedemento de execución hipotecaria contra desta muller, así como todos os despexos dende o ano 1995 son contrarios a dereito e vulneran de xeito flagrante a constitución, a mesma que tanto din defender os AUTO-PROCLAMADOS CONSTITUCIONALISTAS de NEO LIBRE MERCADO.

A PAH nace no ano 2009 e vese nutrida de activistas do 15m que crean unha rede de colectivos anti-desafiuzamentos por todo estado. O longo distes anos forzamos unha lexislación positiva que nos permite pequenos avances lexislativos. Varios Reais Decretos, Leis Autonómicas, e unha nova Ley Hipotecaria que entrou en vigor o 15 de xuño de 2019, todas insuficientes para as nosas demandas, pero si se pode considerar dereito positivo con respecto o anterior.


Loiando contra a xurisprudencia do Tribunal Supremo que en varias ocasións se aliñou cos intereses bancarios cometendo, “supostas” prevaricacións en máis de unha ocasión. Deixando os consumidores a capricho da usura bancaria. Non se entendería este abuso sin un sistema xudicial en boa parte permeado por xuíces procedentes do réxime franquista.
O escenario anterior o pronunciamento do Tribunal de Xustiza da Unión Europea (TXUE) na sentenza Mohamed Aziz, de 2013. Consistía en ser despexado da túa vivenda sin que tiveras dereito a opoñerte a ese desafiuzamento. Logo de pagar 15 ou 20 anos, o banco por unha sola cota impagada, rescindía o contrato reclamando o total do crédito e expulsaron con iste procedemento a máis de un millón de familias da súa vivenda habitual para de seguido vendela, reclamándolles unha débeda de por vida. Foi o avogado Catalán Dionisio Moreno, que tamén tiña unha hipoteca e que se vía nunha situación similar a do seu cliente Mohamed Aziz, que ía ser expulsado por 4 cotas impagadas, quen presenta demanda de oposición cotra iste despexo. O xuíz José María Fernández Seijo, En Xullo de 2011, antes de tomar una decisión sobre o caso Aziz, plantea unha cuestión prexudicial ante o Tribunal de Xustiza da Unión Europea para saber si a lei hipotecaria española vulneraba los dereitos do consumidor.

QUEDAMOS ATÓNITOS !
Quen coñecemos o que isto significou rendemos honor e historia o avogado Dionisio Moreno e o xuíz José María Fernández Seijo (Xuíces Pola Democracia) . Puxeron luz para ver a MAIOR ESTAFA XAMÁIS PERPETRADA NO CONTINENTE EUROPEO e das maiores do planeta xunto coas Hipotecas Subprime nos EEUU.

O TXUE dille os tribunais Españois que a ley Hipotecaria Española e contraria o dereito Europeo xa que vulnera a Directiva de 1993, 93/13 de protección o consumidor. Recomenda actualizar a Lei de Enxuizamento Civil por non ter motivos suficientes de oposición os despexos e por estar vulnerando o DEREITO A TUTELA XUDICIAL EFECTIVA recollido no articulo 24 da Constitución.

No Estado Español esta directiva debería ser implentada no ano 1995 no noso ordenamento xurídico. Por qué non se fixo entón cando a constitiución así obriga no articulo 10.1 e 10.2 ?


Pode ser que chegara o poder no ano 1996 un Neoliberal, José María Aznar, seguidor da Doutrina do Sock, de Pode ser que chegara o poder no ano 1996 un Neoliberal, José María Aznar, seguidor da Doutrina do Sock, de Margaret Thatcher e Ronald Reagan ?

Pode ser que no canto de cumprir co mandato recollido no articulo 47 da constitución, que regula o dereito a vivenda e prohibe a especulación, reformara a lei do chan para abrilo os negocios privados dos mercados. E de paso Privatizar a metade do sistema financeiro, chamado Caixas de Aforro. Previo deterioro, tras unha reforma da lei de Caixas, feita a medida das intencións do Xefe da Patronal Bancaria a Asociación Española de Banca (AEB), o xa finado Rafael Termes. Concentrar o mercado financeiro e eliminar competencia pública que según a AEB supuñan as Caixas de Aforro?

Dende o ano 1995, que se debería ter reformada a Ley Hipotecaria Española que databa de 1808 refundida por Franco EN 1946, e a Ley de Enxuizamento Civil e adaptalas a Directiva Europea 13 do ano 1993 de Protección o Consumidor. Podemos asegurar que todos os desafiuzamentos dende o ano 1995 son contrarios a dereito e así nolo confirmou o TEXUE. Todas as cláusulas dos contratos hipotecarios dende as comisións de apertura, pasando pola cláusula chan e rematando polas cláusulas de cesión de crédito, índices como o IRPH, e a madre de todos os abusos a cláusula de rescisión anticipada, son contrarias a dereito. Está última cláusula de rescisión anticipada é a USURA legalizada. Pides un crédito deixas de pagar unha cota e o banco pídeche o total do préstamo, expúlsate do teu fogar e pono a venda, para seguir co negocio, quedando a familia sen casa e con unha débeda de por vida.


Forzamos unha mellora coa nova ley Hipotecaria agora expúlsante con 12 cotas impagadas ou o 3% do capital na primeira metade do crédito ou 15 coutas impagadas ou o 7% na segunda metade do crédito. Pero non se obriga os bancos, no casos de vivenda habitual, a individualizar e ofrecer alternativas para facer fronte os pagos, sigue sendo voluntaria o código de boas prácticas.


Non vou a entrar na ESPECULACIÓN COS ALUGUERES propiciada coa reforma das SOCIMI feita por Mariano Rajoy no ano 2014, tributando un 19% e sin pagar impostos de sociedades. Abriu o mercado do aluguer e, o “negocio tóxico” non dixerido polos bancos e as cosntructoras sostido con diñeiro público na SAREB (Banco Malo). A mior inmobiliara de EUROPA a espera de especuladores co RENTISMO do aluguer. Non permitindo que o libre mercado se regule solo ( intervencionimo en benefcio da banca privada) e que baixe o prezo da demanda de mercado da vivenda e que os cidadás do común a poidan mercar máis barata incluso alugar.

Xunto coa reforma da LAU Lei de arrendamentos Urbanos, reducindo a duración dos contratos de 5 anos a 3 para expulsar as familias e poder subirlles o aluguer. Chegando a alcaldesa de Madrid, parella de José María Aznar, Ana Botella, a Vender 3000 vivenda Públicas o, xa maior posuidor de vivenda do Estado Español, Black Stone, dirixido en España por Aznar Botella o fillo de José María Aznar e Ana Botella, probablemente por tan suculento regalo de vivenda social, construída con diñeiro público.

Si é certo que o “Real Decreto 7/2019 de 1 de marzo, de medidas urgentes en materia de vivenda alquiler”, aprobado polo Psoe e co apio de Unidas Podemos, retornou a duración dos alugueres a 5 anos e introduciu medidas xudiciales en convenio cos servizos sociais para detectar casos de vulnerabilidade social e poder intervir antes do despexo pero non son suficientes fronte a voracidade de capitais destas magnitudes que remataran devorando os pequenos posuidores de vivenda logo de expulsar os inquilinos vulnerables iran a polas clases medias e os pequenos posuidores.

Tampouco afondarei na Especulación enerxética e a loita que seguiremos dando por un prezo da enerxía asumibles pola sociedade, máxime nun momento donde se reduce os custos de produción con recursos de produción renovables.

E moi probable que moitas de vos xa coñezades todo isto pero NUNCA DEBEMOS ESQUECELO E MOITO MENOS REDERNOS !

NON PERDODES NON ESQUEZADES !!!!!

A NOSA LOITA CONTRA O XENOCIDIO FINANCEIRO E POLO DEREITO A UNHA VIVENDA DIGNA NON ENTENDE MÁIS QUE A RESISTENCIA ATA ACADAR AS DEMANDAS DA PAH E DOS COLECTIVOS STOP-DESAFIUZAMENTOS !!

GOBERNE QUEN GOBERNE !!!!

sábado, 30 de novembro de 2019

CONCENTRACIÓN O DÍA 2 DE DECEMBRO ÁS 12:00, NA DELEGACIÓN DE VIVENDA DA XUNTA (I.G.V.S) Senz Diez nº1, PARA DENUNCIAR A ACTUAL POLÍTICA DE VIVENDA.


Acude  apoiar  esta parella con 2 menores de 6 e 7 anos que será despexada iste luns 2 de decembro.

PAREMOS OS ESPECULADORES PARA PODER GARANTIR O DEREITO A VIVENDA !!!

Dende Stop-desafiuzamentos Ourense denunciamos que a actual política de vivenda do Concello e da Xunta de Galicia está encamiñada prestar axudas económicas dirixidas a circuítos de rentismo que solo contribúen a manter elevado o prezo do alugueiro. Resultando ser parches de todo insuficientes para manter unhas condicións básicas vitais de estabilidade e dignidade .

Consideramos que é imprescindible a creación dun parque de vivenda de emerxencia e vivendas sociais suficiente, encamiñado a proporcionar alternativa habitacional urxentes en casos de despexos e no seu caso a estabilidade vital básica para calquera individuo ou familia. Para logo poder afrontar outras necesidades vitais como atopar un traballo, que lles permita por si mesmos saír diste circulo de exclusión.

Dende a PAH E OS COLECTIVOS STOP-DESAFIUZAMENTOS levamos unha década defendendo o dereito á vivenda e a súa función social, propoñendo cambios lexislativos e estruturais que os garantan. Logramos avances a nivel municipal, gañar leis autonómicas e rexistrar unha Lei de vivenda integral no Congreso que non avanzou polo bloqueo crónico de PP e Cidadáns.

As mobilizacións e presión social foron o suficiente potentes e sostidas no tempo como para lograr pequenos avances, como a reforma da LAU e as que se incluíron na lei hipotecaria, insuficientes debido á falta de contundencia do PSOE, que deixou pasar unha oportunidade histórica de frear a emerxencia habitacional e rebentar as burbullas de aluguer e de hipotecas. Unhas reformas que en ningún momento recollían medidas que atacasen o problema de raíz, para seguir sendo medidas de favor á banca e aos fondos de investimento. En resumo, seguir tratando un dereito fundamental, a vivenda, como unha mercadoría coa que especular a beneficio duns poucos.

A especulción primeiro coa compra venda e agora co aluguer levounos a unha situación que afecta á totalidade das inquilinas e inquilinos, xa non é unha cuestión do sector máis vulnerable da sociedade.
Cos soldos de hoxe e os prezos do aluguer cada vez máis altos, nalgunhas zonas xa superiores a un salario medio, o manter o aluguer ou o poder acceder a el para formar un proxecto de vida, converteuse nun luxo, que ataca directamente ao dereito a unha vivenda digna.

Desde a estafa mal chamada crise, que deixou sen fogar a máis de 800.000 familias vía execución hipotecaria á burbulla do aluguer, causa do 66% dos 162 desafiuzamentos diarios que seguen producíndose a día de hoxe, falamos dunha emerxencia e drama social que non pasou da noite para a mañá.

A pésima xestión política en materia de vivenda da Xunta e dos gobernos centrais, máis interesados en defender o benestar do sistema financeiro que o das familias,o investimento 0 en vivenda social e a alfombra vermella aos fondos voitre, patrocinaron a especulación dun dereito tan básico como a vivenda. Iso provocou a inexistencia de alugueres alcanzables, a inestabilidade dos contratos, a inexistencia dun parque público de vivenda.

Non podemos permitir que se sigan producindo 60.000 desafiuzamentos ao ano, que non se fomente a creación de vivenda pública e social, que a vivenda baleira en mans da banca sígase vendendo a fondos voitre ou que non se regule o prezo dos alugueres, mentres miles de familias están angustiadas pola falta de horizonte habitacional.

Por iso na reunións mantidas por Pedro Sanchez con moventos sociais o pasado verán a PAH esixiu as seguintes medidas :

­->>A suspensión temporal dos desafiuzamentos ata que as Administracións Públicas poida garantir o acceso a unha vivenda adecuada.

->>O cumprimento de Tratados Internacionais, e a súa prevalencia sobre a lexislación nacional que desafiuza sen alternativa habitacional. Débense aprobar urxentemente medidas que obriguen ao acatamento xudicial/estatal das peticións de suspensión de desafiuzamentos emitidas polo Comité DESC de Nacións Unidas.

->>A anulación total dos desafiuzamentos con data aberta. É necesaria unha revisión da LEC que evite a reinterpretación dalgúns xuíces, aumentando a angustia e evitando a defensa da vivenda.
->>Ampliación da moratoria de desafiuzamentos, que finaliza en maio do 2020, e mellora dos seus protocolos de acceso.

->>Renovación obrigatoria dos contratos de aluguer social se a familia segue estando en situación de vulnerabilidade.

->>Regulación e limitación dos prezos do aluguer, en consonancia cos ingresos da unidade familiar, outorgando aos concellos a capacidade de establecer prezos vinculantes.

->>Incremento crecente nos Orzamentos Xerais do Estado para vivenda, ata alcanzar o 3,5% do PIB, en investimentos que garantan a súa función social de forma permanente.

Impedir a venda de vivenda pública por norma legal.

->>Medidas legais que outorguen á administracións públicas o dereito de tenteo e retracto sobre as vendas de lotes de vivenda que realicen os bancos, e que normalmente, acaban en mans de fondos voitre.

->>Cesión obrigatoria das vivendas baleiras que posúa a banca rescatada, con especial fincapé a Bankia e á SAREB. Facelo de forma inmediata en zonas tensionadas.

->>Que a todos os grandes pouidores de vivenda que obtivesen fondos públicos, ben por rescate, ben por axudas ou exencións fiscais reclámeselles a súa débeda en vivenda.

->>Que as SOCIMIS e fondos voitre paguen o seu correspondente imposto de sociedades e estúdense medidas para modular/evitar os efectos especulativos das súas prácticas.

->>Penalizacións á vivenda baleira en mans de grandes puseidores.

->>Que se determine dunha vez por todas a ilegalidade das cláusulas abusivas como ditan as sentenzas do Tribunal europeo.

->>A limitación da responsabilidade ao ben hipotecado e a dación en pago como fórmula natural de resolución de falta de pagamentos por causas demostrables e alleas á vontade do debedor. Por unha lei de segunda oportunidade que supoña a integración social fronte á morte civil que supón o sobreendeudamento para sempre.

->>Unha Lei Estatal de Vivenda baseada na Lei Vivenda PAH e a Lei 24/2015 catalá, froito dunha ILP aprobada por unanimidade no Parlament.

Estas son as nosas solucións agora falta a vontade política para levalas a cabo.

Acabar con esta especulación que xa provoca o 66% dos desafiuzamentos diarios só depende da mobilización da sociedade para acabar obrigando a Xunta e o Goberno reformas que freen os especuladores.

Queremos facer un chamamento a todas as inquilinas, que se acheguen á nosas asembleas, só de forma colectiva e organizada seremos máis fortes.

Non poder pagar o aluguer non é un capricho, non te sintas culpable por iso. Os culpables son os que fixeron da vivenda un negocio. Bancos, fondos voitre e o sistema político e xudicial.

En Stop Desafiuzamentos levamos 10 anos pelexando contra estas inxustizas e para reverter a situación. Sabemos que xuntas e organizadas conseguirémolo. Por isto, se non podes pagar o teu aluguer, acábase o teu contrato, queren facerche unha subida inasumible, ou directamente non queren renovarche, Non te quedes na casa ou quedarás sen ela! Ven e infórmate.


 PRENSA:
 https://www.farodevigo.es/…/urgen-viviendas-em…/2211846.html
https://www.laregion.es/…/desahuc…/20191202175113910390.html







domingo, 24 de novembro de 2019


    INMINENTE DESAFIUZAMENTO DUNHA PARELLA CON 2 FILLOS DE 6 E 7 ANOS !! 



 


O 20 de novembro acudiu unha familia a perdinos axuda. Ante o inminente despexo, sinalado por decreto xudicial, para o 2 de decembro ás 10:00h, stop-desafiuzamentos ourense pono en coñecemento da cidadanía !!

Tendo ben claro que a nosa loita e polo dereito a unha vivenda digna. Queremos remarcar a posición do colectivo Stop-Desafiuzamentos Ourense cando se confronta o dereito a propiedade dun particular e o dereito a vivenda digna dunha familia ou un particular. Tratouse no seu momento en asemblea e acordouse que dado que vivimos nun estado de dereito e que a Constitución establece no articulo 33 o dereito a propiedade e a súa vez garante o dereito a vivenda no articulo 47. NON CORRESPONDE A UN PARTICULAR GARANTIR ESTE DEREITO SI NON AS ADMINISTRACIÓNS PÚBLICAS CONFORME ESTABLECE A CONSTITUCIÓN. E por isto que non nos opomos o despexo desta familia que leva varias mensualidades sen pagar, pois no sería lexitimo. Pero si ESIXIREMOS UNHA ALTERNATIVA HABITACIONAL DIGNA PREVIA ás administracións implicadas. Unha  saídade emerxencia o Concello e unha vivenda social estable o Instituto Galego de Vivenda e Solo.


Esta parella no mes de marzo de 2018 formalizan un contrato de aluguer. Neste momento non tiñan ingresos estables, soamente dispuñan de algúns aforros e de algúns ingresos de traballos sen contrato. Rematados eses aforros, e con gastos extraordinarios dos menores no colexio, comezan a ter serios problemas para facer fronte o pago do aluguer, véndose obrigados a escoller entre a manutención familiar ou o pago do mesmo. Neste intre acoden os servizos sociais que lles conceden unha axuda de emerxencia e van pagando con dificultade as seguintes mensualidades ata xaneiro de 2019. Non atopando un emprego estable acoden a Caritas e danlles vales de alimentación.



Nesta circunstancias van subsistindo e pagando alternativamente algunha mensualidade. No mes de maio de 2019 concédeselles unha Renda de Inserción Social (RISGA) de 597€, que sigue sen alcanzar para a manutención familiar. Dado que xa tiñan mensualidades atrasadas buscan desesperadamente un aluguer económico para deixar libre esta habitación. Resulta imposible atopar un aluguer sen presentar unha nómina e dúas mensualidades por anticipado.
e emerxencia o Concello e unha vivenda social estable o Instituto Galego de Vivenda e Solo.

Dende Stop-desafiuzamentos Ourense denunciamos que a actual política de vivenda do Concello e da Xunta de Galicia está encamiñada prestar axudas económicas dirixidas a circuítos de rentismo, que solo contribúen a manter elevado o prezo do alugueiro, resultando ser parches de todo insuficientes para manter unhas condicións básicas vitais de estabilidade e dignidade . Consideramos que é imprescindible a creación dun parque de vivenda de emerxencia e vivendas sociais suficiente, encamiñado a proporcionar alternativa habitacional urxentes en casos de despexos, e no seu caso a estabilidade vital básica para calquera individuo ou familia. Para logo poder afrontar outras necesidades vitais, como atopar un traballo que lles permita por si mesmos saír diste circulo de exclusión.

O recente Real Decreto Ley 7/2019 de 1 de Marzo de medidas urgentes en materia de vivenda y alquiler establece un protocolo previo o despexo por impago de aluguer para que os Xulgados de oficio advirtan os servizos sociais dos procedementos abertos por esta materia, por si houbera situación de vulnerabilidade social .
Con todo seguimos a vivir despexos sin alternativa habitacional e sin que as administracións públicas cumpran coas súas obrigas constitucionais.

Unha lectura sistemática da Constitución obriga a interpretar o dereito á vivenda e á 
prohibición de desaloxos arbitrarios da forma máis garantista posible.

  Isto supón facelo, por unha banda, en conexión con outros dereitos e principios constitucionais que permitan delimitar o seu contido, como o principio do Estado social e democrático de dereito (art. 1.1 CE), o da dignidade da persoa e o dereito ao seu libre desenvolvemento (art. 10.1 CE), a integridade física (artigo 15) ou a intimidade persoal e familiar e a inviolabilidade de domicilio (art. 18 CE). E por outro, co establecido polos tratados internacionais sobre dereitos humanos. Algúns destes tratados, como o Pacto Internacional de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais ( PIDESC), recoñecen o dereito a unha vivenda adecuada de maneira explícita (artigo 11.1). Outros, como o Convenio Europeo de Dereitos Humanos ( CEDH), non o fan de maneira directa, pero recoñecen outros dereitos que gardan unha estreita conexión con este, como o dereito a non padecer tratos inhumanos e degradantes (artigo 3) ou ao respecto da vida privada e familiar e do domicilio (artigo 8).

O Tribunal Constitucional tamén sostivo que a obrigación de interpretar os dereitos recoñecidos no Título I da CE de conformidade cos tratados e acordos internacionais ratificados por España non pode prescindir da que, á súa vez, levan a cabo os órganos de garantía establecidos por eses tratados e acordos internacionais ( STC 61/2013 do 14 de marzo, FJ 5).

Así, o Comité de Dereitos Económicos, Sociais e Culturais (Comité DESC) de Nacións Unidas, órgano de interpretación e garantía do PIDESC, entendeu que a prohibición de desaloxos arbitrarios forma parte do dereito de toda persoa a un nivel de vida adecuado para si e a súa familia, mesmo alimentación, vestido e vivenda adecuados, e a unha mellora continua das condicións da súa existencia (art.11.1). Segundo o Comité, os desaloxos forzosos consisten en “o feito de facer saír a persoas, familias e/ou comunidades dos fogares e/ou as terras que ocupan, en forma permanente ou provisional, sen ofrecerlles medios apropiados de protección legal ou doutra índole nin permitirlles o seu acceso a eles”, e só poden xustificarse en circunstancias excepcionais e de conformidade cos principios pertinentes do dereito internacional.

Na Observación Xeral Nº 7 ao artigo 11.1 do PIDESC, o Comité DESC establece que “os desaloxos non deberían dar lugar a que haxa persoas que queden sen vivenda ou expostas a violacións doutros dereitos humanos. E que cando os afectados polo desaloxo non dispoñan de recursos, o Estado Parte deberá adoptar todas as medidas necesarias, na maior medida que permitan os seus recursos, para que se proporcione outra vivenda, reasentamiento ou acceso a terras produtivas, segundo proceda” ( parraf. 16).
“Ademais de infrinxir claramente os dereitos consagrados no PIDESC, a práctica dos desaloxos forzosos tamén pode dar lugar a violacións de dereitos civís e políticos, tales como o dereito á vida, o dereito á seguridade persoal, o dereito á non inxerencia na vida privada, a familia e o fogar, e o dereito para gozar en paz dos bens propios ( OG Nº 7, parraf.5)”, dereitos que a CE recoñece no título dos dereitos fundamentais de todas as persoas.

A RESPONSABILIADE DO ESTADO EN VIRTUDE DA XURISPRUDENCIA
INTERNACIONAL.

O TEDH cualificou os desaloxos como a forma máis extrema de inxerencia no dereito á protección do domicilio, condenando a ausencia de condicións mínimas de habitabilidade e a obrigación de prover un realoxamento adecuado a partir de devanditos dereitos. Ratificado que o Estado é sempre responsable e garante do dereito á vivenda e por tanto, quen debe procurar unha solución habitacional fronte aos desaloxos forzosos, en especial cando se afecta a colectivos vulnerables, como os nenos, que como consecuencia do desaloxo

quedarán expostos á violación dos dereitos tutelados nos artigos 3 e 8 do Convenio, intimamente relacionados co dereito á vivenda adecuada.
Doutra banda, o TEDH lembrou ao Estado español que o incumprimento dun estado membro de acatar unha medida ordenada de acordo ao art. 39 pode determinar un incumprimento do artigo 34 de Convenio, no sentido de que as Altas Partes Contratantes comprométense a non poñer traba algunha ao exercicio eficaz deste dereito (Sentenza da Gran Sala do 4 de febreiro de 2005 no caso Mamatkulov e Askarov v. Turquía - demandas nos. 46827/99 e 46951/99).
En consecuencia, a xurisprudencia do TEDH vén garantir uns contidos mínimos en relación cos dereitos fundamentais a partir dos cales se determinará na orde interna o contido asegurado polo dereito propio, sen que en ningún caso poida ser obxecto de rebaixa ese contido mínimo garantido polas normas do CEDH.

Así, unha orde de lanzamento que non se acompañe dun realojamiento adecuado desatende abertamente as declaracións do TEDH cando valora a necesidade e proporcionalidade das medidas de desaloxo, violando as garantías mínimas que o Estado debe atender fronte á vulneración de dereitos fundamentais.

Nun sentido similar, o Comité DESC sostivo que cando o desaloxo afecte a un colectivo vulnerable, onde residen fillos menores de idade, as autoridades están obrigadas a facer todo o que estea ao seu alcance para impedir toda forma de discriminación e evitar prácticas desproporcionadas de desaloxos forzosos ( OG Nº 7 parraf. 11). Por outra banda, España recoñeceu na súa norma fundamental e de conformidade coa Convención dos Dereitos do Neno de Nacións Unidas que os menores gozasen de todos os dereitos nelas contemplados sen discriminación algunha por razón de nacemento, nacionalidade, raza, sexo, deficiencia ou enfermidade, relixión, lingua, cultura, opinión ou calquera outra circunstancia persoal, familiar ou social.

sí mesmo, o art. 27.1 da Convención dos Dereitos do Neno establece que os Estados partes recoñecen o dereito de todo neno a un nivel de vida adecuado para o seu desenvolvemento físico, mental, espiritual, moral e social. E nese sentido, é ineludible que o dereito ao goce dunha vivenda digna e adecuada recoñecido no art. 47 CE forma parte do nivel de vida adecuado que os Estados se han obrigado a garantir.

É inmoral que as administracións #ante unha situación crítica como a actual provocada por un abuso crediticio de entidades financeiras na procura de negocio inmobiliario especulando cun ben básico e alterando o prezo da vivenda, dificultando máis o acceso á mesma, poñan todo o empeño no desafiuzamento de familias sen ofertar alternativa habitacional, mentres o goberno dedica desde o comezo da crise 200.000 millóns de € ao rescate destas entidades financeiras sen esixirlles ningunha contraprestación social, xerando beneficios, tras ser saneadas con diñeiro público.
Na actualidade Fondos Vuitres Internacionais acoden á SAREB a comprar vivendas a prezo de saldo para dedicalas á especulación rentista probocando unha suba inasumible dúas alugueres.

Acentúa esta inmoralidade o feito de que en Ourense haxa 15.000 vivendas bacías en Galicia 300.000 e no conxunto do estado 3,5 millóns mentres as administracións están impasibles e carentes de imaxinación para buscar fórmulas adecuadas que palien esta inxustiza social.

Nos países da nosa contorna antes de producirse un desafiuzamento a administración debe actuar como garantía de que as familias desafiuzadas dispoñan dunha alternativa habitacional.
O goberno do estado asino un convenio para a creación dun fondo social de vivendas, con 36 entidades financeiras, o 17 de xaneiro de 2013.

O presidente da Xunta de Galicia, sendo vivenda competencia autonómica, asinou outro convenio co Consello Xeral do Poder Xudicial, a Xunta de Galicia e a Federación Galega de Municipios e Provincias (FEGAMP) “Sobre a detección de supostos de vulnerabilidade con ocasión de vivenda familiar e medidas de carácter social” do 8 de abril de 2013.

O recente “Real Decreto Ley 7/2019 de 1 de Marzo de medidas urgentes en materia de vivenda y alquiler” establece un protocolo previo o despexo por impago de aluguer para que os Xulgado de oficio advirtan os servizos sociais dos procedementos por si houbera situación de vulnerabilidade social .

Con todo seguimos a vivir despexos sen alternativa habitacional e sen que as administracións públicas cumpran coas súas obrigas constitucionais.

A PAH E O COLECTIVO STOPDESAFIUZAMENTOS-OURENSE seguirá a demandar vivenda social suficiente como única saía posible a actual situación de especulación cos alugueiros, sinalando e freando os desafiuzamentos cando o crea convinte ata que as administracións asuman as súas responsabilidades legais.


xoves, 14 de novembro de 2019

Rebentemos as burbullas para poder garantir o dereito á vivenda !!!
 


 Goberne quen goberne garantir o dereito á vivenda e aplicar as medidas necesarias para acabar coa emerxencia habitacional e os desafiuzamentos debe ser unha prioridade.

Logo dunha nova campaña de eleccións xerais, a cuarta en catro anos, que non fai máis que reafirmar o que realmente preocupa á clase dominante, manter o seu estado de benestar sen importarlles o do resto da cidadanía á vez que son incapaces de formar un Goberno e polo camiño témonos que seguir enfrontando a unha vulneración sistemática dos nosos dereitos e a reformas de maquillaxe puramente electorais.

Desde a PAH levamos unha década defendendo o dereito á vivenda e a súa función social, propoñendo cambios lexislativos e estruturais que os garantan. Logramos avances a nivel municipal, gañar leis autonómicas e rexistrar unha Lei de vivenda integral no Congreso que non avanzou polo bloqueo crónico de PP e Cidadáns. As mobilizacións e presión social foron o suficiente potentes e sostidas no tempo como para lograr pequenos avances, como a reforma da LAU e as que se incluíron na lei hipotecaria, insuficientes debido á falta de contundencia do PSOE, que deixou pasar unha oportunidade histórica de frear a emerxencia habitacional e rebentar as burbullas de aluguer e de hipotecas. Unhas reformas que en ningún momento recollían medidas que atacasen o problema de raíz, para seguir sendo medidas de favor á banca e aos fondos de investimento. En resumo, seguir tratando un dereito fundamental, a vivenda, como unha mercadoría coa que especular a beneficio duns poucos.

Este verán, Pedro Sánchez protagonizou unha quenda de lavado de fronte reuníndose con actores sociais para tratar distintas problemáticas e recoller propostas expostas nesas reunións. A PAH foi convidada a unha destas sesións e presentamos o noso plan de choque con propostas para enfrontar urxentemente a grave crise de emerxencia habitacional, así como o Dereito de acceso á Vivenda en España.

Non podemos permitir que se sigan producindo 60.000 desafiuzamentos ao ano, que non se fomente a creación de vivenda pública e social, que a vivenda baleira en mans da banca sígase vendendo a fondos voitre ou que non se regule o prezo dos alugueres, mentres miles de familias están angustiadas pola falta de horizonte habitacional.

Por iso esiximos medidas como:

-A suspensión temporal dos desafiuzamentos ata que as Administracións Públicas poida garantir o acceso a unha vivenda adecuada.

-O cumprimento de Tratados Internacionais, e a súa prevalencia sobre a lexislación nacional que desafiuza sen alternativa habitacional. Débense aprobar urxentemente medidas que obriguen ao acatamento xudicial/estatal das peticións de suspensión de desafiuzamentos emitidas polo Comité DESC de Nacións Unidas.

-A anulación total dos desafiuzamentos con data aberta. É necesaria unha revisión da LAC que evite a reinterpretación dalgúns xuíces, aumentando a angustia e evitando a defensa da vivenda.

-Ampliación da moratoria de desafiuzamentos, que finaliza en maio do 2020, e mellora dos seus protocolos de acceso.
Renovación obrigatoria dos contratos de aluguer social se a familia segue estando en situación de vulnerabilidade.

-Regulación e limitación dos prezos do aluguer, en consonancia cos ingresos da unidade familiar, outorgando aos concellos a capacidade de establecer prezos vinculantes.

-Incremento crecente nos Orzamentos Xerais do Estado para vivenda, ata alcanzar o 3,5% do PIB, en investimentos que garantan a súa función social de forma permanente.
Impedir a venda de vivenda pública por norma legal.

-Medidas legais que outorguen á administracións públicas o dereito de tenteo e retracto sobre as vendas de lotes de vivenda que realicen os bancos, e que normalmente, acaban en mans de fondos voitre.

-Cesión obrigatoria das vivendas baleiras que posúa a banca rescatada, con especial fincapé a Bankia e á SAREB. Facelo de forma inmediata en zonas tensionadas.

-Que a todos os grandes garfos de vivenda que obtivesen fondos públicos, ben por rescate, ben por axudas ou exencións fiscais reclámeselles a súa débeda en vivenda.

-Que as SOCIMIS e fondos voitre paguen o seu correspondente imposto de sociedades e estúdense medidas para modular/evitar os efectos especulativos das súas prácticas.

-Penalizacións á vivenda baleira en mans de grandes puseidores.

-Que se determine dunha vez por todas a ilegalidade das cláusulas abusivas como ditan as sentenzas do Tribunal europeo.

-A limitación da responsabilidade ao ben hipotecado e a dación en pago como fórmula natural de resolución de falta de pagamentos por causas demostrables e alleas á vontade do debedor. Por unha lei de segunda oportunidade que supoña a integración social fronte á morte civil que supón o sobreendeudamiento para sempre.

-Unha Lei Estatal de Vivenda baseada na Lei Vivenda PAH e a Lei 24/2015 catalá, froito dunha ILP aprobada por unanimidade no Parlament.

Basta de escusas. Basta de burbullas especulativas que nos afogan e negan o noso dereito para vivir dignamente.

Chegou o momento de cambiar as regras do xogo e goberne quen goberne lograr unha lexislación que nos ampare e garanta unha vivenda digna, alcanzable e estable á que todas podamos acceder e manter.


Hai que facer xustiza ás familias que perderon o seu fogar desde 2008, que non se siga repetindo a situación, facilitar que os nosos mozos poidan independizarse e crear os seus proxectos de vida ou que os nosos maiores non vexan como perden o seu fogar tras anos de sacrificio.

domingo, 13 de outubro de 2019


ESTA É A PROBA DEFINITIVA QUE NOS DA A RAZÓN A 10 ANOS DE LOITA e 24 ANOS DE VULNERACIÓN SISTÉMICA DO ESTADO DE DEREITO !

En atención a todo lo expuesto, el Tribunal Constitucional, POR LA AUTORIDAD QUE LE CONFIERE LA CONSTITUCIÓN DE LA NACIÓN ESPAÑOLA,
Ha decidido:



SENTENZA COMPLETA PUBLICADA NO BOE:
ttps://www.boe.es/diario_boe/txt.php?id=BOE-A-2019-4446

A Gravidade e de tal magnitude que DEBERÍA ABRIR TODOS OS XORNAIS DO REINO DE ESPAÑA dende o momento da súa publicación. Nunca van a descubrir esta gran estafa, son cómplices, son parte da plutocracia. Por isto vos pedimos que difundades para que a cidadanía comprenda A GRAN ESTAFA que se cometeu coa anuencia dunha parte do poder xudicial e do conxunto do poder lexislativo que coñecendo non fixo ren.

POR FAVOR PEDIMOS, SUPLICAMOS, QUE VOS PAREDES A LER E COMPRENDER O QUE HOXE COMPARTIMOS E QUE O FAGADES CHEGAR E COMPRENDER A CADA UNHA DAS VOSAS AMIZADES. Si vades asinar un crédito hipotecarios asesorádevos, van estafarvos, case seguro, e non vos daredes conta.


 Pleno. Sentencia 31/2019, de 28 de febrero de 2019. Recurso de amparo 1086-2018. Promovido por doña Cruz Ximena Gaiborquiroz respecto de las resoluciones dictadas por un juzgado de primera instancia de Madrid en procedimiento de ejecución hipotecaria. Vulneración del derecho a la tutela judicial efectiva (motivación): ausencia de control judicial de las cláusulas abusivas que desconoce la primacía del Derecho de la Unión Europea y la jurisprudencia del Tribunal de Justicia. Voto particular.


FALLO

En atención a todo lo expuesto, el Tribunal Constitucional, POR LA AUTORIDAD QUE LE CONFIERE LA CONSTITUCIÓN DE LA NACIÓN ESPAÑOLA,
Ha decidido:

Estimar el recurso de amparo interpuesto por doña Cruz Ximena Gaiborquiroz y, en su virtud:
1.º Declarar que ha sido vulnerado el derecho fundamental de la demandante de amparo a la tutela judicial efectiva sin indefensión (art. 24.1 CE).
2.º Restablecerla en su derecho y, en consecuencia, declarar la nulidad de la providencia de 16 de enero de 2018 dictada por el Juzgado de Primera Instancia núm. 32 de Madrid, en el procedimiento de ejecución hipotecaria núm. 1134-2013.
3.º Retrotraer las actuaciones al momento inmediatamente anterior al pronunciamiento de la citada resolución para que el órgano judicial dicte una nueva respetuosa con el derecho fundamental vulnerado.
Publíquese esta sentencia en el «Boletín Oficial del Estado».
Vense vulnerando o Dereito a Tutela Xudicial efectiva Recoñecido no articulo 24.1 da C.E dende o ano 1995.  http://www.congreso.es/…/cons…/indice/titulos/articulos.jsp…

No ano 1995 que se tiña que adaptar a lexislación Española a DIRECTIVA EUROPEA 93/13 DE PROTECCIÓN O CONSUMIDOR QUE É A QUE NOS AMPARA, todos os procedementos de execución hipotecaria e desafiuzamentos se inicaron coa CLÁUSULA DE VENCEMENTO ANTICIPADO.

Dende o ano 1995 a o ano 2019 van 24 ANOS que os BANCOS PRACTICARON A USURA, EXPULSARON FAMILIAS E DEIXÁRONAS NA RÚA CON DÉBEDA DE POR VIDA para que unha PLUTOCRACIA CORRUPTA FIXERA NEGOCIO VULNERANDO VARIOS PRECEPTOS CONSTITUCIONALES sen que o PODER LEXISLATIVO NIN O XUDICIAL FIXERAN REN.
É fundamental facer dúas puntualizacións:

No ano 1996 chega o poder José María Aznar que no canto de adaptar o ordenamento xurídico do Estado Español a directiva europea 93/13 de protección o consumidor como obriga o artigo 10.2 da Constitución, http://www.congreso.es/…/cons…/indice/titulos/articulos.jsp…, o que fixo foi reformar a Lei do Chan e abrila a especulación, contraria o articulo 47 http://www.congreso.es/…/cons…/indice/titulos/articulos.jsp…. O PSOE tampouco foi contundente aínda que pinchou a burbulla no ano 2006 non adaptou a lexislación hipotecaria a directiva 93/13 nin escoitou as demandas da PAH e os colectivos Stop-Desafiuzamentos.

Sen estenderme demasiado e para que se asuma a que e a quen nos estamos enfrontando solo dicir que AGORA VEÑEN POLOS ALUGUERES.

No ano 2014 Rajoy reformou as SOCIMI e abriu os alugueres a especulación dos fondos VOITRES, capitales foráneos que mercan vivenda na SAREB, (Banco Malo, a maior inmobiliaria de Europa), sostida con diñeiro público, que se usa para equilibrar os balances dos bancos adscritos a SAREB, e frear a caída do prezo da vivenda. Mentres que nos mercamos para vivir 1 vivenda a prezo de mercado, intervido con diñeiro público para soltelo en alza, iles mercan edificios enteiros a prezo de Saldo para alugalos. Tamén foi Rajoy que Reformou a LAU Lei de Arrendamentos Urbanos que reduciría a duración dos contratos de 5 a tres anos para expulsar as familias que vivían nestas vivendas e subirlles o aluguer un 100% ou máis. Negocio con unha altísima rendibilidade avalado con diñeiro público. O PSOE non se lle ve valor para lexislar a favor de que se cumpla co mandato constitucional dos articulos 10.1,10.2 e 47 da Constitución afrontando a vivenda como un dereito básico, obrigando as entidades financeiras intervidas a a proporcionar vivenda para uso social, construíndo vivenda social onde sexa preciso e regulando os prezos para frear a especulación desmedrada.

Feitas estas puntualizacións sigo coa SENTENCIA DO TRIBUNAL CONSTITUCIONAL
O 26 de xaneiro de 2017 o TXUE declara abusiva a CLÁUSULA DE VENCEMENTO ANTICIPADO conforme a directiva 93/13. Todos os contratos hipotecarios do Estado Español, que son de adhesión (modelos que aceptas sen negociar) teñen esta cláusula que permite o banco reclamar a totalidade do prestado por unha sola cota impagada. Nisto consiste o abuso que lle asegura un cru negocio. Cando xa pagaches os intereses expúlsante da casa COMETENDO UNHA ILEGALIDADE quédanse con ela e volven a vendela. Recomezando o negocio éo abuso con outra familia. Todo baixo a mirada pasiva dos poderes lexislativo o poder xudicial.

O supremo sempre con tantas dúbidas cando se molesta o sistema financeiro elevou cuestión prexudicial oTXUE sobre esta sentenza.

En marzo de 2017 nunha acción conxunta en todo o Estado a PAH e os colectivos Stop-desafiuzamentos presentamos escritos dirixidos o Consello Xeral do Poder Xudicial, O xuíces Decanos, e a execucións e embargos de todos os xulgados do Estado. Solicitamos tiveran en conta esta sentenza do TEXU, suspenderan todos os desafiuzamentos e LEXISLARASE en concordancia coa directiva europea de protección o consumidor do ano 1993. Niste momento demos un gran salto para forzar o recoñecemento da estafal. No caso de Ourense respostounos o Decano que a xustiza se execía caso a caso , como si non o soubéramos, que ises escritos non servian para ren. É de xustiza recoñecer que outros decanatos si ordenaron esa suspensión.

Foi o TXUE Tribunal de Xustiza da Unión Europea que nos ven dando a razón en todo.
POIS AGORA, LOGO DE, PRETO DE UN MILLÓN DE FAMILIAS DESAFIUZADAS, DE SUICIDIOS. DUNHA LEI MORDAZA CREADA POLO PARTIDO POPULAR PARA CALARNOS, PARA QUE O POBO NON SAIBA A VERDADE, NON DEROGADA POLO PSOE. LEI QUE FOI DURAMENTE CRITICADA POLA ONU E POLO CONSELLO DE EUROPA PARA. AGORA, POR FIN, LOGO DE QUE O PODER XUDICIAL, NA FORMA QUE FOSE, NON TIVESE REN QUE DICIR EN 24 ANOS.
AGORA O CONSTITUCIONAL RECOÑECE QUE TEMOS RAZÓN, NESTA SENTENZA, CONFORME A XURISPRUDENCIA DO TXUE.

****>>>>>>Conforme a sentenza do TXUE de 26 de xaneiro de 2017 o COSTITUCIONAL RESOLVE EN AMPARO QUE Os xuíces DE OFICIO ou a petición de parte INCLUSO nos procedementos que adquirisen a forza de COUSA XULGADA, deberan revisar as cláusulas para comprobar si son abusivas*****<<<<<<<. FACÉDESVOS IDEA DA TRASCENDECIA ?

RECOÑECEN QUE SE SENTENCIOU DENDE O ANO 1993 SEN TER EN CONTA A LEXISLACIÓN EUROPEA E QUE SE VULNEROU O DEREITO A TUTELA XUDICIAL EFECTIVA DURANTE 24 ANOS.

Debería ou non ter repercusión mediática ?

E AGORA QUÉN ASUME TODO O ABUSO, A USURA, O SUFRIMENTO E AS VIDAS DESFEITAS NESTES 24 ANOS, EXECUTADA INCUMPRINDO A CONSTITUCIÓN E ORDENAMENTO XURÍDICO QUE GARANTE A PAZ SOCIAL NUN ESTADO DE DEREITO?

QUÉN SE DEBE FACER CARGO DUNHA DÉBEDA PÚBLICA, ILEXÍTIMA, DO 100% DO PIB ? DÉBEDA CONTRAÍDA CUN SISTEMA CREDITICIO INTENCIONADAMENTE DESAZTUALIZADO DENDE O ANO 1995 E CONTRARIO A CONSTITUCIÓN E A DIRECTIVA DE PROTECCIÓN O CONSUMIDOR DO ANO 1993. ESA DÉBEDA ERA DO 34% do PIB ANTES DO RESCATE FINANCEIRO E CONSTRUCTORAS. AGORA PAGAMOS 36.000 MILLÓNS DE € ANUAIS SOLO DE INTERESES.

Pleno. Sentencia 31/2019, de 28 de febrero de 2019. Recurso de amparo 1086-2018. Promovido por doña Cruz Ximena Gaiborquiroz respecto de las resoluciones dictadas por un juzgado de primera instancia de Madrid en procedimiento de ejecución hipotecaria. Vulneración del derecho a la tutela judicial efectiva (motivación): ausencia de control judicial de las cláusulas abusivas que desconoce la primacía del Derecho de la Unión Europea y la jurisprudencia del Tribunal de Justicia. Voto particular.
FALLO
En atención a todo lo expuesto, el Tribunal Constitucional, POR LA AUTORIDAD QUE LE CONFIERE LA CONSTITUCIÓN DE LA NACIÓN ESPAÑOLA,
Ha decidido
Estimar el recurso de amparo interpuesto por doña Cruz Ximena Gaiborquiroz y, en su virtud:
1.º Declarar que ha sido vulnerado el derecho fundamental de la demandante de amparo a la tutela judicial efectiva sin indefensión (art. 24.1 CE).
2.º Restablecerla en su derecho y, en consecuencia, declarar la nulidad de la providencia de 16 de enero de 2018 dictada por el Juzgado de Primera Instancia núm. 32 de Madrid, en el procedimiento de ejecución hipotecaria núm. 1134-2013.
3.º Retrotraer las actuaciones al momento inmediatamente anterior al pronunciamiento de la citada resolución para que el órgano judicial dicte una nueva respetuosa con el derecho fundamental vulnerado.
Publíquese esta sentencia en el «Boletín Oficial del Estado».
Dada en Madrid, a veintiocho de febrero de dos mil diecinueve.–Juan José González Rivas.–Encarnación Roca Trías.–Andrés Ollero Tassara.–Santiago Martínez-Vares García.–Juan Antonio Xiol Ríos.–Pedro José González-Trevijano Sánchez.–Antonio Narváez Rodríguez.–Alfredo Montoya Melgar.–Ricardo Enríquez Sancho.–Cándido Conde-Pumpido Tourón.–María Luisa Balaguer Callejón.–Firmado y rubricado.
Voto particular que formula el magistrado don Ricardo Enríquez Sancho a la sentencia dictada en el recurso de amparo núm.
https://www.boe.es/diario_boe/txt.php?id=BOE-A-2019-4446